[759] "To, czego nie mówię" - Erin Stewart

 

Sięgając po „To, czego nie mówię”, wiedziałam, że ta książka może mnie zmiażdżyć emocjonalnie. Nie byłam pewna, czy rzeczywiście jestem gotowa na lekturę tej książki, ale byłam ogromnie jej ciekawa i w końcu się skusiłam. Czy moje przypuszczenia co do niej się potwierdziły?

Dwa miesiące wcześniej szesnastoletnia Lily znalazła swoją siostrę w kałuży krwi. Dziewczyna próbowała odebrać sobie życie. To wydarzenie odcisnęło piętno na psychice nastolatki, która próbuje pozbierać się po traumie, jakiej doznała na jego skutek. Stara się wypierać uczucia, które ją przerastają, ale staje się to bardzo trudne, kiedy jej siostra wraca z ośrodka psychiatrycznego. W tym samym czasie w szkole pojawia się Micah, który zna niedoszłą samobójczynię z ośrodka. Razem z Lily mają przygotować pewien szkolny projekt, który niespodziewanie może okazać się terapeutyczny dla dziewczyny.

Książka porusza niesamowicie trudne tematy, ale jednocześnie tak ważne, że zdecydowanie powinny być poruszane dużo częściej i przy różnych okazjach. Wielu dorosłych ludzi nie radzi sobie z uczuciami, a co dopiero nastolatkowie, którzy dopiero dojrzewają, uczą się i poznają samych siebie. Tłumienie w sobie emocji może mieć poważne konsekwencje. Umiejętność zrozumienia tego, co odczuwamy, a następnie radzenie sobie z tym wymaga czasami dużo pracy, ale jest konieczne, by zachować zdrowie psychiczne.

Książka jest dla nas też przestrogą i pewnym przypomnieniem. Czasami nie dostrzegamy, że z bliską nam osobą jest coś nie tak. Często doskonale się maskuje albo to my ignorujemy sygnały, łudząc się, że wszystko będzie dobrze. Lily jest sama ze swoimi problemami i tylko Micah zauważa, że dziewczyna cierpi. On również ma za sobą ciężką przeszłość, dzięki czemu może ją zrozumieć.

„To, czego nie mówię” to niezwykle poruszająca powieść, która wywoła w czytelniku mnóstwo emocji. To młodzieżówka, która skłania do myślenia i to nie tylko młode pokolenie czytelników, ale także dorosłych ludzi, którzy czasami nie potrafią zrozumieć nastolatka. Osobiście uważam, że każdy powinien ją przeczytać, a szczególnie wszyscy ci, którzy przechodzą ciężki chwile. Może dzięki niej zrozumieliby, że nie są sami, że to co czują jest naturalne, że mają prawo czuć się źle, a proszenie o pomoc nie jest wstydem.

Depresja, ataki paniki, samobójstwo, choroba dwubiegunowa – coraz więcej się o tym mówi, ale i tak to za mało. Młodzi ludzie dalej nie potrafią prosić o pomoc, dorośli nie starają się zrozumieć nastolatków, a często oni sami nie radzą sobie z problemami, przez co nie mogą być wsparciem dla swoich dzieci. Dobrze, że powstają takie książki.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Jaguar.

Sara