[395] "Ja, diablica" - Katarzyna Berenika Miszczuk

 

„Ja, diablica” to książka, po którą pierwszy raz sięgnęłam jeszcze na początku gimnazjum czyli ponad osiem lat temu. Wtedy jeszcze nie znałam twórczości pisarki, a polską literaturę fantasy omijałam szerokim łukiem. Do sięgnięcia po powieść skłonił mnie tytuł, który wydał się intrygujący. Po latach nadal mam sentyment do serii diabelsko-anielskiej. Jakiś czas temu zastanawiałam się, czy by nie sięgnąć po nią jeszcze raz, a wtedy kilka dni później pojawiła się informacja o wznowieniu cyklu i wydaniu nowego tomu. Uznałam to za znak i natychmiast zgłosiłam chęć zrecenzowania powieści!

Wiktoria w jednej chwili wracała do domu po imprezie, a w następnej anioł i diabeł targowali się o jej duszę. Kiedy wygrał sługa Lucyfera dziewczyna trafiała do piekielnego urzędu ds. Rekrutacji. Całkowicie zdezorientowana dziewczyna nagle dostała propozycję bycia diablicą. By z niej skorzystać należy wypełnić dwa warunki: umrzeć i podpisać stosownych cyrograf.  Pierwszy udało jej się spełnić, kiedy w ciemnym zaułku zaatakował ją nożownik. Od tego momentu całe jej życie, a raczej nieżycie, ulega zmianie. Wiktoria zostaje wciągnięta w piekielną intrygę. Diabły planują rewolucję, ona próbuje dowiedzieć się, kto ją zabił, a na horyzoncie na domiar złego pojawia się piekielnie przystojny upadły anioł – Beleth. Na dziewczynę czeka zdecydowanie ciekawa wieczność.

Niewiele jest książek, które przeczytałam więcej niż raz. Mało też zapada mi w pamięć i o większości zapominam kilka dni po ich lekturze. Seria anielsko-diabelska jednak znalazła drogę do mojego serca i trudno było mi o niej zapomnieć. Kojarzyłam co prawda jedynie zarys fabuły, ale za to emocje, jakie towarzyszyły mi przy tym cyklu doskonale pamiętam do dziś. Postanowiłam ją sobie więc odświeżyć przed przeczytaniem nowej części i powiem Wam, że bawiłam się tak samo wspaniale jak za pierwszym razem. Nie jest to fantastyka, do jakiej przywykłam: wybitna, podniosła, na miarę Tolkiena czy Schwartza. Nazwałabym ją raczej komedią fantasy, bo przede wszystkim jest to coś, co rozbawi nas do łez i zrelaksuje. Czasami zdarzeni mające miejsce w powieści wydają się wręcz absurdalne, ale o dziwo w ogóle mi to nie przeszkadzało. Dodawały jedynie humoru książce i zaciekawiały mnie coraz bardziej.

Powieść pochłania nas już od pierwszych stron i naprawdę ciężko się od niej oderwać. Bardzo dużo się tutaj dzieje, a świat stworzony przez autorkę potrafi zaskoczyć. Jej przedstawienie piekła jest zupełnie inne niż można by się było spodziewać. To raj dla ludzi kochających relaks i rozrywkę. Nie ma tu kotłów, torturowania czy ogni piekielnych. Los Diablos to istne Las Vegas tylko na dużo większą skalę. Szalenie podobał mi się tak odważny pomysł, szczególnie że został bardzo dobrze zrealizowany.

Również bohaterowie książki zasłużyli sobie na moją sympatię. Polubiłam zarówno Wiktorię, jak i przystojnych diabłów. Okazały się bowiem postaciami nie tylko ciekawymi, ale i brawurowymi, psotnymi i zdecydowanie odważnymi. Szczególnie dziewczynie łatwo przychodziło naginanie, a w czasami wręcz łamanie zasad. Co więcej nawet Lucyfer wzbudził we mnie pozytywne uczucia. On co prawda zachował w sobie nieco „szatańskości”, jednak zdecydowanie była to przezabawna postać. Uwielbiałam, kiedy bohaterowie doprowadzali go do szewskiej pasji.

„Ja, diablica” to książka, która bawi do łez i poprawia humor na bardzo długi czas. Może nie jest to fantastyka najwyższych lotów, ale zdecydowanie warto ją przeczytać, jeśli chce się miło spędzić czas przy lekkiej, ale dobrze napisanej historii. Polecam ją Wam bardzo gorąco!

Za książkę dziękuję Wydawnictwu W.A.B.

Sara