[652][PRZEDPREMIEROWO] "Sami w eterze" - Olivie Blake

 

Ostatnio trafiam na książki, których nie umiem jednoznacznie ocenić, czy mi się podobały czy nie. Jedną z nich jest powieść „Sami w eterze”. Początkowo mnie zafascynowała, jednak z biegiem czasu zaczęłam podchodzić do niej nieco inaczej i w konsekwencji sama do końca nie wiem, czy według mnie była dobra czy też nie.

Opis wydawcy: Pewnego dnia dwoje ludzi wpada na siebie w zbrojowni Instytutu Sztuki w Chicago. On jest doktorantem, który próbuje okiełznać destrukcyjne myśli dzięki kompulsywnym kalkulacjom dotyczącym podróży w czasie. Ona - fałszerką dzieł sztuki cierpiącą na chorobę afektywną dwubiegunową, która wyrokiem sądu została skierowana na przymusową psychoterapię. Ich znajomość nic w kwestii tych zaburzeń nie zmienia. Jednak cała reszta, dzięki spotkaniu, staje się inna.

„Sami w eterze” to historia o miłości, ale zupełnie inna niż mogłoby się wydawać. Bohaterowie nie są typowymi osobami. Oboje uchodzą za dziwaków i właśnie za takich mają siebie nawzajem. Aldo to geniusz matematyczny, jednak interesuje go jedynie teoretyczna strona matki nauk. Mężczyzna wszystko analizuje, szufladkuje, szuka zmiennych. Dla niego całe życie to równanie, zestaw problemów, jakie należy rozwiązać. Ma trudności z nawiązywaniem kontaktu z ludźmi. Mało kto go lubi, prawie nikt go nie rozumie. Cierpi na depresję kliniczną. Regan natomiast choruje na zaburzenia dwubiegunowe. Uczestniczy w terapii, ponieważ zmusił ją do tego sąd. Chciałaby być artystką, ale brakuje jej motywacji, by zająć się sztuką. Jej życie pozbawione jest kolorów. Każde z nich ma swoje własne zaburzenia i wydawać by się mogło, że ich związek to przepis na katastrofę i w pewnym sensie rzeczywiście tak jest.

Przez całą powieść obserwujemy rodzące się między nimi uczucie i to, jak się zmieniają. W pewien sposób ich relacja wydawała się niezdrowa, bowiem zatracali samych siebie na rzecz tego drugiego. Regan miała problemy z przyjmowaniem leków i powrotem do „normalności”, Aldo nie zawsze potrafił odnaleźć się u jej boku. Jednak jakimś cudem ich relacja funkcjonowała. Byli rozbici na miliony kawałków, ale miłość ich scalała. Jednak czy rzeczywiście to wystarczy?

Powieść jest niecodzienna zarówno w formie jak i treści. Autorka nie przejmowała się konwencjonalnością w pisaniu. W tekście pojawiają się didaskalia, dialogi czasami nie są dialogami, momentami narracja skupia się na możliwych scenariuszach, a nie na tym co faktycznie się dzieje. Z jednej strony było to dość ciekawe, jednak z drugiej miałam wrażenie, że coś jest nie tak jak powinno.

Sama historia jak już wspomniałam fascynowała mnie. Tutaj pierwsze skrzypce grają bohaterowie, ich relacja i emocje. Nie ma tu spektakularnej akcji. Jest ona minimalna, stonowana i raczej spokojna. Z jednej strony mi się to podobało, bo przeżywanie wszystkich uczuć bohaterów było ciekawe, ale z drugiej jestem przyzwyczajona do bardziej żywiołowych powieści i momentami czułam się znudzona. Nie zawsze też potrafiłam zrozumieć bohaterów, którzy wydawali się żyć w swoim własnym świecie.

Powieść zostawiła mnie z bardzo mieszanymi uczuciami i sama do końca nie jestem pewna, co o niej myśleć i czy Wam ją polecić. Na pewno jest dość oryginalna i porusza ciekawe tematy, jednak może wydać się nużąca z powodu dość spokojnej akcji. Cieszę się jednak, że miałam okazję ją przeczytać. Dzięki niej nieco lepiej zrozumiałam osoby borykające się z problemami psychicznymi takimi jak Regan czy zaburzeniami jak Aldo. Myślę, że warto dać tej powieści szansę, ale jednocześnie mam świadomość, że nie wszystkim się ona spodoba.

Za książę dziękuję Wydawnictwu Muza SA.

Sara