[471] "Żniwiarz" - Paweł Kornew

„Przeklęty metal” okazał się ciekawym i dość dobrym wprowadzeniem do cyklu Pawła Kornewa. Być może nie można było nazwać go genialnym majstersztykiem, ale widać w nim potencjał na interesującą historię. Dlatego dałam szansę „Żniwiarzowi”, czyli jego bezpośredniej kontynuacji.

Dla wielu ludzi bogactwo i władza to największy życiowy cel. Biesy natomiast pożądają ognia ludzkich dusz. Jednak zarówno zwykli śmiertelnicy, jak i piekielne bestie są jedynie pionkami w rękach gracza, dla którego liczą się jedynie jego własne cele. To nic, że wojna najpewniej do cna zniszczy Święte Ziemie. Najważniejsza jest jego wygrana. Jednak są ludzie, którzy nie mają zamiaru spokojnie czekać na zagładę swojego świata i podejmują walkę. W końcu tam, gdzie stal jest bezsilna, zawsze można zastosować pewne brudne sztuczki. Sebastian Mart, jako agent tajnej służby, ma ostatnią szansę. Musi przechytrzyć tajemniczego Żniwiarza. Podejmuje wielkie ryzyko, bowiem to zadanie może zaprowadzić go prosto na szafot.

Muszę przyznać, że drugi tom okazał się o niebo lepszy niż pierwszy. Czyta się go zdecydowanie dużo przyjemniej, bo nie wydaje się tak „sztywny” jak jego poprzednik. Nieco zmienił się też styl autora, dzięki czemu narracja bardzo dużo zyskała. Pojawia się tu też długo przeze mnie wyczekiwany humor. Na razie jest go mało, ale myślę, że to się zmieni w kolejnych tomach. Książka nabrała lekkości i płynności, co jest ogromną zmianą na plus. Jednocześnie wszystkie mocne strony, jakie dostrzegłam w „Przeklętym metalu”, pojawiły się także tutaj. Mamy tu przede wszystkim zawrotną i pełną przygód akcję oraz ciekawe, tajemnicze intrygi. Niektóre wątki mocno się rozwinęły, inne dopiero pojawiły, co zapowiada naprawdę udaną serię.

Jeżeli chodzi o głównego bohatera, to nadal ciężko się z nim zżyć. Być może w tym tomie nie jest aż tak bardzo wyidealizowany jak w poprzednim, ale niestety nadal wydaje się wielkim szczęściarzem. Ma zdecydowanie zbyt duże umiejętności, chociaż tutaj już nieco nabiera doświadczenia, więc można to w pewnym stopniu wytłumaczyć. Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów, ich losy mogą potoczyć się bardzo ciekawe. Co więcej, wydarzenia mające miejsce wcześniej zaczynają na nich oddziaływać i czytelnik może dostrzec w pewnym momencie ich powolną i realistyczną przemianę.

W tym tomie jednak bardzo ucierpiały dialogi. W pierwszej części były naturalne i zdecydowanie dobrze napisane. Tutaj momentami wydawały się drętwe, czasami wprawiały czytelnika w konsternację. Bywało, że autor na siłę próbował urozmaicić wypowiedzi żartami, jednak okazywały się one nieśmieszne i suche. Można było odnieść wrażenie, że pisarz rzeczywiście wziął sobie rady czytelników do serce i wyluzował, jednak w tym przypadku na siłę. Przedobrzył i niestety nie wyszło to powieści na dobre. Niemniej widać, że pisarz cały czas uczy się na błędach i udoskonala swoją historię, także w kolejnym tomie mam nadzieję, że wróci do poprzedniego poziomu konstruowania dialogów.

„Żniwiarz” nadal ma pewne wady i niedopatrzenia, ale jest zdecydowanie dużo lepszy niż „Przeklęty metal”. Jeśli autor utrzyma tę tendencję, to cykl może okazać się czymś naprawdę dobrym, szczególnie że pomysł na historię jest naprawdę niesamowicie ciekawy. Brakuje jedynie drobnych poprawek i wówczas czytelnik otrzyma coś zachwycającego.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Papierowy Księżyc.

Sara