[159] ''Dwoje dochowa tajemnicy'' - Karen M. McManus

Nie miałam pojęcia czego oczekiwać od tej książki, ale przyciągnęła moją uwagę, więc uznałam, że warto dać jej szansę. Często lubię sięgać po powieści trochę lżejsze, dla młodzieży, bo już wielokrotnie przekonałam się, że również mogą mnie zachwycić. Zawsze szukam czegoś z pazurem, ale też oryginalnego, ponieważ męczą mnie typowe i powielane schematy. Czy ,,Dwoje dochowa tajemnicy" wpisało się w moje gusta? O tym trochę dalej. 

Ellery wraz z bratem bliźniakiem musi przeprowadzić się do małego miasteczka, ponieważ ich matka wylądowała w ośrodku odwykowym. Teraz to babcia się nimi zajmuje, a rodzeństwo ma okazję poznać ją lepiej, ale też miejsce, w którym dorastała ich matka, a o którym nigdy nie chciała rozmawiać. Echo Ridge jest miejscem, gdzie wiele lat temu zaginęła ciotka bliźniaków, a kilka lat później kolejna dziewczyna została zamordowana. Sprawcy nigdy nie odnaleziono. Niedługo po rozpoczęciu nauki w nowym liceum, Ellery oraz dwie inne dziewczyny stają się ofiarami gróźb, a wkrótce jedna z nich nie wraca do domu. Czy uda się dowiedzieć, kto stoi za tymi wszystkimi zbrodniami? Czy Ellery uniknie śmierci?

Jest to z pewnością książka dla młodzieży i nawet jej bohaterowie są jeszcze bardzo młodymi ludźmi. Dlatego cieszę się, że autorka zastosowała narrację w pierwszej osobie i oddał głos więcej niż jednemu bohaterowi. Dzięki temu możemy poznać kilka punktów widzenia, lepiej zrozumieć niektóre wydarzenia, emocje oraz uczucia głównych bohaterów. W tym wypadku ten rodzaj opowiedzenia fabuły sprawdził się idealnie i pozwolił mi naprawdę wczuć się w historię.

[158] [PRZEDPREMIEROWO] "Szeptacz" - Alex North

Ostatnio dopadła mnie niemoc czytelnicza i wiele książek zaczęłam czytać, ale porzucałam je w połowie, nawet jeśli mi się podobały. Postanowiłam więc zmienić gatunek, gdyż wcześniej zdecydowanie dominowała fantastyka i sięgnąć po jakiś mocny, wciągający, mroczny thriller, który wbije mnie w fotel, a może nawet nieco przerazi. Mój wybór padł na „Szeptacza” Alexa Northa. Czy była to słuszna decyzja?

Tom Kennedy niedawno pochował swoją ukochaną żonę, której śmierć wywarła na nim ogromny wpływ. Na jego barki spadł też obowiązek samotnego wychowania syna, z którym niełatwo mu znaleźć wspólny język. Pisarz postanawia jednak zawalczyć o swoją rodzinę i podejmuje decyzję o przeprowadzeniu się z dzieckiem w nowe miejsce mające zapewnić im start w lepsze życie. Featherbank wydaje się wymarzonym miejscem, by porzucić przeszłość i zacząć wszystko od nowa. Ma jednak swoją mroczną historię, mającą swój początek dwadzieścia lat temu. To właśnie wtedy seryjny morderca zamordował w miasteczku pięciu kilkuletnich chłopców. Sprawcy nadano przydomek „Szeptacz”, gdyż miał w zwyczaju szeptać pod oknami swoich ofiar. Dwie dekady później ponownie dochodzi do porwania dziecka, a zbrodnia przypomina tę sprzed lat. Czy zbrodniarz powrócił? Kto będzie kolejną ofiara?

Z reguły staram się trzymać z daleka od książek, o których jest głośno. Wielkie „bum”, szczególnie takie przedpremierowe, na dane pozycje niezbyt mnie przekonuje do nich i raczej przynosi efekt przeciwny do zamierzonego. Jednak tym razem skusiłam się na tak dobrze wypromowaną pozycję, gdyż niesamowicie zaintrygował mnie jej opis oraz mroczna, hipnotyzująca okładka. Postanowiłam dać więc „Szeptaczowi” szansę, bo miałam przeczucie, że będzie prawdziwym hitem. Czy moje oczekiwania zostały spełnione? Tak i nie. Powieść napisana została naprawdę rewelacyjnie. Posiada wszystkie wyznaczniki dobrego thrillera i niesamowicie wciąga czytelnika do swojego świata. Przyznam jednak szczerze, że moje wymagania były dużo większe co do tej powieść. Naczytałam się tyle pozytywnych recenzji „Szeptacza”, że oczekiwałam prawdziwego arcydzieła. Niestety pozycja ta w moim odczuciu jest rewelacyjna, ale nie na tyle by nazwać ją chociażby „genialną”, a właśnie czegoś takiego od niej chciałam.

