[197] "Na progu zła" - Louise Candlish

Uwielbiam książki z czarną okładką, więc „Na progu zła” od Louise Candlish od razu przykuło moją uwagę. Ostatnio miałam też ochotę na thriller psychologiczny, dlatego bez wahania sięgnęłam po tę powieść. Liczyłam na mocną historię pełną akcji, ale nie do końca to dostałam. Jednak nie czuję się zawiedziona.

Fiona Lawson wraca do domu z wyjazdu trochę szybciej niż planowała i zaskoczeniem odkrywa, że właśnie wprowadzają się do niego jacyś obcy ludzie. Nowi mieszkańcy twierdzą, że właśnie kupili wartą kilka milionów funtów posiadłość i mają na to wszystkie potrzebne dokumenty. Kobieta jest zszokowana, ponieważ w środku nie ma jej rzeczy, a mąż nie odbiera od niej telefonów. Najgorsze jest jednak to, że nie ma pojęcia, gdzie są jej dwaj synowie. Powinni być w szkole, ale dyrektorka twierdzi, że dziś zostali zwolnieni z zajęć. Co się stało w domu przy Trinity Avenue? Kto jest teraz jego prawowitym właścicielem? I gdzie zniknęła rodzina bohaterki?

Zacznę od tego, że książka okazała się zupełnie inna niż przypuszczałam, o czym wspomniałam już na wstępie. Liczyłam na mroczną powieść akcji z mnóstwem tajemnic, a dostałam raczej wyważoną opowieść o przestępstwie, które mogło by spotkać każdego z nas. Książka nie ma  zbyt dynamicznej akcji. Wszystko toczy się raczej spokojnym rytmem i co jakiś czas autorka zaskakuje nas niespodziewaną informacją czy zagadka, do rozwiązania której czytelnik zaczyna niestrudzenie dążyć. Początkowo obawiałam się, że tak spokojnie prowadzona opowieść mnie znuży i wymęczy, ale z zaskoczeniem odkryłam, że wcale tak nie jest, a wolne tempo, o dziwo, bardzo mi odpowiadało. Usypiało ono czujność w czytelniku, przez co kolejne wychodzące na jaw fakty jeszcze bardziej zaskakiwały. Ponadto przez cały czas autorka utrzymywała atmosferę tajemnicy, przez co oni razu nie straciłam zainteresowania tą historią.

Podobała mi się także forma, w jakiej została napisana książka. Fabuła prowadzona jest na dwóch płaszczyznach czasowych. Z jednej strony narrator opowiadał nam o wydarzeniach teraźniejszych, czyli od chwili, kiedy Fiona zobaczyła samochód przeprowadzkowy przy swojej posesji oraz kilka wydarzeń bezpośrednio po tej sytuacji. Z drugiej dowiadujemy się o całej historii z przeszłości, która doprowadziła do tego zdarzenia i to opowiedziane jest jakiś czas po całym zamieszaniu. Na dodatek o minionych wydarzeniach dowiadujemy się od dwóch osób. „Słuchamy” podcastu Fiony nagrywanego do programu „Ofiary”, w którym opowiada, jak została oszukana oraz czytamy plik Word, który jej mąż pisze po całym wydarzeniu, jako swoisty rachunek sumienia. To wszystko może wydawać się skomplikowane i zagmatwane, ale w rezultacie wypadło bardzo dobrze i autorka świetnie poradziła sobie z takim prowadzeniem fabuły. Podobało mi się to, gdyż przede wszystkim było bardzo oryginalne. Po drugie cała historia nabierała realność, ponieważ przez cały czas miałam wrażenie, że słucham opowieści prawdziwego człowieka, a nie wymyślonego bohatera literackiego. Ponadto mogliśmy poznać wersje wydarzeń obu stron oraz dowiedzieć się, jakie w danym momencie targały nimi uczucia.

Same postacie także są niesamowicie interesujące i stworzone z krwi i kości. Każda z nich utożsamia wiele ludzkich wad i pokazuje, jak nasze zachowanie może być odbierane przez innych. Fiona to kobieta odpowiedzialna i nielubiąca się wychylać. Jest bardzo ostrożna i wszędzie węszy próby oszustwa, co jak na ironię w ogóle nie ochrania jej przed realnym zagrożeniem. Jest trochę naiwna i ufa swoim bliskim. Cały czas stara się kierować dobrem dzieci i tłumi swoje emocje, by zapewnić im normalne i szczęśliwe dzieciństwo. Ma dobre serce i właśnie dlatego, czasami cierpi bardziej niż inny. Bram to jej zupełne przeciwieństwo. Mężczyzna lubi sobie wypić, nie przestrzega zasad ruchu drogowego i doskonale radzi sobie w roli manipulatora, który zawsze winę za swoje błędy widzi w innych ludziach. Potrafi jak nikt wywinąć kota ogonem i grać na ludzkich uczuciach. Jest beznadziejnym mężem, ale cudownym, troskliwym ojcem, który kocha swoich synów całym sercem. To on jest osobą, która potrafi ich rozśmieszyć, buduje im domki w ogrodzie i zabiera na różne zabawy. Każda z postaci ma swoje wady i zalety, dzięki czemu wydają się tak realni. Ponadto książka daje nam możliwość wejścia do ich umysłu. Powieść posiada bardzo dobrze rozwinięte tło psychologiczne, co moim zdaniem jest ogromnym plusem. Emocje i uczucia bohaterów zalewają nas i pozwalają nam się z nimi utożsamić.

Zakończenie powieści jest jej najbardziej intrygującą częścią. Wszystko dlatego, że należy do otwartych i tak naprawdę nie do końca wiemy, jak wszystko się zakończyło. Poza tym autorka dosłownie na ostatniej stronie zrzuciła bombę i odwróciła wszystko o sto osiemdziesiąt stopni. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy mi się takie zakończenie podobało. Mam co do niego mieszane uczucia.

„Na progu zła” to powieść przepełniona emocjami opowiadająca o krzywdzie wyrządzonej bohaterce przez najbliższą jej osobę. Początkowo bardzo jej współczujemy i nienawidzimy jej męża za to, co zrobił, jednak z biegiem wydarzeń poznajemy kolejne fakty, a nasza ocena nieco ulega zmianie. Poznając historię z dwóch punktów widzenia mamy szerszy obraz widzenia, dzięki czemu możemy na wszystko spojrzeć obiektywnie. Nie wszystko jest takie, jakie nam się na pierwszy rzut oka wydaje i zawsze warto poznać relację każdej ze stron, nim wyda się wyrok – tego właśnie uczy nas ta publikacja.

Liczyłam na coś innego, biorąc się za tę pozycję, ale mimo wszystko jestem zadowolona, że po nią sięgnęłam. Jedyne co nieco mi w niej przeszkadzało to fakt, że autorka momentami za bardzo się rozpisywała, zamiast skupić się na prowadzonym właśnie wątku. Jednak takie rozwodzenie się czasami nad błahymi rzeczami, pasowało do formy opowieści i wprowadzało specyficzny klimat pogaduszek. Sądzę, że warto dać tej książce szansę i serdecznie Wam ją polecam. 

Za książkę dziękuję Wydawnictwu MUZA.

SARA