[360] "Zimowy ogień" - Anders de la Motte

 

 „Zimowy ogień” to trzeci tom serii „Kwartet sezonowy” autorstwa Andersa de la Motte’a. Nie miałam wcześniej styczności z twórczością pisarza, ale od samego początku zbierała pochlebne opinie, więc postanowiłam w końcu skusić się na lekturę.

Noc świętej Łucji 1987 roku nie była szczęśliwa dla mieszkańców pewnej małej wioski w południowej Szwecji. Właśnie wtedy wybuchł straszny pożar, w którym zginęła młoda kobieta. Śledztwo nie przynosiło pożądanych efektów. Każdy był przeciwko każdemu. W końcu winę wziął na siebie młody mężczyzna. Od tych wydarzeń mija trzydzieści lat. Do wioski wraca Laura. Na miejscu okazuje się, że tragedia sprzed lat nadal wpływa na teraźniejszość mieszkającej tam społeczności, a powrót dziewczyny budzi uśpione emocje i wspomnienia. Na domiar złego Laura odkrywa tajemnice, które rzucają nowe światło na tragedię sprzed lat. Czy oskarżony mężczyzna rzeczywiście był winny podpalenia oraz śmierci ofiary pożaru?

Jak już wspomniałam, to było moje pierwsze spotkanie z autorem, jednak mimo że zaczęłam od trzeciego tomu niewiele straciłam. Historia, jak często bywa w seriach z tego gatunku, okazała się luźno powiązana z poprzednimi. Dzięki temu doskonale rozumiałam fabułę i nie odczuwałam zdezorientowania. Zazwyczaj przy tego typu seriach mam wrażenie, że słabo poznajemy bohatera, jeśli nie zaczniemy czytać jej chronologicznie. Tutaj nie odczuwałam takowego, co było dla mnie ogromnym plusem.

Szalenie podobała mi się sceneria i klimat powieści. W książce panuje zima i to taka prawdziwa, jaką młode pokolenia pewnie nigdy już nie zobaczą w naszej strefie klimatycznej. Zawsze ta pora roku wydawała się mi idealnym tłem do makabrycznych wydarzeń oraz odkrywania tajemnic. Ma bowiem w sobie coś mistycznego, okrutnego, a zarazem pięknego. Właśnie te jej cechy zostały najbardziej zaakcentowane w całej opowieści, co dodało książce niesamowitego wyrazu.

Pierwsze kilkadziesiąt stron niespecjalnie mnie porwało. Czułam zaciekawienie historią, ale nie na tyle, by pochłaniać ją bez zastanowienia. Później jednak uległo to zmianie. Akcja nabrała dynamiczności, pojawiło się mnóstwo jej zwrotów i intrygujących wydarzeń, które porwały mnie i nie wypuściły ze swoich sideł aż do samego końca. Autor potrafi wyprowadzić czytelnika w pole i wszystkie jego domysły obrócić w jednej chwili w proch. Jest zupełnie nieprzewidywalny, a momentami także bezwzględny, czym bardzo mnie zafascynował, Jego książkę czyta się z wypiekami na twarzy, próbując odgadnąć zakończenie, by na koniec ponieść sromotną klęskę. Dawno żadna powieść nie zaskoczyła mnie tak bardzo i tak często jak ta.

Jedynym poważnym minusem okazała się główna bohaterka. Na szczęście nie należała do irytujących postaci, ale na moje oko była zdecydowanie zbyt przeciętna. Autor wykreowała ją na dość nudną bohaterkę, którą można śmiało nazwać nijaką. Nie wzbudzała we mnie żadnych emocji, a jej przemyślenia w ogóle nie wywoływały mojego zaciekawienia. Do takiej historii pasowałaby raczej żywiołowa kobieta, wyróżniająca się w tłumie, a nie całkowicie w nim niknąca.

Inni bohaterowie wypadają zdecydowanie lepiej. Są sympatyczniejsi i bardziej wyraziści. Co więcej postacie poznajemy w dwóch wersjach, ponieważ wydarzenia z przeszłości splatają się z tymi teraźniejszymi. Dzięki temu poznajemy te osoby zarówno jako młodych ludzi, jak i doświadczonych przez życie dorosłych. Był to niesamowicie ciekawy zabieg, z którym chyba jeszcze nigdy się nie spotkałam.

„Zimowy ogień” to bardzo dobra powieść, która na pewno dostarczy czytelnikowi mnóstwa wrażeń. Fabuła jest ciekawa, logiczna i bardzo dobrze przemyślana, a akcja pełna zwrotów, które ciężko przewidzieć. Jedynie postać głównej bohaterki budzi zastrzeżenia, ale mimo to uważam, że warto sięgnąć po tę pozycję i zapoznać się z historią opowiedzianą przez pisarza.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Sara