[64] "Point of retreat" - Colleen Hoover

„Point of retreat” (dawniej „Nieprzekraczalna granica”) to kolejny tom trylogii „Slammed” autorstwa Colleen Hoover. Czy ta wybitna pisarka powieści młodzieżowych stanęła na wysokości zadania i dała swoim czytelnikom doskonałą kontynuacje poprzedniej części? Czy też raczej po przeczytaniu jej należy spodziewać się niedosytu?

Layken i Wll to para młodych ludzi, która mimo wieku bardzo dużo przeszła. Oboje stracili rodziców, oboje zaopiekowali się swoim młodszym rodzeństwem i oboje kochają się wzajemnie. Jednak czy to uczucie będzie na tyle silne, by pokonać kolejne przeciwności losu? Czy nie pryśnie, gdy na drodze zakochanych stanie dawna dziewczyna Willa – Vaughn. Czy para będzie umiała pogodzić obowiązki rodzica z rolą starszego rodzeństwa? Kiedy należy skarcić chłopców, a kiedy po prostu roześmiać się z ich wybryków?

„Point of retreat” to kolejna udana powieść młodzieżowa autorki. Tak jak swoja poprzedniczka porusza ważne tematy, ale jednocześnie ma w sobie coś z typowych książek tego gatunku. Widzimy mianowicie, jak związek Willa i Layken dojrzewa. Oboje są gotowi zrobić krok dalej, ale powstrzymuje ich obietnica złożona matce dziewczyny. Przysięgli jej bowiem, że odczekają dokładnie rok, zanim zaczną ze sobą sypiać. Jednak nawet gdy wyznaczony czas mija, ciągle coś staje im na przeszkodzie. Początkowo bałam się, że ten wątek będzie jedynym, jaki się w tej powieści pojawi i wszystko będzie się wokół niego kręcić. Na szczęście znalazły się w niej też inne, niemniej ważne, dzięki czemu lektura została urozmaicona.

Pierwszym bardzo ważnym problemem poruszanym w powieści jest pogodzenie roli brata czy też siostry z obowiązkami rodzica. Will i Layken są młodzi i nie do końca wiedzą, jak się w pewnych sytuacjach zachować. Jako rodzeństwo czasami mają ochotę przybić chłopcom piątkę albo pośmiać się z nich. Wiedzą jednak, że rodzice zachowaliby się zupełnie inaczej. Muszą więc wczuć się w nich i starać się myśleć jak oni. Nie jest to bynajmniej proste. Na szczęście mają siebie nawzajem i mogą rozstrzygać dylematy wspólnie. Jednak nie zawsze tak będzie. 

Miłość jest najpiękniejszą rzeczą na świecie. Niestety, jest także jedną z tych, które najtrudniej utrzymać, i jedną z tych, które najłatwiej utracić.

Drugi ważny problem to ich potrzeba bycia nastolatkami. Zostali zmuszeni, by dorosnąć w ekstremalnie szybkim tempie i to sprawia, że często nie mają dla siebie czasu. Rzadko razem gdzieś wychodzą, ciągle muszą zajmować się braćmi. To sprawia, że ich życie zaczyna przypominać schemat. Nie mają okazji się wyszaleć, bo cały czas myślą o rodzinie. To może sprawić, że szybko pojawią się nowe problemy i przemyślenia dotyczące ich związku.

Po trzecie pojawia się coś, co bardzo często można znaleźć w romansach – była dziewczyna. Nieco zdziwiło mnie, że Colleen postanowiła włączyć do swej dość nieszablonowej historii coś tak oklepanego. Jednak zrobiła to na swój niezawodny sposób, dzięki czemu ta typowości nie umniejszyła jej książce. Wręcz przeciwnie, pojawienie się Vaughn po raz kolejny zmusiło młodych do przemyśleń i to dość niespodziewanych, a w rezultacie przyczyniło się do czegoś dobrego.

Najważniejszym wątkiem tutaj była natomiast tytułowa „nieprzekraczalna granica”. Za każdym razem, kiedy któreś posuwało się za daleko, druga osoba reagowała. Przez dłuższą część utworu był to jedyny problem. Na szczęście wkrótce pojawiły się kolejne. Jednak zdecydowanie to ten wątek dominował w powieści, chociaż nie wyznaczał akcji w historii. Wręcz przeciwnie, to inne wydarzenia kierowały rozwojem sytuacji między bohaterami.

Jedyne, co mnie w tej powieści irytowało, to zachowanie głównej postaci żeńskiej. Z jednej strony ją rozumiałam. Znalazła się w trudnej sytuacji, jest jeszcze bardzo młoda i dopiero niedawno cały świat spadł jej na głowę. To jasne, że nie do końca sobie radzi. Mimo wszystko czasami zachowywała się jak małe, zrozpaczone dziecko, które nie tylko mnie, ale i Willa denerwowało. Rozumiem, że pewnie wielu w tej sytuacji zareagowałoby jak ona, ale naprawdę ta dziewczyna z każdą chwilą irytowała mnie coraz bardziej. Niemniej jej kreacja jest bardzo dobra, bo niesamowicie realna, więc zachowanie Lake nie do końca można nazwać minusem powieści.

Gdybym był stolarzem, zrobiłbym ci okno do mojej duszy.
Ale zostawiłbym je zamknięte,
więc za każdym razem, gdy próbowałabyś przez nie zajrzeć…
widziałabyś tylko swoje odbicie.
Widziałabyś, że moja dusza
jest odbiciem ciebie...

„Point of retreat” to bardzo przyjemna i dobrze napisana historia. Myślę jednak, że mimo wszystko pierwsza część było nieco lepsza. Wzbudzała w czytelniku więcej emocji, nie skupiała się tak bardzo wokół jednego wątku, ale wiele z nich było równoważnych. Niemniej nadal twórczość Hoover stoi na wysokim poziomie, a jej powieść bardzo przyjemnie się czyta. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu YA.