[202] "Zenith" - Sasha Alsberg/ Lindsay Cummings

„Zenith” to książka, na którą od dawna miałam wielką ochotę. Niestety dopiero dzięki kwarantannie znalazłam dla niej czas. Okazało się jednak, że powieść Sashy Alsberg i Lindsay Cummings idealnie nadaje się w chwilach samoizolacji, bo dzięki niej możemy odwiedzić odległe galaktyki i przeżyć wspaniałe kosmiczne przygody, nie wychodząc z łóżka.

Androma Racella, znana w całej Galaktyce jako Krwawa Baronowa, to młoda kobieta przewodząca grupie kosmicznych piratek. Na swoim statku przemierzają kosmos, by wypełnić nielegalne misje, a ich krwawe i bezlitosne akcje znają wszyscy mieszkańcy Mirabel. Jednak podczas wykonywania jednego z takich zadań załoga Andi zostaje zaatakowana, a sprawcą całego zamieszania okazuje się były chłopak pani kapitan i znany łowca nagród – Dextro Arez. Za jego sprawą Androma oraz jej kompanki zostają uwikłane w niebezpieczną misję odbicia syna Generała jednej z planet z więzienia znajdującego się we wrogim układzie. Czy załodze uda się wyjść z tego cało?

Muszę przyznać, że początkowo przeraziłam się objętością tej książki. Powieść liczy sobie bowiem ponad sześćset stron i nieco obawiałam się, jak zawsze przy tak obszernych publikacjach, że autorki będą rozciągać niepotrzebnie fabułę i przynudzać. Co do pierwszego zarzutu, miałam nieco racji, bo książka rzeczywiście w pewnych momentach po raz kolejny rozwodziła się nad jakimś tematem, według mnie zbytecznie. Pod żadnym jednak pozorem nie można powiedzieć o tej pozycji, że jest nudna. Tutaj nie ma czasu na to uczucie. Akcja pędzi nieubłaganie i nie chce się zatrzymać, a bohaterowie przeżywają coraz to niebezpieczniejsze przygody, a my wraz z nimi. Dlatego w ogóle nie przeszkadzały mi te niepotrzebne przedłużenia.

Postaci, jakie wykreowały pisarki, wydają się niesamowicie prawdziwe. Wszystko dzięki ich złożonej naturze. Andi w oczach większość ludzi jest zdrajcą, morderczynią i bezlitosną piratką, która nic sobie nie robi z odbierania komuś życia. Kobieta nie waha się, by sięgnąć po to, co chce. Jednak każdy, kto ją lepiej pozna, dostrzega w niej wrażliwość, której nikt nie spodziewałby się po Krwawej Baronowej. Andi każdą zadaną śmierć zaznacza wyżłobioną kreską na swoim mieczu, a potem tańczy ze zmarłymi, by przeprosić ich za to, co musiała zrobić. Ponadto kobieta cały czas walczy z poczuciem winy i straty, które odcisnęły na niej swoje piętno lata temu. Mimo wszystko Androma stara się walczyć z demonami przeszłości i chronić tych, którzy są bliscy jej sercu, czyli trzy Maruderki. Lira, pilotka statku, to jej najbliższa przyjaciółka. Kobieta uwielbia księżycowe prymki i jest najlepsza w tym, co robi. Jednak ona także ma swoją przeszłość, przed którą ucieka, bo boi się odpowiedzialności. Częścią załogi są także Breck i Gilly. Pierwsza prawdopodobnie pochodzi z planety olbrzymów, jednak nie może być tego pewna, bo straciła pamięć. Jest twarda i broni swoich przyjaciół, ale ma też wielkie serce. Gilly natomiast to w zasadzie jeszcze dziecko, jednak nie można jej lekceważyć, bo jest najlepszą artylerzystką w kosmosie. Należy do brutalnych osób kochających eksplozje i harmider, jednak pozostało w niej odrobinę dziecinności, której nie udało się zabić traumatycznym wydarzeniom.

Do załogi dołącza też Dextro – łowca nagród, który sprzedał miłość swojego życia. Początkowo czytelnicy oraz załoga Marudera niezbyt za nim przepadają, ze względu na to, co zrobił Andi. Jednak później, kiedy dowiadujemy się prawdy i poznajemy drugą stronę medalu, ciężko nam się na niego gniewać.

Bohaterowie to zdecydowanie największy plus książki. Nie tylko pierwszoosobowe postacie zostały doskonale wykreowana. Pozostałe osoby także są niesamowicie realne i wzbudzają w czytelnikach przeróżne emocje. Ponadto cały świat przedstawiony w książce zasługuje na uwagę. Galaktyka jest niesamowicie ciekawym miejscem pełnym różnorodnych postaci i planet, które wzbudzają strach, podziw lub obie te rzeczy. Poza tym układy mają swoją historię i kulturę, co dodatkowo pokazuje, z jaką dbałością autorki kreowały świat przedstawiony. Kolejnym atutem „Zenithu” jest jego nieprzewidywalność. Rzadko kiedy książka jest w stanie mnie zaskoczyć, a tutaj naprawdę kilka razy zwroty akcji wprawiały mnie w zdumienie. Szczególnie pod koniec całej historii czułam się zszokowana opisywanymi wydarzeniami.

Jeżeli już mowa o zakończeniu… Wbiło mnie w fotel i zupełnie nie mogłam się od niego oderwać. To, w jaki sposób autorki postanowiły sfinalizować pierwszą część przygód Andromy i jej załogi, było rewelacyjne i naprawdę mocne. Dawno nie czytałam tak dobrej końcówki, a kto czyta moje recenzje, wie, że to moja ulubiona część książki, na którą zawsze zwracam szczególną uwagę.

Chciałabym też na zakończenie dodać kilka słów na temat wydania „Zenithu”. Nie będę się jednak zachwycać okładką, bo to oczywiste że każdy, kto choć raz ją zobaczy, natychmiast się w niej zakocha. Chodzi mi raczej o to, że książkę mimo jej objętości cudownie się czyta. Jest dość lekka i można ją otworzyć bardzo szeroko bez ryzyka połamania grzbietu. To dla mnie naprawdę ogromny plus, bo cenię sobie wygodę czytania, a bardzo często grubsze powieści mi jej nie zapewniają.

„Zenith” to idealna powieść na czas kwarantanny. Stanowi bilet wstępu do wspaniałego świata pełnego przygód. Dzięki autorkom książki możemy przenieść się do innej galaktyki, poznać cudownych bohaterów i zwiedzić planety, które zachwycą nas swoją oryginalnością. Zdecydowanie polecam Wam tę pozycję, a sama zabieram się za jej kontynuację.

Za książę dziękuję We need YA.

Sara