[73] "Triskel. Gwardia" - Krystyna Chodorowska

Kilka dni temu swoją premierę miała książka Krystyny Chodorowskiej pod tytułem „Triskel. Gwardia”. Muszę przyznać, że głównie do jej przeczytania skusiła mnie okładka oraz wzmianka w opisie o rebeliantach walczących z okrutnym systemem. Uwielbiam taką tematykę, więc postanowiłam dać szansę powieści. Czy zostałam nią oczarowana, a może kompletnie mnie rozczarowała?

Sinead kilka lat wcześniej wyjechała z rodzinnego kraju i przeprowadziła się do Nowej Alby, gdzie otrzymała stypendium na studia. Jednak nauka to nie jedyny obowiązek dziewczyny. Sinead należy bowiem także do grupy osób obdarzonych paranormalnymi zdolnościami i wraz z nimi chroni miasto w sytuacjach, gdzie zwykła policja zawodzi. Dodatkowo prowadzi także fundację. Obowiązków i problemów ma więc bez liku, a z każdą chwilą one rosną, bo na Ziemi zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Pojawiają się ludzie z nieznaną dotąd technologią, a rząd ukrywa coś, co może mieć fatalne skutki dla wszystkim. Kim lub czym jest Lazur? Kto pomaga buntownikom i z jakiego świata pochodzi? Co wydarzy się w spokojnym Scyld City?

„Triskel. Gwardia” to książka, w której autorka zamieściła mnóstwo przeróżnych wątków. Mamy w niej zarówno państwo z okrutnym systemem oraz buntownikami, którzy pragną go zmienić jak i niebezpieczeństwo z innego świata, zagrażające całej Ziemi. Ponadto otrzymujemy też ludzi z niezwykłymi mocami oraz grupkę osób obdarzonych nimi, których zadanie polega na ochronie miasta. Właśnie tak rozbudowaną fabułą, która zapewne mogłaby śmiało starczyć na trzy oddzielne powieści, może się pochwalić zaledwie 350-stronnicowa książka Krystyny Chodorowskiej. Czy to nie za dużo? Szczerze mówiąc, czytając, zastanawiałam się, co kierowało autorką, kiedy decydowała się na tyle wątków. Początkowo miałam wrażenie, że nie mogła się zdecydować na fabułę, więc wrzuciła w nią wszystko, co przyszło jej do głowy. Jednak po skończeniu lektury doszłam do wniosku, że być może pisarka ma w głowie genialny pomysł na serię i to, co na początku wydawało się niepotrzebne, może sklecić się w fascynującą całością. Trzeba mieć bowiem na uwadze to, że „Gwardia” to zaledwie pierwszy tom. Nieraz bywało tak, że autorzy wrzucali do swoich książek pozornie niezwiązane ze sobą motywy, a potem układali je niczym puzzle i tworzyli zdumiewającą całość. I tutaj to może się zdarzyć, bo „Gwardia” to ewidentnie wstęp do czegoś większego.

Jeżeli autorka naprawdę ma pomysł na cykl i wszystko to jakoś sprytnie połączy w logiczną całość, to seria na pewno będzie fenomenalna i niejednego zachwyci. Jednak jeśli pisarka nie ma planu na całość i po prostu porzuci pewne wątki i zrobi z nich tło, a skupi się na pozostałych, to obawiam się, że cykl może sprawiać wrażenie zagmatwanego i momentami bezsensownego. Wszystko więc zależy od autorki i moim zdaniem stoi ona przed bardzo trudnym zadaniem. Przeczucie podpowiada mi jednak, że nie zawiodę się i pisarka wie, co robi.

Z bohaterów najbardziej podobała mi się postać Duncana, który pojawił się ku mojej rozpaczy jedynie na początku i końcu powieści. Jego wątek jest jednym z tych sprawiających wrażenie niepotrzebnych, odgrywa bowiem niewielką rolę i można by go bez problemu wyrzucić i wprowadzić coś bardziej pasującego. Jednak wszystko wskazuje na to, że mężczyzna jeszcze się pojawi i będzie to miało istotny wpływ na dalszą fabułę serii. Jednak do rzecz: co podobało mi się w tej postaci? Przede wszystkim była ona najlepiej nakreślona i miała najbogatszy życiorys. Mimo że zajmuje niewiele miejsca w książce poznajemy go dużo lepiej niż inne postacie. Dodatkowo wzbudza w nas najwięcej emocji. To on w życiu miał najtrudniej. To on wie, co to poświęcenie. To on spędził miesiące w areszcie, gdzie ciężko wytrzymać nawet najsilniejszym. To jego zżera tęsknota za przyjaciółką, do której nie może dołączyć. To on należy do rebeliantów i musi być posłuszny rozkazom. Tym samym stanowi kogoś z niesamowicie rozwiniętą osobowością oraz ciekawym życiorysem, więc naprawdę mam nadzieję, że jeszcze się pojawi i nie będzie tylko mało istotnym epizodem.

Reszta bohaterów też jest dość dobrze wykreowana. Burza to bardzo ciekawa postać, posiadająca dość silną osobowość. Początkowo wydaje się kimś niezłomnym, ale potem, kiedy poznajemy ją lepiej, widzimy, że tak naprawdę ukryta jest w niej delikatność. O Krecie natomiast niewiele wiemy. Jest to bardzo tajemnicza postać, która wiele w życiu przeszła, przez co zamknęła się w sobie. Mówi tylko wtedy, kiedy musi, robi swoje i stara się nikomu nie zawadzać. Bardzo mnie swoim sposobem bycia intryguje. Sinead natomiast jest w sumie główną bohaterką, ale jej kreacja najmniej mi się podobała. Była trochę nijaka. Brakowało jej tego czegoś, za co bym ją polubiła. Nie znaczy to jednak, że trafiła na moją listę znienawidzonych postaci literackich. Po prostu była mi całkowicie obojętna.

Akcja książki może nie pędzi w zawrotnym tempie, ale zdecydowanie nie można się przy niej nudzić. Zawsze czymś zaabsorbuje czytelnika, dzięki czemu z trudem odkłada się książkę. Język także należy do bardzo przyjemnych i nie męczy czytelnika. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to fakt, że nie zawsze rozumiałam, co autorka ma na myśli. Na przykład opisywała coś, a ja nie umiałam sobie tego wyobrazić. Na szczęście nie było to coś naprawdę istotnego i niezrozumienie tego nie odbierało mi przyjemności z lektury.

„Triskel. Gwardia” raczej nie wybroniłaby się, gdyby była osobnym dziełem. Jest po prostu niejasna i na chwilę obecną zbyt wiele wątków do siebie nie pasuje. Natomiast jako wstęp do cyklu jest bardzo dobrą książką. Może nie należy do zbyt dynamicznych, ale idealnie wprowadza nas do świata z serii i raczej nie będziemy się przy niej nudzić. Na chwilę obecną zdecydowanie polecam i czekam z niecierpliwością na kolejne części.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Uroboros.