[65] "Spętani przeznaczeniem" - Veronica Roth

Informacja o dacie wydania „Spętanych przeznaczeniem”, czyli najnowszej książki Veronici Roth, szybko wywołała falę entuzjazmu wśród fanów pisarki. I ja czekałam na powieść ze zniecierpliwieniem. Czy się opłaciło? Czy autorce udało się stanąć na wysokości zadania i sprostać oczekiwaniom swoich czytelników?

Po walce Cyry z Ryzekiem na arenie amfiteatru, dziewczyna wraz z bratem i przyjaciółmi ucieka w przestrzeń kosmiczną. Jednak nawet na statku nie mogą czuć się bezpiecznie. Zmuszeni są do tego, by się rozdzielić. Wówczas każda z grup obiera własną ścieżkę i w inny sposób spróbuje poprawić sytuacji w galaktyce. Jednak czy im się to uda? Tytan, Lazmet Noavek – powraca zza grobu, narody Thuvhe szykują się do wojny, a inne planety upatrują w niej pretekstu, by przepchnąć swoje idee. Czy grupce ludzi uda się zapanować nad ogólnym chaosem i zaprowadzić pokój? Czy wypełnią się losy wybrańców, a może uda się im uniknąć przeznaczenia? Czy wszyscy są na pewno tymi, za kogo byli uważani przez wiele pór?

Początkowo w ogólnie nie mogłam powrócić do świata Veronici Roth. Od publikacji pierwszej części minął rok i oprócz ogólnego zarysu fabuły nie pamiętałam z niej zbyt wiele. Dlatego chwilowo trudno było mi wszystko zrozumieć, szczególnie że pisarka nie starała się przybliżyć czytelnikowi wydarzeń z pierwszego tomu. Na szczęście dość szybko na powrót odnalazłam się w świecie Cyry i Akosa. Podczas czytania stopniowo przypominałam sobie wiele wcześniejszych rzeczy i wydarzeń. Na nowo  więc zaczęłam czerpać radość z czytania powieści Roth, co bardzo mnie ucieszyło.

Śmierć nie jest jedyną karą, jaką można wymierzyć ludziom.
Można też zafundować im koszmary.

To, co od samego początku urzekło mnie w tej i poprzedniej książce dylogii, to po prostu niczym nieograniczona wyobraźnia autorki. Veronica Roth po raz kolejny udowodniła, że potrafi stworzyć niesamowity świat z najdrobniejszymi detalami. Już w „Naznaczonych śmiercią” poznaliśmy niektóre planety wraz z ich kulturą. Tutaj jednak to wszystko jest po pierwsze jeszcze bardziej opisane, a po drugie zyskujemy możliwość wylądowania na kolejnych ziemiach galaktyki. W ten sposób trafiamy na Ogrę – planetę, która chce cię zabić. Jej atmosfera jest tak nieprzenikniona, że nie dopuszcza na jej powierzchnie promieni słonecznych. Prawie nie ma tam zwierząt, a rośliny są mięsożerne i najchętniej zjadłyby każdego, przez kogo przepływa nurt. Nawet woda jest niebezpieczna, bo znajdują się w niej miliony śmiercionośnych bakterii. Z racji panujących ciemności wszystko na tej planecie świeci: ludzkie stroje i makijaże, statki kosmiczne i budynki, a nawet niektóre formy życia. To naprawdę niesamowite miejscem, doskonale opisane w powieści. Mamy także okazję do odwiedzenia statku Zgromadzenia, gdzie znajdują się pokoje z roślinnością pochodzącą z każdej planety należącej do sojuszu. Poznajemy także Othyr i jego mieszkańców. Roth zadbała o wszystko: o stworzenie polityki danych narodów, ich kultury, a także tego czym słyną w galaktyce. Dbałość w kreacji świata przedstawionego z całą pewnością zasługuje więc na uwagę i uznanie.

Dlaczego spodziewasz się, że świat pójdzie ci na ustępstwa?(...) Nikt nikomu nie obiecywał, że będzie łatwo, miło i uczciwie. Pewne są tylko ból i śmierć.

