[193][PREMIEROWO] "Skandal" - Katarzyna Nowakowska

Rzadko dodaję tutaj negatywne recenzje. Spowodowane jest to przede wszystkim tym, że zazwyczaj czytam sto pierwszych stron i jeśli w żaden sposób książka mnie nie zainteresuje, porzucam ją. Z najnowszą powieścią K. N. Haner, którą autorka wydała pod swoim prawdziwym nazwiskiem – Katarzyna Nowakowska – byłoby pewnie podobnie, gdyby nie fakt, że należy ona do dość krótkich powieści i skoro już przeczytałam pierwszą połowę, to stwierdziłam, że mogę się przemęczyć i przebrnąć też przez drugą. Co konkretnie nie podobało mi się w „Skandalu”?

Julia ma dwadzieścia pięć lat i wbrew marzeniom o byciu aktorką pracuje w rodzinnej firmie swojego ojca. Do jej zadań należy dbanie o klientów. Jednym z nim zostaje angielski arystokrata – James Windstor. Jest to prawdopodobnie najważniejszy potencjalny współpracownik ojca kobiety, dlatego zdobycie jego przychylności to sprawa priorytetowa. Prowadzenie negocjacji przypada Julii, która niezbyt cieszy się z tego faktu, gdyż mężczyzna to straszny gbur i niełatwo się z nim porozumieć. Czy uda im się w końcu znaleźć wspólny język?

K. N. Haner to autorka wzbudzająca mnóstwo emocji. Jedni ją kochają i z niecierpliwością czekają na kolejne powieści jej autorstwa, inni nie pozostawiają na niej suchej nitki. Do tej pory nie miałam na temat twórczości pisarki swojego zdania. Kilka lat temu sięgnęłam co prawda po „Sny Morfeusza”, ale porzuciłam je po kilku rozdziałach. Nie zraziłam się jednak i postanowiłam dać autorce drugą szansę, w końcu od kilu lat wydaje mnóstwo książek i jej warsztat pisarski na pewno się polepszył. Sama stwierdziła też, że „Skandal” to najlepsza powieść, jaką do tej pory napisała. Dlatego właśnie po nią sięgnęłam.

Pierwsze co mi się nie spodobało to styl autorki. Przede wszystkim pisarka zarzuca nas mnóstwem informacji na raz. Prezentując nam główną postać, bombarduje czytelników faktami na jej temat, jej przemyśleniami i wszystkim co dotyczy danego aspektu jej życia. W rezultacie już w pierwszych rozdziałam odziera ją z tajemniczości. Na dodatek notorycznie powtarza pewne kwestie. Na przykład pierwsze pięćdziesiąt stron było praktycznie tylko o tym, że siostra Julii jest idealna, a ona nie i co kilka stron bohaterka nam to powtarzała. Ponadto autorka zbytnio wdaje się w szczegóły, dzięki czemu znamy nawet styl biustonosza, jaki bohaterka postanowiła włożyć do pracy. Nie byłoby to niczym złym, gdyby pojawiało się sporadycznie, ale niestety jest tego tyle, że męczy czytelnika.

Kreacja Julii też nie jest czymś, co ratowałoby książkę. Kobieta należy do najbardziej irytujących postaci, o jakich przyszło mi czytać. Jej największą wadą był brak konsekwencji. Wielokrotnie najpierw mówiła jedno, by za dwie strony zrobić coś zupełnie innego. Przykładowo uświadamiała swoją koleżankę, ze przygody na jedną noc są zupełnie nie dla niej i prędzej niedziela zejdzie się z niedzielą, niż się na takową zgodzi. Po czym dosłownie chwilę później całkowicie przeczy swoim słowom i jedzie szukać namiętności ubrana w bieliznę i płaszcz. Ponadto dziewczyna praktycznie cały czas użala się nad sobą i zdecydowanie nie wie, czego chce, co szczerze doprowadzało mnie do szału. Jest też bardzo słabą psychicznie osobą, bo wystarczy, że jedno spotkanie nie przebiegnie po jej myśli, by być gotowa zmienić stanowisko lub całkowicie branżę. Jej ciągłe umartwianie się i przejmowanie najdrobniejszymi głupotami niesamowicie działało mi na nerwy.

Windstor także nie podbił mojego serca. Zazwyczaj uwielbiam męskich bohaterów, którzy są milczący i tajemniczy, ale ten człowiek był po prostu kimś, kogo omija się szerokim łukiem i nie ma zamiaru bliżej poznawać. Jego relacja z Julią też pozostawia wiele do życzenia. Przede wszystkim przez ponad połowę książki oni ewidentnie się nienawidzą. I nagle autorka pstryka palcami i arystokrata wraz ze swoją asystentką rzucają się na siebie i obdzierają z ubrań. Pisarka ani przez chwilę nie dała czytelnikom do zrozumienia, że oni mogliby się darzyć chociażby wzajemnym pożądaniem, co by jakoś mogło tłumaczyć nagły wybuch namiętności. To było zupełnie nierealne i pozbawione sensu.

Jeśli już mowa o sensie, to moim zdaniem fabuła także go nie ma. Mam tu na myśli zarówno całokształt jak i konkretne wydarzenia. Historia Julii ma bardzo wiele dziur. Poza tym czasami miałam nieodparte wrażenie, że autorka nie ma pojęcia o tym, o czym pisze. Nie chciałabym zdradzać za wiele szczegółów i rzucać przykładami, bo wiem, że część z Was ma tę powieść w planach, więc nie będę zdradzać fabuły. Chętnie jednak podyskutuję o tym w komentarzach.

Na domiar złego książka jest po prostu nudna i w sumie o niczym. Gdyby wyrzucić użalanie się nad sobą głównej bohaterki, opisy jej strojów i nastrojów, niewiele by pozostało, a trzeba zauważyć, że „Skandal” ma trochę ponad dwieście stron, wiec niewiele. Cała opowieść była więc po pierwsze irytująca, a po drugie mdła i nudna.

Szczerze mówiąc, nie liczyłam na wiele i nie miałam zbyt dużych wymagań, a mimo to mam wrażenie, że zmarnowałam czas. Strasznie ciężko mi się czytało tę powieść, bo albo na coś się wkurzałam, albo czułam się zażenowana zachowaniem bohaterów. Jedynie trzydzieści ostatnich stron było dosyć interesujące i coś się w końcu zaczęło dziać, ale to zdecydowanie nie ratuje książki. Jeżeli to miała być najlepsza powieść Nowakowskiej, to ja zdecydowanie nie chcę sięgać po inne.