[93] "Korona kłamstw" - Pepper Winters

Uwielbiam tajemnicze, mroczne okładki. Nie trzeba mnie wówczas przekonywać do nabycia książki z takową, wystarczy, że na nią spojrzę i już ją chcę. Tak właśnie było z „Koroną kłamstw” Pepper Winters. Jednak mówi się, żeby nie oceniać książki po okładce. Czy to powiedzenie znalazło zastosowanie przy wspomnianym tytule?

Elle żyje jak w bajce. Ma wszystko, czego mogłaby sobie zapragnąć. Jej ojciec posiada wspaniale prosperującą firmę znaną nie tylko w kraju ale i na świecie. Nigdy więc dziewczynie nie brakowało pieniędzy. Zawsze była też oczkiem w głowie taty, także majątek nie odebrał jej miłości rodzica. Od lat wiadomo, że całe stworzone przez mężczyznę imperium kiedyś przejdzie w jej ręce, a ona czeka na ten dzień z niecierpliwością i zachwytem. Uwielbia bowiem swoją pracę i mimo młodego wieku rozumie poświęcenie, jakie trzeba dać, by firma dalej odnosiła sukcesy. Jednak jej dziewiętnaste urodziny przynoszą ze sobą refleksje i dziewczyna jeden jedyny raz pragnie uciec i żyć tak, jakby nie była dziedziczką ogromnego przedsiębiorstwa. Bez swojego ochroniarza wybiera się na wycieczkę, która skończyłaby się dla niej tragicznie gdyby nie pewien Bezimienny. Chłopak spędza z nią kilka miłych chwil, ale niestety zostają brutalnie rozdzieleni przez policję. Elle przez wiele lat próbowała go odnaleźć, jednak nie udało jej się to. Zamiast niego w jej życiu pojawił się inny mężczyzna, faworyt jej ojca, będący najbardziej irytującym draniem, jakiego kiedykolwiek spotkała.

„Korona kłamstw” to książka, która wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony bardzo mi się podobała, a czytanie jej okazało się wielką przyjemnością. Z drugiej jednak znalazłam w niej kilka minusów, które nieco zatarły to dobre wrażenie. Zacznę jednak od pozytywnych aspektów książki. Zwrócę tu uwagę na postać głównej bohaterki – dziedziczki wielkiego imperium. Spodziewałam się, że autorka wykorzysta dawno utarte schematy i w swojej historii powoła do życia kogoś, kto będzie wiecznie narzekał na swój los. Sądziłam, że Ellie będzie buntować się przeciwko objęciu firmy ojca i ograniczeniu jej wolności, a jej rodzic będzie wolał spędzać czas ze sprawami przedsiębiorstwa niż z córką. Myliłam się jednak, bo bunt dziewczyny trwał jedną noc, a ona wręcz pragnęła właśnie takiego życia, jakie miała. Nie użalała się nad sobą, nie jęczała, wręcz przeciwnie. Dodatkowo Elle to dość silna, młoda kobieta, budząca w innych respekt i szacunek. To bardzo ciekawa kreacja i muszę przyznać, że przypadła mi do gustu.

Kolejnym plusem historii jest to, że została bardzo dobrze napisana. Książka sama się czyta i bardzo szybko się ją pochłania. Język i styl autorki niby są proste, ale nie prymitywne, przez co stają się ogromnym plusem powieści. Ponadto bardzo cieszy mnie to, że mimo iż jest to romans i erotyk, fabuła nie opiera się tylko i wyłącznie na scenach łóżkowych, a seks nie staje się jedynym tematem rozmów bohaterów. To bardzo miła odmiana w dzisiejszej literaturze kobiecej.

Niestety powieść Pepper Winters ma zasadniczą wadę. Posiada w swojej fabule kilka absurdów, które ciężko było mi przełknąć. Po pierwsze już w początkowych rozdziałach jesteśmy świadkami tego, że dwunastoletnia Elle podpisuje papiery mające uczynić ją spadkobiercą swojego ojca. W wieku dziewiętnastu staje na czele firmy. I owszem, jestem w stanie uwierzyć, że dziewczyna jest geniuszem i w zaledwie kilka lat opanowała wszystkie zasady biznesu i zdobywania pieniędzy. Dam się nawet przekonać, że istnieje dziecko wolące arkusze kalkulacyjne od pluszowych misi. Takie przypadki się zdarzają. Jednak w tak jawne pogwałcenie przepisów prawnych nie jestem w stanie uwierzyć. Drugą bardzo naciąganą rzeczą jest to, że w swoim ponad dwudziestoletnim życiu Elle wybrała się na miasto bez ochrony dwa razy i za każdym razem skończyło się to tak samo. Prawdopodobieństwo takiego przypadku jest bardzo nikłe i musiałaby mieć naprawdę ogromnego pecha. Mam też pewne obiekcje co do zakończenia. Miałam wrażenie, że autorka nie za bardzo wie, jak wstrzelić się w typowe, schematyczne zakończenie pierwszego tomu romansu, więc postanowiła, że główna bohaterka nagle przestanie logicznie myśleć i zacznie nadinterpretować fakty. Strasznie mnie to zawiodło, bo nie spodziewałam się takiego beznadziejnego zakończenia, po tak dobrze napisanej książce.

Pisałam wcześniej, że mam mieszane uczucia. Z jednej strony czuję się bowiem zaintrygowana powieścią, bardzo dobrze mi się ją czytało, wciągnęła mnie na tyle, że zarwałam dla niej noc. Jednak te trzy minusy, które wymieniłam, są naprawdę ważne i ciężko mi je zignorować. Ostatecznie jednak powieść zyskała moją sympatię i z pewnością sięgnę po jej kontynuację. Mam jednak nadzieję, że okaże się ona mniej naciągana niż ta.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.