[55] "Cinder" - Marissa Meyer

„Saga księżycowa” to seria, która od dawna zbiera mnóstwo pozytywnych opinii i ma fanów na całym świecie. Niestety w Polsce kilka lat temu zostały wydane tylko dwa pierwsze tomy cyklu. Na szczęście Papierowy Księżyc postanowił na nowo wprowadzić sagę na polski rynek wydawniczy i to w oryginalnej szacie graficznej!

„– Czy istoty twojego pokroju wiedzą, czym jest miłość? Czy ty w ogóle coś odczuwasz, czy to jedynie kwestia... oprogramowania?”

Ziemię opanowała zaraza, która szybko stała się główną przyczyną zgonów u ludzi. Ówczesna technologia stoi na bardzo wysokim poziomie, a androidy i cyborgi to coś powszechnego. Nad państwami wisi widmo wojny z tajemniczymi księżycowymi, potrafiącymi manipulować myślami innych. Właśnie w takich czasach przyszło żyć Cinder – znanej w całym Nowym Pekinie mechaniczce-cyborgu. Jej ciało w dużej części składa się z kabli, a narządy wewnętrzne kontrolowane są przez zaawansowane technologicznie oprogramowanie. To sprawia, że ludzie w najlepszym wypadku ją unikają, w najgorszym gardzą nią i traktują jak zło konieczne. Do drugiej kategorii należy jej macocha, z całego serca pragnąca pozbyć się dziwacznej pasierbicy i obwiniająca ją o chorobę swojej córki. Dziewczyna nie ma więc w życiu łatwo. Wszędzie spotyka się z ludzką nienawiścią. Jest jednak ktoś, kto darzy ją sympatią, a Cinder za wszelką cenę stara się utrzymać przed nim fakt, że jest cyborgiem, w tajemnicy. Książę Kai – następca cesarskiego tronu – prosi dziewczynę o pomoc przy naprawie swojego androida. Tak właśnie zaczyna się ich znajomość, z której może wynik toć tyle samo złego co dobrego.

„Łatwiej jest przekonać innych o swojej urodzie, jeśli samemu nie ma się co do niej wątpliwości. Lustra mają jednak nieprzyjemny zwyczaj przekazywania prawdy.”

Mimo że nie jestem już dzieckiem, miłość do bajek i baśni została we mnie po dziś dzień. Dlatego po prostu nie mogłam przejść obojętnie obok „Cinder” autorstwa Marissy Meyer. Spodziewałam się jednak czegoś bardziej trzymającego się słynnej baśni o Kopciuszku. Pisarka postanowiła jednak nieco tę opowieść zmodyfikować. Na kartach jej powieści nie starczyło miejsca na dobre matki chrzestne, czary zamieniające dynie w karoce, zapracowanych ojców czy nienawidzące ją rodzeństwo. Macocha niby jej nie lubiła, zmuszała do pracy i zabierała jej pieniądze, ale nie traktowała jej niehumanitarnie. Jeśli chodzi o siostry, to rzeczywiście jedna z nich za bardzo za nią nie przepadała, ale za to druga była jej prawdziwą przyjaciółką. Dodatkowo żadne ptaszki czy wróżki nie pomagały bohaterce. Musiała do wszystkiego dojść sama, co czasami okazywało się bardzo wyczerpujące. To natomiast sprawia, że na dobrą sprawę prócz szkieletu historii o Kopciuszku, Marissa Meyer nie zaczerpnęła z tej baśni zbyt wiele. Stworzyła raczej coś własnego, bardzo mocno od niej odbiegającego. Takie posunięcie niespodziewanie bardzo przypadło mi do gustu i okazało się nadzwyczaj dobre.

„– Książę Kai! Sprawdź mój wentylator, obawiam się, że się przegrzewam.”

 Czytając opis, przyznaję, miałam wątpliwości co do pomysłu autorki. Pisarka osadziła bowiem swoją historię w dość dalekiej przyszłości, gdzie technologia pozwala tworzyć androidy i cyborgi, a także wiele innych rzeczy. Do tego nad światem wykreowanym przez Meyer wisi widmo wojny, a choroba zbiera codziennie swoje żniwa. Sceptycznie podchodziłam do takiej koncepcji fabuły, ale szybko okazało się, że niepotrzebnie. Nie spodziewałam się, że coś takiego połączone ze starą historią o biednej dziewczynie może dać tak powalający efekt, ale dało! Świat Cinder pochłonął mnie bez reszty i zdobył moje serce dzięki swojej oryginalności i niebanalności. Nie znajdziecie czegoś takiego w żadnej innej powieści, co niewątpliwe potwierdza talent autorki i ogrom jej wyobraźni. 

