[61] "Dwór cierni i róż" - Sarah J. Maas

Sarah J. Maas – pisarka, o której ostatnio bardzo głośno. Jedni są nią zachwyceni, innych zawodzi. Postanowiłam więc wyrobić sobie własne zdanie na temat jej twórczości i sięgnęłam po „Dwór cierni i róż”. Jak wypadło moje pierwsze spotkanie z tą autorką?

Feyra wraz z siostrami i ojcem mieszka w niewielkim domu i z lękiem patrzy w przyszłość. To od niej zależy, czy rodzina przeżyje zimę. Jeśli jej polowanie ponownie nie przyniesie żadnego rezultatu, mogą niedługo umrzeć z głodu. W poszukiwaniu zdobyczy zdesperowana dziewczyna wędruje więc tam, gdzie nie powinno jej być – w pobliże mury odgradzającego obdarzonych magią fae od niemagicznych śmiertelników. Ta wyprawa oraz zabicie nienaturalnie wielkiego wilka przypieczętuje jej los i sprawi, że zacznie się jej przygoda. Jakie przeciwności losu napotka? Co odkryje po drugiej stronie muru? O jakiej klątwie wszyscy wiedzą, a nie chcą jej powiedzieć?


Kiedy pierwszy raz zobaczyłam „Dwór cierni i róż” w księgarni, byłam pewna, że nigdy go nie przeczytam. Jednak pod wpływem różnych opinii blogerek oraz powszechnego zainteresowania Sarą J. Maas, postanowiłam dać tej serii szansę i wiecie co? Nienawidzę swojej intuicji, bo w tym przypadku zawiodła mnie na całego!

Lepiej umrzeć z uniesioną głową, niż płaszcząc się niczym nędzny robak.

Maas postanowiła zainspirować się w swojej powieści baśnią „Piękna i bestia”. Uwielbiam tę historię i byłam ogromnie ciekawa, jak wykorzystała ją pisarka. Zrobiła to jednak tak dobrze, że w pełni mnie usatysfakcjonowała. Co najważniejsze – nie skopiowała jej, dodając kilka własnych elementów, ale napisała ją po prostu po swojemu. Wzięła z baśni to, czego potrzebowała, zmieszała z mnóstwem akcji, odrobiną humoru i okrasiła to wszystko szczyptą magii, tworząc niesamowitą, piękną opowieść o odważnej dziewczynie, która nie bała się zaryzykować życia, by ratować to, co pokochała. Mistrzostwo!

Niektórzy szukają mnie przez życie całe, lecz nigdy się nie spotykamy,
Pocałunek zaś ofiarowuję tym, którzy nie depczą mnie swymi stopami.
Niektórzy mówią, że łaskami swymi obdarzam mądrych i gładkich,
Lecz me błogosławieństwo jest dla tych, którym nie brak odwagi.
Zazwyczaj me działanie zdaje się wszystkim darem cudnym,
Lecz wzgardzona staję się potworem do pokonania trudnym
I chociaż każdy cios mój góry kruszyć by pozwolił,
Gdy zabijam, robię to bardzo powoli...

Kolejnym niezaprzeczalnym plusem powieści jest to, że Maas stworzyła własny, niepowtarzalny świat. Został on bardzo ciekawie wykreowany i podzielony. Ponadto pisarka zadbała, by nie był on płaski i żeby posiadał swoja własną historię, którą ta stopniowo zdradza czytelnikowi. Dodatkowo autorka nie zapomniała o kulturze i dodała też pewne zwyczaje czy święta do swojej historii. Może nie jest tego dużo, ale stanowi to ciekawy smaczek, dopełniający całość. Mało tego, jej postacie także są dość oryginalne. Potwory w większości zrodziły się w jej głowie i nie są to typowe wampiry, wilkołaki czy inne powszechnie znane stwory. Maas stworzyła własne istoty, niektóre bardziej inne mniej przerażające, ale wszystkie zachwycające pomysłowością.

– Ponieważ sama nie chciałabym umierać w samotności - powiedziałam, a głos mi się na chwilę załamał, gdy wróciłam wzrokiem do Tamlina i zmusiłam się, aby spojrzeć mu w oczy. - Ponieważ chciałabym, żeby ktoś trzymał moją dłoń do samego końca. I potem jeszcze przez parę chwil. Jest to coś, na co zasługuje każdy, człowiek czy fae.

