[340] "Dracul" - J. D. Barker/ Dacre Stoker

 

Nie ma chyba osoby, która nigdy nie słyszałaby o Drakuli. Ojciec wampirów przewija się w popkulturzy już od dziesięcioleci, dając inspirację kolejnym twórcom do kreowania nowych historii o krwiopijcach. Z czasem jednak klasyczny obraz wampira jako krwiożerczej bestii zatarł się, a jego miejsce zajęły bożyszcza nastolatek. Niemniej od jakiegoś czasu zarówno w literaturze jak i kinematografii powoli wraca się do pierwowzoru postaci, co bardzo mnie cieszy. Już od dawna miałam ochotę na przeczytanie czegoś klasycznego o wampirach i właśnie dlatego, postanowiłam sięgnąć po „Dracula” autorstwa J. D. Barkera oraz Dacre’a Stokera.

Dzięki notatkom i zapiskom bohatera cofamy się w czasie do dzieciństwa Brama Stokera, który pierwsze dni swojego życia spędził, walcząc o zdrowie. Choroba niemal zabrała go z tego świata, jednak na ratunek przyszła mu Ellen Crone. Dwadzieścia lat później młody mężczyzna stoi w opuszczonej wieży uzbrojony w krucyfiks, wodę święconą i strzelbę, modląc się o przetrwania najdłuższej i zdecydowanie najcięższej nocy w swoim życiu. Czego świadkiem stał się Bram i co usilnie próbuje udowodnić? Czy tajemnicza opiekunka z przeszłości miała coś wspólnego z szeregiem dziwnych zbrodni?

Gdy tylko spojrzałam na okładkę i przeczytałam opis, wiedziałam, że ta książka okaże się czymś niesamowicie dobrym. Niestety traf chciał, że gdzieś między przeprowadzkami książka się zawieruszyła i dopiero niedawno miałam przyjemność w końcu po nią sięgnąć, z czego bardzo się cieszę. Od dawna żadna powieść nie wywołała we mnie tylu emocji i nie trzymała mnie w tak dużym napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Akcja „Dracula” należy do dynamicznych, z mnóstwem zwrotów oraz z ogromną dozą tajemniczości i mroku, które uwielbiam w thrillerach graniczących z horrorem. Czytelnik zostaje wciągnięty w wir zdarzeń już na samym początku i nie ma mowy, by choć przez chwilę się nudził. Co więcej, ciężko oderwać się od powieści i podczas jej lektury łatwo zapomnieć o głodzie, śnie czy konieczności tworzenia referatu na zajęcia.

Sam pomysł na fabułę jest niesamowicie intrygujący. Sławny Bram Stoker jako bohater książki, która ma się stać prequelem do jego niemal legendarnej powieści o Drakuli? To mogło się skończyć jedynie widowiskowym fiaskiem albo spektakularnym sukcesem. Na szczęście okazało się, że mamy tu do czynienia z tym drugim. Fabuła początkowo wydawała się nieco zbyt skomplikowana, jednak później wszystko idealnie się zbilansowało i wyjaśniło. Co więcej, zaczęło tworzyć naprawdę logiczną i w każdym calu dopracowaną historię. Deet pisarski Barkera i Stokera zdecydowanie stanął na wysokości zadania i dał nam naprawdę oryginalną historię, która zdecydowanie wyróżnia się na tle innych horrorów czy thrillerów. To moim zdaniem bardzo wyraźny powiew świeżości w literaturze, mimo że bazuje na klasycznej historii.

Książka napisana jest w formie dziennika, co zazwyczaj odstrasza mnie od danej pozycji, ale tutaj taka wersja okazała się strzałem w dziesiątkę. Nadała powieści specyficznej aury enigmatyczności. Dodała też bardzo dużo realizmu powieści, ponieważ autorzy zainspirowali się oryginalnymi notatkami i tekstami pozostawionymi przez Brama Stokera. Z jednej strony wiemy więc, że to całkowita fikcja literacka, ale napisana w taki sposób, że można byłoby w nią uwierzyć.

„Dracul” to jedna z lepszych książek, jakie miałam okazję czytać w tym roku. Cechuje się niesamowitą oryginalnością, co jest ogromnym plusem. Ponadto, dawno żadna powieść mnie tak nie wciągnęła w swoje sidła co ta. Bardzo gorąco polecam i mam nadzieję, że ten duet jeszcze nie raz wyda swoją powieść.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Sara