[465] "Droga Szamana. Gambit Kartosa" - Wasilij Machanienko

 

„Gambit Kartosa” to drugi tom cyklu „Droga Szamana” czyli cyklu Wasilija Machanienko z gatunku LitRPG, który podbił swoją unikalnością całą rzeszę czytelników. Po przeczytaniu pierwszej części byłam bardzo ciekawa, jak potoczą się losy postaci, dlatego od razu sięgnęłam po kontynuację, a ta okazała się chyba nawet lepsza niż jej poprzedniczka.

Dmitrij Machan w wirtualnych kopalniach Barliony przeżył już wielu. Jako Szaman, czyli niezbyt popularna klasa gracza, musi radzić sobie z dużo większymi wyzwaniami niż inni. Na domiar złego ma równie niepopularną specjalność Jubilera. Ciągle musi walczyć o przetrwanie, a to może mu ułatwić zdobywanie nowych leveli. Jednak nie jest to takie proste, bo zadania jakie otrzymuje Szaman są unikalne i legendarne, a jedno z nich uruchamia globalną aktualizację Gry. Jakby Dmitrij miał na głowie jeszcze za mało problemów, na dodatek Kartos – Mroczne Imperium, kryjące w sobie unikalne przedmioty i zasoby – jest bezwzględne w dążeniu do spełnienia swoich pragnień. Bez problemu poświęci życie jednego gracza dla własnych korzyści.

Szaman to niesamowicie pomysłowa postać, która w tej części dostarczy czytelnikom jeszcze większych wrażeń niż poprzednio. Potrafi podejść do problemu w inteligentny i nowatorski sposób, dzięki czemu wprowadza nieco zaskoczenia do fabuły. Czasami dzięki jego decyzjom, akcja nagle zmieniała kierunek i szokowała czytelnika. We wcześniejszej recenzji pisałam, że ciężko było mi się zżyć z Dmitrijem, jednak tutaj nie miałam już tego problemu. Nie wiem, czy zdążyłam się już przyzwyczaić do jego niecodziennej kreacji, czy też uległa ona subtelnej zmianie na lepsze. Niemniej dużo przyjemniej podróżowało mi się z bohaterem w tym tomie.

Mam jednak inne zastrzeżenie co do Szamana. Bohater jest mianowicie strasznym szczęściarzem i z każdego nieszczęścia wychodzi obronną ręką. Napotyka jakąś przeszkodę i natychmiast ją pokonuje, co nieco wpływa na wiarygodność całej historii. Czasami wręcz miałam nadzieję, że w pewnym momencie podwinie mu się noga, niestety nic takiego nie miało miejsca. Mam nadzieję, że w następnych tomach szczęście nieco opuści naszego bohatera, przez co nabierze on realności.

Ogromnym plusem jest jednak to, że widać, iż fabuła się rozwija, ewoluuje. Pojawiają się nowe wątki i to niesamowicie ciekawe. Dużo więcej też się tu dzieje w porównaniu z pierwszym tomem. Już przy poprzedniej części świetnie się bawiłam i ani przez chwilę się nie nudziłam, jednak przy tym zdecydowanie moje doznania okazały się silniejsze. Bardzo mi się podoba ta tendencja i mam nadzieję, że będzie się ona utrzymywać.

Autor nieco zmienił też podejście. W tym tomie miałam wrażenie, że jest mniej danych technicznych i żargonu graczy, przez co książka bardziej przypominała powieść przygodową. Czasami ciężko było pamiętać, że to tylko gra, co w sumie było bardzo dobrym posunięciem. W końcu gracze w pewnym momencie tracą poczucie rzeczywistości i dają się całkowicie pochłonąć wirtualnej rzeczywistości. Tak też dzieje się w tej powieści, szczególnie że jest to dość subtelna i stopniowa zmiana.

„Gambit Kartosa” to kolejna przyjemna lektura, przy której odpoczniecie i zresetujecie się. Czytało mi się ją bardzo szybko, co jest na pewno w dużej mierze zasługą ciekawej fabuły oraz stylu autora, który potrafi zaciekawić i omamić czytelnika. Jeżeli więc zastanawiacie się, czy sięgnąć po tę serię, to gorąco zachęcam.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Insignis.

Sara