Główna bohaterka to silna dziewczyna, właściwie młoda kobieta, która nie boi się stanąć twarzą w twarz z przeznaczeniem. Lubię takie postacie, bo nie użalają się nad sobą przez niezliczoną ilość stron, zanudzając czytelnika bezsensownym bełkotem. Dodatkowo Feyra została wykreowana na bardzo realną osobę z krwi i kości. Nie jest heroską, której żadne niebezpieczeństwo nie jest straszne. Wręcz przeciwnie, czasami umiera ze strachu, ale mimo to stara się to uczucie przezwyciężyć i iść naprzód, wykazując się tym samym prawdziwą odwagą. Ponadto nie należy też do nadludzi, którzy chodzą i walczą nawet gdy normalnie powinni już dawno nie żyć. Feyra jest bardzo ludzka, a więc i krucha. Czasami cudem umyka śmierci, ale nic tutaj nie dzieje się za darmo.

Tu dochodzimy do kolejnego aspektu książki, którego nie umiem jednoznacznie ocenić, czy mi się podobał czy nie. Łatwo dziś spotkać w literaturze, szczególnie fantasy, zabiegi ala deus ex machina. Bohater wpada w kłopoty, znajduje się w sytuacji bez wyjścia i ni z tego, ni z owego nagle pojawia się ktoś, kto podaje mu pomocną dłoń. To naprawdę czasami może denerwować i zakrawać na absurd. Opisana sytuacja zdarza się także w „Dworze cierni i róż” i to nie raz, jednak… tutaj wszystko ma sens i tak bardzo nie wkurza. Wszystko przez to, że nawet, jeśli ktoś

bohaterce pomaga, to zawsze ma ku temu powód. Albo kieruje nim chęć zysku, albo jest jej za coś wdzięczny i niechętnie chce jej się za to odwdzięczyć. To napędza akcję pod koniec książki i w sumie nie było to takie złe. Po pierwsze nie zakrawało na absurd, co bardzo mnie ucieszyło, a po drugie dało się to logicznie wytłumaczyć, więc mnie nie irytowało. Na dodatek takie sytuacje wcale nie sprawiały, że bohaterka nagle stawała się ofiarą losu, której trzeba we wszystkim pomagać i która bez innych nic by nie osiągnęła. Wręcz przeciwnie – one dodają postaci realizmu, a to dlatego, że ona w większości przypadków radzi sobie sama i tylko czasami potrzebuje pomocy. Przecież w życiu też tak jest; nieważne jak niezależny jest człowiek, przychodzi taki moment, gdy bez innych nie da sobie rady. Maas udało się więc zachować równowagę, co mi się bardzo spodobało. 

– Nadziei potrzebujemy w równej mierze co chleba i mięsa - wszedł mi w słowo i spojrzał na mnie bystrym wzrokiem, co u niego było rzadkością. - Potrzebujemy nadziei, bo ona daje nam siłę, by trwać. 

Jedne co można zarzucić tej powieści to fakt, że akcja jest dość nierównomierna. Na początku poznajemy świat, bohaterów i ich życie. Później co jakiś czas zaczyna się coś dziać, aż w końcu dochodzimy do momentu, kiedy akcja dostaje porządnego kopa i zaczyna pędzić w tylko sobie znanym kierunku. Nie powiem, żebym nudziła się na początku, jednak w porównaniu z końcem, czuć pełen niedosyt. Mam jednak nadzieję, że skoro już się historia tak bardo rozkręciła, to utrzyma się to w kolejnych częściach.

Wskazał brodą nóż.
– Jest twój. Tylko proszę, nie wbij mi go w plecy.

„Dwór cierni i róż” to naprawdę wspaniała książka fantasy, którą śmiało mogę polecić fanom gatunku oraz miłośnikom baśni „Piękna i bestia”. Powieść zachwyca swoim malowniczym światem, realnymi bohaterami oraz intrygami, których w niej nie brakuje. Mam nadzieję, że sięgniecie po tę powieść i zakochacie się w niej tak samo jak ja.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Uroboros.