[72] "The Call. Wezwanie" - Peadar O'Guilin

Miała być mała przerwa na blogu od fantastyki, ale dorwałam tak świetną książkę z tego gatunku, że po prostu nie mogę Wam o niej dzisiaj nie opowiedzieć! Mowa tutaj o „The Call”. Wezwanie” autorstwa Peadar O’Gulini. Czym zachwyciła mnie ta powieść? Przeczytajcie sami!

Liczba nastolatków w Irlandii ciągle maleje. Wszystko spowodowane jest przez Sidhe, którzy na mocy zawartego tysiąc lat temu traktatu zostali wyrzuceni z ziem tego kraju do magicznej krainy bez kolorów. Teraz w ramach zemsty wzywają do siebie po kolei każdego nastolatka i tam próbują go zabić. Z reguły im się to udaje, a ciała wracają okropnie zdeformowane, co świadczy o okrucieństwie Sidhe, którzy przed morderstwem zawsze bawią się w torturowanie. Nessa ma dużo mniejsze szanse na przeżycie wezwania niż inni. Wszystko przez to, że cierpi na porażenie nóg i nie może biegać. Jednak dziewczyna się nie poddaje i za wszelką cenę chce udowodnić, że ludzie wątpiący w nią się mylą.

Początkowo ciężko było mi się wczuć w powieść, bo autor nie spieszył się z wyjaśnieniem czegokolwiek i pisał tak, jakbyśmy byli już wtajemniczeni w fundamenty historii. Tym samym jednak potęgował we mnie ciekawość, która motywowała mnie do dalszego czytania. I gdy w końcu coś zaczęło się rozjaśniać, powieść całkowicie mnie pochłonęła i sprawiła, że nie mogłam się od niej oderwać, dopóki jej nie skończyłam.

Teraz nie ma już ucieczki z Szaroziemi, tylko śmierć, a może być ona szybka lub straszliwa ponad wszelkie wyobrażenie.

Świat przedstawiony w książce to coś, co chyba podobało mi się w niej najbardziej. Szczególnie zafascynowała mnie kraina Sidhe, która co prawda była przerażająca, ale jednocześnie zachwycała pod względem pomysłowości. Wszystkie zwierzęta tutaj to zdeformowani ludzie lub ich hybrydy. Plemię Sidhe posiada bowiem zdolność zmieniania kształtu ludzkiego ciała dotykiem. Są przy tym naprawdę kreatywni, a niektóre opisy ich tworów mogą przerazić lub nawet wydadzą się nieco obrzydliwe, co akurat mi w najmniejszym stopniu nie przeszkadzało. Od tego świata po prostu bije tajemniczość i czuć w nim nieszczęście wszystkich istot go zamieszkujących. Ponadto jego mieszkańcy także zadziwiają. Ich twarze zdobią uśmiechy, ale bez problemu można odnaleźć w nich cierpienie z powodu utknięcia w znienawidzonej przez siebie krainie.

Pewnego dnia wszyscy staniemy się nimi, a dla Sidhe będzie to większe zwycięstwo, niż gdyby nas wszystkich wybili.

Książka w pewnym sensie porusza sprawę sprawiedliwości. Trudno jednoznacznie ocenić, kto tutaj ponosi większą winę i jest bardziej okrutny. Na pierwszy rzut oka łatwo odróżnić dobrych od złych. Lud Irlandii jest dobry, Sidhe są źli, bo wzywają do siebie nastoletnich Irlandczyków i torturują ich, po czym zabijają. Jednak czy to na pewno takie proste? Trzeba bowiem wziąć pod uwagę to, że to Irlandczycy tysiąc lat temu wygnali Sidhe z ziem, które ci zajmowali. Zabrali im domy i piękny, malowniczy świat, a następnie zmusili do zamieszkania w Szaroziemi, gdzie nie ma kolorów, promieni słońca, powiewu letniego wiatru. Jest tylko cierpienie i okna, które pokazują miejsca z dawnej Irlandii, pełniące funkcję przypomnienia wygnańcom, co stracili. Czy to nie jest tak samo okrutne jak tortury Sidhe? Tutaj mogłaby się nasunąć myśl, że w sumie Irlandia sama jest sobie winna i zasłużyła na karę i zemstę wypędzonego ludu. Tylko że pojawia się kolejna ważna kwestia. Wygnanie miało miejsce tysiąc lat temu i ci, co go dokonali już dawno nie żyją. Umarły też najpewniej ich dzieci, a zemsta dokonywana jest na tych, którzy nie przyczynili się bezpośrednio do wypędzenia Sidhe. Trudno więc jednoznacznie ocenić, kto tu jest dobry, a kto zły. Oba ludy cierpią i oba są winne. Jestem bardzo ciekawa, jak zostanie to rozwiązane w drugiej części serii.