„– Skoro już jesteśmy przy operacji oczu, czy wiesz, że brakuje ci kanalików łzowych?
– Czego? Naprawdę? A myślałam, że jestem po prostu emocjonalnie upośledzona.”

Kreacja bohaterów również zasługuje na uwagę. Postacie nie są płytkie, mają charakter i są bardzo realne. Co jednak najważniejsze – kierują się rozumem. Jak większość się spodziewa, między Kaiem a Cinder pojawia się więź. Nie oślepia ona jednak bohaterów. Dziewczyna nie zaczyna nagle rezygnować ze swoich planów tylko dlatego, że jej serce żywiej bije na widok księcia. Nie wzdycha do niego bezustannie i ma inne priorytety niż zdobycie jego uczucia. Kai natomiast przede wszystkim myśli jako władca, a nie zakochany nastolatek. Na pierwszym miejscu stawia poddanych i kraj, co bardzo mi się spodobało. Często też zdarza się, że w powieściach męskie postacie wydają się nie mieć innych zmartwień niż zdobycie uznania obiektu swoich westchnień. Książę co prawda okazuje Cinder zainteresowanie, jednak nie myśli jednotorowo i uczucie nie jest jego jedynym priorytetem. Właśnie to w tych postaciach podobało mi się najbardziej, przez co zdobyły moją sympatię.

„– Zapowiada się brud i smród - podsumowała Iko.
– Skąd wiesz? – zapytała Cinder. – Nie masz receptorów zapachowych.
– Mam niewiarygodną wyobraźnie.”

Książka potrafi także wzbudzić w czytelniku mnóstwo uczuć. Czytając, odczuwałam gniew na macochę, która uprzykrzała życie Cinder, współczucie do osób dotkniętych skutkami zarazy czy też niepewność o los bohaterów. Ten ostatni nie jest bowiem tak prosty do przewidzenia. Szczerze mówiąc, zakładałam dość prosty scenariusz dotyczący przebiegu akcji, ale okazało się, że pisarka wybrała inną drogę, zaskakując mnie. Naprawdę nie byłam w stanie przewidzieć tego, co uknuła Meyer. Dodatkowo delikatnie wpleciona w fabułę intryga pewnego naukowca całkowicie mnie zszokowała. Tak więc spodziewałam się czegoś nieskomplikowanego, a dostałam całkowitą tego odwrotność.

„– Jak pan sądzi, co on miał na myśli, gdy mówił, że kieruje nim instynkt samozachowawczy?
– Prawdopodobnie nie chce być nagabywany w tym roku przez wszystkie te młode damy obecne na balu. Wiesz, że kilka lat temu niemal go stratowano.”

Skoro już mowa o zaskoczeniu, to trzeba w kilku słowach wspomnieć o zakończeniu! Oczywiście Wam go nie zdradzę, ale po prostu muszę wspomnieć, że jest fenomenalne. Całkowicie się tego nie spodziewałam. Myślałam, że Kai podejmie inną decyzję albo chociaż że Cinder nie zgodzi się na pewną propozycję… Ah, naprawdę żałuję, że nie mogę Wam powiedzieć więcej! Napomknę tylko, że końcówka jednocześnie chwyciła mnie za serce i je złamała. I wbrew pozorom wcale nie oznacza to braku happy endu!

„Cinder” to pozycja, która niewątpliwie potrafi zaskoczyć i zachwycić. Retelling „Kopciuszka” osadzony w przyszłości, gdzie technologia pozwala  za pomocą oprogramowania kontrolować ludzkie ciało i utrzymywać je przy życiu to coś nietuzinkowego i niebanalnego. Do tego cudownie wykreowani bohaterowie oraz nutka humoru, a mamy powieść niesamowicie dobrą i oryginalną, którą z czystym sumieniem mogę Wam polecić!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Papierowy Księżyc!