[45] "Slammed" - Collen Hoover

Mimo że często młodzieżówki mi się szybko nudzą, gdy czytam je w dużych ilościach, to książki z tego gatunku autorstwa Collen Hoover mogłabym pochłaniać cały czas i na pewno by mnie nie znużyły. Nic więc dziwnego, że kiedy usłyszałam o wznowieniu trylogii tej autorki pod tytułem „Pułapka uczuć”, i to w tak pięknej szacie graficznej, natychmiast zapragnęłam ją mieć. Na czym polega fenomen powieści tej pisarki? Dowiecie się tego z recenzji pierwszego tomu, czyli „Slammed”.

Layken niedawno straciła ojca, a teraz musi rozstać się z miejscem, w którym się wychowała i wraz z matką oraz młodszym bratem – Kelem – przeprowadzić się do Michigan. Jest to dla niej bardzo trudne doświadczenie, jednak wkrótce okazuje się, że nie taki diabeł straszny, jakim go malują. Dziewczyna szybko poznaje nowych przyjaciół, a także pewnego przystojnego chłopaka samotnie wychowującego brata, który błyskawicznie znajduje wspólny język z Kelem. Niestety na drodze ich kiełkującego uczucia staje pewien poważny problem w żaden sposób niedający się obejść. Jakim próbom oboje będą musieli podołać, by w końcu być razem? Jakim nieszczęściom zmuszeni zostaną stawić czoło?

„Żałowanie do niczego nie prowadzi. To patrzenie w przeszłość, której nie można zmienić.”

Pierwszą część trylogii czytałam lata temu, kiedy jeszcze nie było wydanego ostatniego tomu. Niewiele z niej pamiętałam, jedynie to, że ogromnie mi się spodobała. Mimo to nieco obawiałam się ponownie po nią sięgnąć. Bałam się, że przez to, że jestem starsza to książka już tak bardzo nie chwyci mnie za serce lub wyda się nudna. Na szczęście moje obawy okazały się całkowicie bezpodstawne, a nawet powiem więcej – powieść tym razem urzekła mnie bardziej niż wcześniej. Bardzo mile mnie to zaskoczyło i na nowo obudziło we mnie miłość do twórczości autorki.

„Nie można płakać wiecznie. Każdy w końcu zasypia.”

Książka Hoover nie wciągnęła mnie jednak od razu. Musiałam przeczytać kilkanaście stron, by w końcu się w nią wczuć i przyzwyczaić się do stylu autorki. Potem jednak całkowicie utonęłam w słowach i dopiero gdy skończyłam całość, odłożyłam powieść na półkę. Co spodobało mi się w „Slammed” najbardziej? Ano to, że jest to młodzieżówka wyróżniająca się na tle innych pozycji z tego gatunku i to pod bardzo wieloma względami. Po pierwsze czytając tego typu książki, często mam wrażenie, że pisarze specjalnie zrzucają na barki swoich bohaterów wszystkie możliwe nieszczęścia. Nie wystarczy im to, że daną postać maltretowano w przeszłości; musi dodatkowo występować w jej rodzinie alkoholizm, ona powinna mieć jakieś zaburzenie psychiczne niepozwalające jej cieszyć się życiem i najlepiej jeszcze coś, co sprawia, że staje się ona prawdziwą ofiarą losu. To wszystko wpływa na realność powieści, bo owszem są skrajne przypadki, gdzie ludzie borykają się z coraz większymi problemami, ale bez przesady. Ponadto często autorzy młodzieżówek sprowadzają olbrzymie katastrofy na wszystkich możliwych bohaterów tak, ze wydaje się, iż nikt z nich nie jest szczęśliwy. W twórczości Collen Hoover tego nie ma. Owszem, główną bohaterkę dotykają nieszczęścia i to nie byle jakie, ale nie pojawia się tu nagromadzenie katastrof. Dzięki temu książka jest o wiele bardziej realna. Inne postacie też dotykają mniejsze lub większe dramaty, ale one również nie doświadczają natłoku złych wydarzeń, a większość wręcz jest od nich całkowicie wolna. Mało tego Layken nie jest typem osoby użalającej się nad sobą. Niekiedy zdarzy się jej moment załamania, ale stara sobie szybko z nim poradzić. Chce być silna: dla siebie, matki i brata. To samo tyczy się Willa i Eddie – osoby również dotknięte przez życie. Chłopak nie poddaje się. Potrafi zatroszczyć się o bliskich i zapewnić im to, czego potrzebują, mimo że nie jest mu łatwo. Eddie natomiast przeszła piekło, ale zrobiła to z uśmiechem na ustach. Jednocześnie Hoover nie kreuje swoich postaci na herosów, którym pokonywanie przeciwności losu nie sprawia najmniejszego problemu. Każdy z nich ma chwilę zawahania czy załamania. Autorka zachowuje dzięki temu idealną równowagę, sprawiając, że powieść kolejny raz nabiera realizmu.

