[29] "Żniwiarz. Pusta noc" - Paulina Hendel

Lubicie słuchać lub czytać o słowiańskich wierzeniach? Fascynuje Was magia ziół i starych artefaktów? A może sami wierzycie w zjawy i upiory, które nawiedzają ludzi po swojej śmierci? Jeżeli na któreś z powyższych pytań odpowiedzieliście „tak”, to znak, że „Żniwiarz. Pusta noc” Pauliny Hendel prawdopodobnie bardzo przypadnie Wam do gustu!

Magda wraz ze swoją dość liczną rodziną mieszka w Wiatrołomie od dziecka. Ludzie zazwyczaj podchodzą do niej z dystansem, jednak dziewczyna nie ma czasu się tym przejmować. W wolnych od pracy w rodzinnej księgarni chwilach pomaga swojemu wujowi – Feliksowi – w odsyłaniu upiorów do Nawii. Jej krewny należy bowiem do żniwiarzy, czyli nielicznej grupy osób pamiętających o dawnych wierzeniach i umiejących wysłać martwców tam, gdzie ich miejsce. Mają także specyficzną zdolność – ich dusze po śmierci znajdują sobie inne ciała, których poprzedni właściciele niedawno zmarli. W ten sposób żniwiarze mogą żyć wiele stuleci.

Jednak upiory to nie jedyne zmartwienie Feliksa i Magdy. Zaczynają się bowiem dziać rzeczy do tej pory niespotykane. I nie dotyczą tylko dwójki mieszkańców Wiatrołomu, ale wszystkich żniwiarzy. Co zrobi Feliks i Magda, gdy odkryją prawdę?

„Demony istniały. O tym Magda przekonała się już w kołysce. Niektóre pochodziły z pradawnych czasów, inne miały chrześcijański rodowód, ale wszystkie były prawdziwe.”

Na rynku wydawniczym jest wiele książek o łowcach i zabójcach potworów, więc trudno wymyślić coś oryginalnego w tej kwestii. Mimo to „Żniwiarz” wnosi coś nowego do tej tematyki. Przede wszystkim wykorzystanie w nim słowiańskich wierzeń bardzo przypadło mi do gustu. Niewiele takich książek czytałam, a szkoda bo uwielbiam podobne motywy w literaturze. Takie książki mają w sobie więcej magii i subtelności niż powieści o zabójcach smoków czy innych magicznych stworzeń. Wydaje mi się, że jest to spowodowane tym, iż kiedyś, dawno temu, ludzie naprawdę wierzyli w wisielców, zmory czy potępieńców, ale w smoki, elfy czy wilkołaki już niekoniecznie. Ma to więc swój swoisty urok, który potrafi oczarować czytelnika.

Kolejną niespotykaną rzeczą jest to, że bohaterowie „Żniwiarza” wcale nie są herosami. Feliks nie należy do napakowanych, dobrze wyszkolonych wojowników wymachujących mieczami. Nowe ciało wujka Magdy było wcześniej własnością chuderlawego nastolatka i to właśnie w nim mężczyzna musi stawiać czoła niebezpieczeństwu. Ponadto Feliks nie dysponuje żadną wymyślną bronią. Wykorzystuje różne, proste przedmioty, które w dawnych czasach używali Słowianie do odstraszania zjaw czy wysyłania dusz na drugą stronę. W pracy Żniwiarza dużą rolę odgrywają również egzorcyzmy, więc mamy połączenie chrześcijaństwa z pogaństwem. Takie zestawienie mogło wyjść źle, jednak Paulina Hendel idealnie wszystko ze sobą zgrała.

„ – Przecież Polska nie zaistniała o tak w chwili, kiedy przyjęła chrzest. Na tych samych terenach działo się wiele ciekawych rzeczy, żyli ludzie, którzy wierzyli w starych bogów oraz najróżniejsze demony. Mieli swoje święta, własne tradycje. Chrześcijaństwo, nie mogąc tego wszystkiego wyplewić z umysłów ludzi, zaczęło przejmować niektóre ze starych zwyczajów.”

Akcja powieści toczy się dość powolnym rytmem, jednak to ani trochę nie szkodzi książce. Pasuje to natomiast do jej tła. Spokojny, zapomniany Wiatrołom, ludzie zajęci sobą i intryga, która powoli wychodzi na jaw. To wszystko idealnie ze sobą współgra i tworzy coś bardzo ciekawego, przy czym czytelnik nie usypia z nudów. Smaczku całej historii dodaje też przede wszystkim wspomniana wcześniej intryga. Hendel dobrze ją nakreśliła i poprowadziła. Co prawda autorce nie udało się mnie oszukać i dość szybko odgadłam, o co chodzi, jednak dla osób, które nie snują dziwnych teorii spiskowych, zakończenie powieści może być nie lada zaskoczeniem.

Mam jednak kilka zastrzeżeń. Na przykład nie rozumiem, czemu bohaterowie mówili do siebie. Co prawda było to tylko ich luźne przemyślenia czy spostrzeżenia, jednak o wiele lepiej wyglądałoby to, gdyby je pomyśleli a nie powiedzieli. Za każdym razem, jak coś takiego występowało w książce, przypominały mi się sceny z tureckich seriali, w których postacie ciągle nad czymś dumają i zamiast zachować to dla siebie, mówią na głos, mimo że nikogo wokół nie ma.

„Podziwiam cię, że wiedząc o tym wszystkim, potrafisz wieść jeszcze normalne życie.”

Ponadto sceny walki z potworami nie wzbudziły we mnie jakiś szczególnych emocji. Niby był ich dokładny opis, lała się krew i tak dalej, ale brakowało w tym wszystkim ekspresji, żywiołowości. Czasami wydawało mi się przez to, że wszystko idzie bohaterom aż za łatwo. Jednak myślę, że autorka wyrobi się w tej kwestii, bo widać, że jest na dobrej drodze.

„Żniwiarz. Pusta noc” to lekka powieść fantasy z bardzo dobrze nakreślonym światem przedstawionym oraz tajemnicą, która powoli wychodzi na jaw. Książka nie jest idealna, jednak historia ma duży potencjał i serdecznie Wam ją polecam. Sama natomiast z wielką chęcią zabiorę się za jej kontynuację.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.