Na dużą uwagę w książce zasługuje jej klimat. Jest niesamowicie tajemniczy i pełen grozy. Przez całą historię wyczuwalne jest napięcie, a czytelnik bardzo często czuje niepokój, a czasami nawet ciarki na plecach. Jak dla mnie jest to jeden z wyznaczników dobrego thrillera, który potrafi zainteresować czytelnika i sprawić, że ten będzie chłonął opowieść snutą przez autora jak gąbka. Ponadto sam pomysł na fabułę jest ogromnie ciekawy i w mojej ocenie pomysłowy i oryginalny. Jego wykonanie też jest mistrzowskie i zdecydowanie jest w stanie oczarować czytelnika. Dlaczego więc pomimo tak wielu atutów, nie można nazwać tej książki „genialną”?

Brakującą cegiełką jest tutaj kreacja bohaterów. To ona nieco szwankuje i obniża moją ocenę całości. Przede wszystkich w thrillerach cenię sobie dobrze rozwinięty aspekt psychologiczny, czyli między innymi oczekuję od autora, że zwróci w swojej powieści uwagę na psychikę powołanych przez siebie do życia postaci. Niestety tutaj tego zabrakło. Niby wiemy, że Tom bardzo cierpi po stracie swojej żony, ale nie do końca widzimy wpływ tej tragedii na jego zachowanie. Co prawda autor próbował co nieco z tego przemycić do kreacji tej postaci, ale raczej z marnym skutkiem. Nie tyczy się to tylko tej osoby, ale także innych. Brakuje mi w nich głębi, są nieco płytcy i pozbawieni wyrazu, przez co ciężko mi się z nimi w jakikolwiek sposób utożsamić. Zapewne komuś, kto nie zwraca uwagi na psychologię postaci, jej brak w tym przypadku absolutnie nie będzie doskwierał. Ja jednak bardzo sobie to cenię we wszystkich książkach, a już w szczególności w thrillerach.

„Szeptacz” to wspaniała opowieść napisana w bardzo ciekawy i wciągający sposób, która zadowoli wielu fanów mocnych i oryginalnych historii. Mnie także do siebie przekonała i cieszę się, że ją przeczytałam. Niestety nie zostałam nią oczarowana tak bardzo, jak się tego spodziewałam. Możliwe że miałam wobec niej zbyt wielkie wymagania, przez co przygotowałam się na coś niewiarygodnie dobrego. Niemniej serdecznie Wam ją polecam i czekam na Wasze opinie.

PREMIERA: 16.10.19r.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Muza.

 Sara Chrzanowska

[157] ‘’Przy stole z Hitlerem” – Rosella Postorino

Gdy widzę książki, które mają jakikolwiek związek z wojną, od razu muszę je mieć i nie potrafię się opamiętać. Często nawet nie czytam opisów i biorę je w ciemno, za co muszę płacić później frustracją i nerwami. Jednak nie jestem bardzo wybredna i lubię zarówno powieści inspirowane czasami wojny, jak i poważniejsze pozycje, które skupiają się na opowiadaniu faktów, czerpiąc ze sprawdzonych źródeł.

Rosa podczas wojny straciła prawie wszystkich – rodziców, ukochanego męża i wielu przyjaciół. Zostali jej tylko teściowie, u których mieszka i stara się zaakceptować sytuację.  Pewnego dnia do drzwi domu pukają esesmani, którzy oznajmiają, iż Rosa została testerką dań Hitlera. Codziennie wraz z dziewięcioma innymi kobietami wybiera się do siedziby Hitlera, aby spożywać przeróżne potrawy i sprawdzać, czy nie są zatrute. Między kobietami zaczynają pojawiać się przeróżne relacje – przyjacielskie, ale też wrogie. Czy wszystkim uda się przeżyć wojnę? Jak spiszą się w roli testerek?