– Rzecz w tym, że nie pokonamy ich, jeśli ich nie zrozumiemy. A być może nie da się ich pokonać, ale uda się znaleźć jakiś kompromis i zawrzeć z nimi pokój. I nawet sobie wybaczyć.

Na dużą uwagę zasługują też bohaterowie i to zarówno ci pierwsza- jak i drugo- czy trzecioplanowi. By zwiększyć szansę na przeżycie nastolatków, zaczęto tworzyć szkoły przetrwania. My poznajemy szkołę w Boyle, do której uczęszcza główna bohaterka – Nessa. Trzeba przyznać, że kreacja uczniów należy do dość udanych, chociaż nie do końca idealnych. Z jednej strony bowiem każdy z nich żyje w strachu, że ktoś z jego przyjaciół a może nawet i on sam wkrótce zostanie wezwany. Mają tego świadomość, boją się, ale starają się żyć normalnie. I w tym ostatnim autor według mnie trochę przedobrzył, bo czasami miałam wrażenie, że to zwykła szkoła. Niby cały czas podkreślało się to, że nie można się niepotrzebnie narażać, bo może to zmniejszyć szanse na przeżycie, ale z drugiej młodzież jakby w ogóle się tym nie przejmowała. Czyli niby się bali, niby byli świadomi zagrożenia, ale jakoś specjalnie ich to nie obchodziło. Miałam wrażenie, że większość ma syndrom wyparcia i nie do końca wierzy, że ich także spotka wezwanie, nawet jeśli na ich oczach pojawiali się i znikali inni. Niby to zrozumiałe, ale trochę w tej kwestii brakowało mi dopracowania psychiki postaci.

Umysł potrafi jednak znieść tak wiele, zanim się załamie: tyle lat patrzenia na to, jak giną jej ukocha dzieci, tutaj, w szkole. Albo udawania mądrości i spokoju, podczas gdy tak naprawdę pragnie, aby zamknięto ją w jakimś cichym miejscu, gdzie nie będzie musiała podejmować żadnych decyzji. Ale (...) codziennie rano odnajduje w sobie nowe, niezbędne jej siły. Prowadzi tę okrutną grę od tak dawna, że w najgorszych chwilach wystarcza jej sam nazwyk, by trzymać plecy prosto.

Główna bohaterka była natomiast wykreowana bardzo dobrze. Dziewczyna bardziej niż inni dbała o siebie i swoją kondycję. Za wszelką cenę starała się zwiększyć szansę na to, że przeżyje swoją próbę. Nigdy nie ryzykowała spędzenia nawet jednej nocy w Klatce (izolatce, do której trafiali uczniowie za większe przewinienia), bo podczas ich pobytu tam nie dostałaby jedzenia, a to na pewno by ją osłabiło. Starała się swoje ułomności fizyczne nadrobić ciężką pracą oraz sprytem i zdolnością logicznego myślenia. Wertowała Świadectwa, czyli wspomnienia wezwanych uczniów, którym udało się przeżyć. Patrząc na to, jak bardzo była do swojej próby przygotowana, ironią jest to, co się stało, gdy została wezwana. Ale nic więcej już Wam nie zdradzę, sami musicie się dowiedzieć, o co mi chodzi.

Wydawca stawia „The Call” na równi z „Igrzyskami śmierci” czy „Więźniem labiryntu”, a przynajmniej tak właśnie wywnioskowałam z informacji na tyle książki. Nie czytałam wspomnianych serii (nie przebrnęłam przez pierwszy tom „Igrzysk” i obejrzałam ekranizację „Więźnia”), więc nie jestem w stanie dokładnie zweryfikować prawdziwość tego stwierdzenia, ale myślę, że fanom twórczości Jamesa Dashnera czy Suzanne Collins powinna się ta książka spodobać. Jest to podobna tematyka, ale jednocześnie to coś bardzo oryginalnego i pomysłowego.

„The Call. Wezwanie” może i nie jest idealna, ale mimo wszystko to bardzo dobra książka z ciekawą historią i świetnymi bohaterami. Nie wszystko zostało tutaj dopracowane, czasami coś zgrzyta, ale to drobnostki, które nie odbierają radości z lektury. Jestem bardzo ciekawa, jak wszystkie watki rozwiną się i zakończą w kontynuacji tej powieści i mam nadzieję, że druga część będzie co najmniej tak dobra jak ta. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Czwartej Stronie oraz We need YA.