[58][PREMIEROWO] "Pierwszy róg" - Richard Schwartz

„Pierwszy róg” od razu przykuł moją uwagę. Szukałam ostatnio dobrego fantasy, a nie kolejnej schematycznej młodzieżówki z elementami magii i przystojnym nieśmiertelnym w roli głównej i wydawało mi się, że debiut Richarda Schwartza może sprostać moim wymaganiom. Czy tak też się stało?

Nadciąga burza śnieżna, a wędrowcy zaczynają poszukiwać miejsca, gdzie mogliby się przed nią skryć. Idealna do tego celu wydaje się gospoda Pod Głowomłotem. Schronienie tam znaleźli już Havald – zmęczony życiem wojownik, piękna sera maestra de Girancourt nosząca Kamienne Serce, grupa żołdaków bezwstydnie obłapiająca córki gospodarza, a także grupka górników, baron z dziećmi i ochroną oraz kilka innych osób. Początkowo jedyne, co mogłoby grozić komukolwiek to niestosowne zachowanie któregoś z mężczyzn wobec kobiet. Sytuacja jednak zmienia się, kiedy w odciętej od świata gospodzie zostaje zamordowany chłopak, a ślady idealnie pasują do ataku wilkołaka. Jednak czy te stworzenia naprawdę istnieją? A jeśli tak, to kto jest bestią? I czy to jedyny problem uwięzionych przez śnieżną burze w zajeździe ludzi?

Wiecie, co jednocześnie najbardziej mnie w tej książce zaintrygowało ale i wystraszyło? Spowodował to fakt, że książka liczy sobie czterysta stron, a jej jedynym miejscem akcji staje się gospoda Pod Głowomłotem. No bo jak to możliwe, by tak obszerną akcje sprowadzić do jednego zajazdu i to niby miało być dobre? Sięgając więc po tę powieść, miałam wrażenie, że albo okaże się prawdziwym hitem, albo wynudzi mnie śmiertelnie. Ciekawość jednak zwyciężyła, zaczęłam czytać i… przepadłam na kilka godzin.

To niesamowite, co zrobił Richard Schwartz. Debiuty rzadko podbijają serca czytelników, ale „Pierwszy róg” należy do tej garstki, która jest do tego zdolna. Pierwsze, co wprawia w zachwyt, to wspomniana ograniczona przestrzeń akcji. Książka z jej powodu ani się nie dłużyła, ani nie była nudna, ani do siebie nie zniechęcała. Wręcz przeciwnie – z każdą kolejną kartką byłam coraz bardziej zaciekawiona, jakież to przygody jeszcze spotkają bohaterów tejże powieści. Poza tym mimo że cały czas siedzimy praktycznie w jednym miejscu uwięzieni wraz z bohaterami, to całkiem dobrze poznajemy świat w powieści. Mamy jako takie pojęcie, co dzieje się poza zajazdem w kraju czy też za granicą. Dowiadujemy się między innymi o sytuacji politycznej czy gospodarczej poszczególnych państw. Mało tego autor zadbał także o to, byśmy poznali nieco historii tych krajów. I nie zrobił tego jednorazowo, używając bezczelnej ekspozycji, czyli nie opowiedział o wszystkim od razu i na siłę. O nie, on dawkuje czytelnikowi wiedzę, którą ten zyskuje dzięki rozmowom bohaterów czy też odkryciom dokonywanym przez postacie. Wszystko to dzieje się powoli, w swoim tempie i ciągle dowiadujemy się czegoś nowego przez całą książkę. Jednocześnie autor nie zdradza wszystkich zagadnień, dzięki czemu ma duże pole do popisu w kolejnych częściach.

Kolejnym plusem książki są jej bohaterowie. Mamy dwie główne postacie – Havalda oraz Leandrę. Są oni bardzo dobrze wykreowani: tajemniczy, pełni niespodzianek, waleczni i przede wszystkim prawdziwi. Mężczyzna to starzec, który przeżył w życiu bardzo wiele i posiada typową dla swojego wieku życiową mądrość. Potrafi kierować się rozumem i czasami udziela rad być może mało rycerskich, ale za to rozsądnych. Nie stara się na siłę być bohaterem, zna bowiem swoje słabe strony i ograniczenia. Leandra natomiast jest młoda i czasami impulsywna bądź naiwna. Początkowo wydawała się mi kobietą niezłomną i waleczną, ale tak naprawdę nie do końca taka jest. Nie da się jej jednak nie polubić. Co do innych postaci – jedni są wykreowani mniej, inni bardziej, ale wynika to z tego, że nie wszyscy są ważni. Na przykład o górnikach prawie nic nie wiadomo, robią za tło. Inni tak jak gospodarz, jedna z jego córek czy herszt bandy zbójców już częściej się przewijają, dzięki czemu zyskujemy o nich większe pojęcie. Jednak ci ważniejszych cechuje jedna rzecz – wszyscy wydają się mieć swój charakter. Jeżeli więc ktoś odgrywa jakąś role w historii, to na pewno nie jest człowiekiem bezbarwnym, nijakim. Mało tego nie wszystkie postaci są takie, jak na pierwszy rzut mogłoby się wydawać. To jednak prowadzi nas do kolejnej ważnej kwestii.

Intrygi to coś, co w powieściach kocham, a tutaj mamy ich dość dużo. Jeszcze więcej autor wrzucił do swej powieści tajemnic, zagadek. Mają je nie tylko bohaterowie, ale także budynek, w którym ci znaleźli schronienie. Przez całą akcję czytelnik ma szansę odkryć niektóre z nich, by na końcu naprawdę zostać zszokowanym. Praktycznie wszystko w tej powieści ma bowiem drugie dno, a większość nie jest tym, za kogo się początkowo podawała. To naprawdę fascynujące poznawać ten świat i układać sobie poszczególne puzzle układanki.

W powieści nie zabrakło również wątku miłosnego, choć jest on bardzo subtelny. Nie odgrywa on w historii głównej roli, a jedynie dopełnia ją i sprawia, że jest jeszcze lepsza. Nie ma tu także miejsca na cokolwiek, co mogłoby kogoś zniesmaczyć. Autor naprawdę bardzo dobrze wplótł miłość w fabułę.

Książka „Pierwszy róg” to przykład bardzo dobrego high fantasy, wyróżniającego się oryginalnością. Autor nie powielił utrwalonych w fantastyce schematów i stworzył coś własnego i po prostu cudownego. Jego historia pełna jest tajemnic i zagadek, a bohaterowie to postacie bardzo wyraziste i prawdziwe. Akcja natomiast pędzi w sobie tylko znanym kierunku i powala czytelnika na kolana. Tego wszystkiego dopełnia cudowna atmosfera i klimat opowieści. Serdecznie poleca, a ja czekam na kolejny tom!


 Za pomoc przy zdjęciach dziękuję Agacie <3