Na końcu książki można przeczytać, że Rosa to kobieta, która istniała i była testerką Hitlera, ale nie mówiła o tym zbyt wiele. To chyba dlatego nie ma za dużo książek na ten temat i muszę przyznać, że nie miałam pojęcia o takiej profesji. Nie ukrywam, że raczej od zawsze wolę książki, które opowiadają o losach Polaków i jest ich również zdecydowanie więcej, ale tym razem postawiłam na coś innego. W końcu Niemcy również musieli walczyć i to często wbrew woli, o czym nie wolno zapominać.

[156] ‘’Nakarm swój mózg” – Delia McCabe

Sięgam po przeróżne książki, w których mogę znaleźć przepisy, ponieważ mistrzynią gotowania nie jestem i raczej improwizacja w moim wykonaniu jest trochę niebezpieczna. Wole się nie wychylać i kurczowo trzymać już zrobionej przez kogoś rozpiski, chociaż i to czasem mnie przerasta. Dlatego ciągle poszukuję książki, gdzie znajdę fajne przepisy, proste i odpowiednie dla mnie. Czy tym razem mi się to udało?

Książka z pewnością zrobiła na mnie dobre pierwsze wrażenie. Wykonanie jest fajne, strony śliskie, dzięki czemu ilustracje i kolorowe wstawki wyglądają świetnie. Trochę żałuję, że okładka nie jest gruba, bo jednak książki tego typu używa się dość często i mogą ulec zniekształceniu, co nie wygląda już estetycznie.

Dużą zaletą jest przejrzystość, bo już nawet na pierwszy rzut oka widać, że tekst jest w środku fajnie rozmieszczony i będzie się to dobrze czytać oraz przeglądać. To jest bardzo ważne w przypadku książek tego typu, bo często gotujemy z przepisem i nie zawsze mamy czas, aby doszukiwać się informacji.

To nie jest typowa książka kucharska, bo nawet sam tytuł mówi, co jest tematem przewodnim. Autorka pisze sporo o żywieniu albo o produktach oraz ich wpływie na nasz organizm. Przybliża też pewne kwestie technicznie, chociażby to jak długo powinno się gotować przeróżne rzeczy.

Oczywiście całość jest podzielona na kilka części, co z pewnością ułatwia nam szukanie. Oprócz śniadań czy deserów, pojawiają się przepisy na koktajle czy chociażby zupy. Za pomocą tej pozycji można z łatwością przygotować posiłki na całą dobę, ale też znaleźć coś na jakieś konkretne okazje.

[155] ''Wiara, Nadzieja, Miłość" - Monika Jagodzińska

Ludzie mają przeróżne przeróżne problemy i straszne jest to, że mimo postępu, wszechobecnej otwartości i większego uświadomienia społeczeństwa, nadal unikamy pewnych tematów. Choroby mające związek z psychiką są coraz częstsze, bo żyjemy szybko, mamy wiele na głowie, a ludzie stają się coraz bardziej zawistni i zazdrośni. Myślę, że nasze zachowanie bardzo często ma wpływ na inne osoby oraz ich samopoczucie i nawet nie zdajemy sobie sprawy, ile ludzi skrzywdziliśmy krzywym spojrzeniem, złym słowem lub innym zachowaniem. Jest to smutne, bo wystarczy się trochę zastanowić, ugryźć w język i zwrócić uwagę na swoje życie, a nie patrzyć, co robią inni i ich poniżać.  

Diana nie jest najbardziej popularną i lubianą osobą w szkole, a na dodatek niektórzy wyśmiewają ją przez jej nadwagę. Niepowodzenia sprawiają, że dziewczyna postanawia zacząć działać i przestać być ofiarą losu. Oczywiście za wszystkie niepowodzenia obwinia swoją wagę, więc postanawia, że musi zacząć żyć zdrowiej i pozbyć się nadprogramowych kilogramów. Jednak wkrótce zamienia się to w obsesję, Diana nie widzi, że ma problem i nie słucha osób, które próbują jej to uświadomić? Jak zakończy się jej walka? Czy stanie się swoją własną ofiarą?

Sięgnęłam po tę książkę z czystej ciekawości. Spodobała mi się jej minimalistyczna okładka, ale też opis zapowiadał fajną powieść, która prawdopodobnie wpisuje się w moje gusta. Trochę byłam zaskoczona, gdy dostałam cieniutką książeczkę zawierającą niewiele ponad sto stron, ale w końcu nie ilość jest najważniejsza, a jakość. Dlatego książka ta była dla mnie taką tajemnicą, bo nie wiedziałam, czego się po niej spodziewać i w jakiej formie została napisana.