Historię poznajemy z kilku perspektyw. Opowiadają nam ją: Cyra, Akos, Cisi oraz sporadycznie Ejieh. Bohaterowie nie trzymają się zawsze razem. W pewnym momencie każdy z nich znajduje się zupełnie gdzie indziej i planuje coś innego. Dzięki takiej narracji mamy więc możliwość oglądania rozwoju wydarzeń z kilku perspektyw i z wielu zakątków galaktyki. Mamy więc pełen obraz sytuacji, który jest niesamowicie rozbudowany. Jedyne, co mi się nie podobało, to fakt, że narracja w powieści jest głównie pierwszoosobowa, ale z niewiadomych powodów części poświęcone Akosowi napisane są w trzeciej osobie. Nie rozumiem takiego zabiegu autorki i wydaje mi się on niepotrzebny. Nie jest to jednak coś, co bardzo by przeszkadzało w czytaniu, jednak co jakiś czas podczas lektury zachodziłam w głowę, czemu Roth tak postąpiła. Niestety chyba nigdy się tego nie dowiem.

Nie może być mowy o pokoju tam, gdzie nie ma szacunku.

Bohaterowie ani trochę nie zawiedli, przynajmniej w moim odczuci. Cyra nadal jest zdeterminowana i waleczna, mimo że ma swoje chwile słabości, dzięki którym jest to postać bardzo realna. Akos wydawał mi się trochę wyobcowany i bardziej spokojny, ale polubiłam go takiego. Na kartkach książki pojawiają się też inne postacie zarówno te już nam znane, jak i zupełnie nowe. Każda z nich cechuję się jednak własnym charakterem oraz bardzo rozbudowaną psychiką. Wszyscy mają tutaj swoje motywacje, plany, marzenia. Nikt nie wydawał się mi nijaki, każdy miał w sobie coś, co sprawiało że się wyróżniał, nawet, jeśli poświęcono mu w historii mało miejsca. Bardzo lubię taką kreację postaci i moim zdaniem Roth odwaliła w tej kwestii kawał dobrej roboty.

Sięgając po „Spętanych przeznaczeniem” wkraczamy jednocześnie w świat intryg i politycznych gierek. Te drugie nie są zbyt „głębokie” i łatwo można je przejrzeć, ale mimo wszystko widać w ich konstrukcji starania autorki. Natomiast pozostałe tajemnice i zagadki wzbudzają w czytelniku ciekawość i muszę przyznać, że czasami akcja przyjmuje dzięki nim tak nieoczekiwany obrót, że aż trzeba szerzej otworzyć oczy ze zdziwienia! Ponadto nie da się przewidzieć rozwoju wydarzeń. Czytelnik do samego rozwiązania pewnych spraw zastanawia się, czy bohaterowie wypełnią swoje przeznaczenie czy też nie. A jeśli tak, to w jaki sposób? Czy Akos stanie się zdrajcą i zginie, służąc Cyrze? Czy Cyra przekroczy Dział i jakie będą tego konsekwencje? Czy Cisi polegnie od ostrza? Wiele pytań nasuwa się podczas czytania tej powieści. Pojawia się także niepokój o los naszych ulubionych bohaterów.

Gorliwość to podnoszenie się raz za razem z kolejnych problemów. To wytrwałość, akceptacja ryzyka i niechęć poddania się.

Zakończenie dylogii jak zwykle u tej pisarki jest dość spektakularne, chociaż nieco zabrakło mi tu tego „przytupu” jaki Roth dała nam w „Niezgodnej”. Nie można mu jednak zarzucić tego, że jest złe czy też zawodzi czytelników, bo tak nie jest. Mimo wszystko czegoś mi w nim brakowało i sama nie wiem, czy zapadnie mi w pamięci tak jak w przypadku trylogii autorki.

„Spętani przeznaczeniem” to bardzo dobra kontynuacja, która pozwala nam ponownie zagłębić się w niesamowity świat stworzony przez Veronicę Roth. Kreacja przestrzeni zachwyca, bohaterów nie sposób nie polubić, a fabuła pełna jest intryg i tajemnic. Szkoda, że to już koniec przygód Akosa i Cyry. Chętnie przeczytałabym coś jeszcze o nich i ich przyjaciołach.