[440] "Wróć do mnie" - Corinne Michaels

 

Nie będę kłamać. „Wróć do mnie” zainteresowało mnie przede wszystkim okładką. Koło takiego przystojniaka nie można przejść przecież obojętnie! Nawet nie przeczytałam opisu, ale wiedziałam, że to coś, co koniecznie muszę mieć w swojej kolekcji. Przeczucie mnie nie myliło, a pierwszy tom nowej serii Corinne Michaels pomógł mi przeżyć tydzień makabrycznego przeziębienia.

Connor wyjeżdżając z Sugarloaf, przysiągł sobie wrócić tu tylko raz i to na chwilę – na pogrzeb ojca. Kiedy osiem lat później dostaje informację, że stary Arrowood odszedł już z tego świata, jedzie do znienawidzonego miejsca, by dokonać ostatnich formalności, a następnie sprzedać rodzinną farmę. Na miejscu staje twarzą w twarz z aniołem, z którym spędził najlepszą noc swojego życia tuż przed opuszczeniem rodzinnej wsi. Od tego czasu nie mógł zapomnieć o kobiecie nawiedzającej go w snach. Nie znał nawet jej imienia. Teraz, kiedy ją w końcu odnajduje, okazuje się, że jest mężatką i matką. Na domiar złego notariusz informuje go, że przez najbliższe sześć miesięcy będzie także jego sąsiadką, bowiem ojciec postanowił zakpić ze swoich synów nawet zza grobu. Według testamentu prawa do farmy wartej miliony otrzymają dopiero, kiedy każdy z nich zamieszka na niej przez pół roku. Jednak czy to aby na pewno złośliwość starego człowieka? A może ostatnia próba uratowania synów przed ich uporem i nienawiścią?

Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam romans, w którym główny bohater męski nie był niegrzecznym chłopcem. Ostatnio we wszystkich erotykach, jakie do mnie trafiają, mężczyźni są aroganckimi playboyami i czarnymi charakterami. Nie powiem, że nie lubię tego typu bohaterów, ale nawet od lubianych rzeczy dobrze czasami odpocząć. Być może dlatego tak bardzo pokochałam Connora. Były żołnierz SEAL to po prostu dobry człowiek. Jest odpowiedzialny, troskliwy, można na nim polegać w każdej sytuacji. Nie ma w nim arogancji czy wybujałego ego. Jest zwykłym mężczyzną, który niesie na ramionach bagaż doświadczeń i stara się nie dopuścić, by ten go przygniótł. Dzięki takiej kreacji wydaje się dużo prawdziwszy niż pewni siebie bogacze czy niebezpieczni gangsterzy, których teraz pełno w literaturze kobiecej.

Kreacja Ellie też różni się od kobiecych postaci występujących w erotykach. To zwykła kobieta, którą moglibyśmy minąć na ulicy i nawet tego nie odnotować w pamięci. Z pozoru szczęśliwa żona i matka, jednak za zamkniętymi drzwiami doznaje prawdziwego horroru. Jej mąż znęca się nad nią nie tylko psychicznie ale i fizycznie. Nie ma dostępu do finansów, ciągle musi ukrywać siniaki, a na dodatek chronić córkę przed gniewem ojca. Jej życie to koszmar, jednak kobieta nie poddaje się i odnajduje w sobie siłę, by uciec i zmienić swoje życie. Co prawda zabiera się za to w zupełnie zły sposób, ale podobało mi się, że autorka nie zrobiła z niej całkowitej ofiary. Ellie pragnie wolności i szczęścia dla córki i tylko to pozwala jej każdego dnia znosić ciosy męża.

Bohaterowie spotykają się ponownie po ośmiu latach i od razu jest między nimi nić porozumienia. Jednak ich relacja rozwija się w odpowiednim tempie. Nie spieszą się, starają najpierw poznać się wzajemnie, a dopiero coś deklarować. Bardzo mi się to podobało, bo dzięki temu ich historia nabrała realizmu. Co więcej nie idą od razu do łóżka, ale właśnie pierwsze co robią, to tworzą więź ze sobą. Ponadto sceny erotyczne, gdy już się pojawiają, nie determinują fabuły. W rezultacie dostajemy cudowną historię o parze, która przeszła przez piekło i właśnie w nim się odnalazła. Oboje wspierają się i dzień po dniu zamieniają znienawidzone miejsce w swój kawałek raju.

Szalenie podobało mi się, że historia opowiedziana w książce jest taka „normalna”. Nie ma tu góry pieniędzy, mnóstwa pięknych kobiet czy kul latających nad głowami bohaterów. Mogłaby wydarzyć się w prawdziwym życiu i to każdemu z nas. Co więcej powieść porusza istotne problemy takie jak przemoc w rodzinie czy alkoholizm i robi to w sposób naturalny, niewymuszony. Wszystko to sprawia, że powieść niesamowicie mi się spodobała i niemal od razu sięgnęłam po jej kontynuację, by poznać historię kolejnego z braci Arrowood.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Muza.

Sara