„Nic nie trwa wiecznie. Jedyna rzecz, w której wszyscy jesteśmy do siebie podobni, to to, co nieuniknione. Wszyscy kiedyś umrzemy.”

To, co stanowi nowość w powieści Hoover to fakt, że miłość jednocześnie jest i nie jest najważniejsza w książce. Z jednej strony uczucie między bohaterami szybko staje się widoczne i często jego temat zostaje poruszany, z drugiej jednak postacie nie stawiają go na pierwszym miejscu. Kiedy pojawia się przeszkoda na ich drodze do szczęścia, zaczynają analizować sytuacje i dokonują przewartościowania swoich priorytetów. Dla Willa najważniejszy jest brat i zapewnienie mu wszystkiego, co potrzeba dziecku. To sprawia, że musi odsunąć od siebie Layken, co niesamowicie ją boli. Jej o wiele trudniej jest zaakceptować sytuacje i butuje się, jednak mimo wszystko zdaje się rozumieć decyzję chłopaka i próbuje skupić się na swojej rodzinie. Oboje stanowią jednak dla siebie oparcie w ciężkich chwilach, chociaż nie powinni tego robić. Ponadto wspomniana „przeszkoda” jest naprawdę ogromnym problemem, a nie jakąś drobnostką. Da się ją jednak pokonać, ale wymaga to czasu, poświęcenia i cierpliwości od obu postaci.

„Nigdy nie oceniajcie innych. Oboje dobrze wiecie, jak niespodziewane wydarzenia mogą zmienić człowieka. Zawsze o tym pamiętajcie. Nigdy nie wiadomo, co druga osoba przeżywa w środku.”

„Slammed” to książka wzbudzająca wiele emocji; jest też nimi wręcz naszpikowana. Rzadko przy czytaniu pojawiają mi się łzy w oczach, ale tutaj w kilku momentach słone krople popłynęły mi po policzkach. Historia wzrusza, porusza i nie pozwala się od siebie oderwać. Czytelnik nie ma problemu ze zrozumieniem uczuć, jakie miotają bohaterami, a wszystko to dzięki pewnym „dodatkowo,” sprawiającym, że powieść jest tak emocjonalna. Po pierwsze pojawia się w niej motyw slamu – występów poetyckich, podczas którym osoby wygłaszające swoje wiersze wyrażają w nich to, co czują. Wprowadzenie tego wątku sprawiło, że czytelnik ma wrażenie, iż bohaterowie obnażają przed nim swoją duszę. Jest to o wiele lepszy sposób opisywania uczuć postaci niż przydługie i często nużące rozwodzenie się na temat tego, co kto do kogo czuje. Ponadto stanowi to powiew świeżości. Po drugie autorka przed każdym rozdziałem umieściła fragment innej piosenki „The Avett Brothers”. Zarówno Will jak i Layken kochają ten zespół, a w ich piosenkach odnajdują siebie i swoje problemy. To także pozwala nam poznać odczucia bohaterów oraz jeszcze bardziej wczuć się w ich sytuację. 

"Nie podchodźcie do życia zbyt poważnie. Dajcie mu w pysk, kiedy na to zasługuje."

Książka Hoover jest niesamowita. Może i ma pewne minusy, jednak są one prawie niezauważalne, szczególnie biorąc pod uwagę ogromne plusy powieści. Historia urzeka, wywołuje zachwyt i co niezwykłe – potrafi zaskoczyć czytelnika, co nieczęsto zdarza się w młodzieżówkach. Z całego serca zachęcam do zapoznania się ze „Slammed” i życzę Wam, żebyście zakochali się w tej książce równie mocno jak ja.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu YA.