[186] ‘’Syn pszczelarza” – Kelly Irvin

O amiszach pierwszy raz usłyszałam już kilka lat temu i to całkowicie przez przypadek. Miałam okres, że bardzo wciągnęłam się w serial ,,Kości” i to właśnie tam w jednym odcinku pojawiła się społeczność amiszów, która zaintrygowała mnie od samego początku. Nie tylko dlatego, że mają specyficzne stroje, ale też całkowicie inaczej podchodzą do życia, mają swoje zasady i wydawałoby się, że są oderwani od rzeczywistości. Całkowicie odseparowują się od wytworów nowoczesności i żyją po swojemu, z szacunkiem do siebie i to mnie urzekło. Gdy zobaczyłam książkę ,,Syn pszczelarza” i przeczytałam jej opis, to od razu wiedziałam, że to pozycja idealna dla mnie!

Debora wraz z rodzeństwem i matką przeprowadza się do Teksasu i ma nadzieję, że to miejsce stanie się ich nowym domem. Na miejscu jednak spotyka ją rozczarowanie, bo gmina, w której mają zamieszkać, jest ponura, mała i boryka się z przeróżnymi problemami. Dziewczyna tęskni za domem, znajomymi, a także pewnym chłopcem, z którym wiązała swoją przyszłość. Mimo wszystko, stara się zaakceptować nową sytuację, aby nie przysparzać problemów matce. Wszystko staje się jeszcze bardziej skomplikowane, gdy zaczyna żywić uczucia do Fineasza, który jest bardzo zamknięty w sobie i stroni od ludzi. Czy uda się jej odnaleźć szczęście i zaakceptować decyzje matki?

Nie jestem osobą, która gustuje w takich typowych powieściach obyczajowych, które są spokojne, sielankowe i tak dalej. Lubię historie, które opowiadają o zwykłych ludziach, ale muszą mieć też pazura. Wyjątkiem jest jednak ,,Syn pszczelarza”, ale to książka, która całkowicie wymyka się z schematów i jest po prostu inna, broni się swoją zwyczajnością.

Książka ta nie wciąga od pierwszych stron, ale z pewnością warto dać jej szansę, bo nie pożałujecie. Całość z pewnością broni się, bo sam jej temat jest intrygujący i autorka świetnie do niego podeszła. Nie wiem, skąd czerpała wiedzę na temat amiszów, bo w podziękowaniach jest o tym raczej niewiele, ale z drugiej strony, znam trochę ten temat i nie dostrzegłam w treści absurdów, które biły po oczach. Owszem, trochę odstępstw od reguły autorka wprowadziła i sama uczciwie to przyznaje, ale były to raczej detale, dzięki którym udało się jej zbudować fabułę.

Bohaterów w tej książce znajdziemy stosunkowo niewielu, ale poznajemy dość dobrze większość mieszkańców gminy, w której zamieszkała Debora. Oczywiście jedni mają większe znaczenie, a drudzy mniejsze, ale takie wyselekcjonowanie dobrze robi tej książce. Mnie zdecydowanie najbardziej ciekawiły losy Debory oraz jej matki, która niby została wyróżniona przez autorkę, ale miałam wrażenie, że za mało o niej było informacji. Chciałabym móc trochę bardziej wniknąć w jej emocje i uczucia, bo samą Deborę pod tym kątem poznałam doskonale, a o jej matce dowiedziałam się znacznie mniej.

Powieść ta wywołała we mnie dziwne uczucia, ale na pewno pozytywne. Czytając ją byłam spokojna, zrelaksowana i nie bałam się, że zaraz wydarzy się coś złego, że moi ulubieni bohaterowie zginą albo stanie im się krzywda. Wykreowany świat jest po prostu sielankowy, a życie amiszy dość przewidywalne. Podoba mi się to, że autorka naprawdę postarała się, aby stworzyć książkę klimatyczną, realistyczną i oddającą charakter amiszy. Nie wiem, czy istnieją inne powieści o nich opowiadające, bo jeszcze z taką się nie spotkałam, ale dla mnie to jest po prostu świetna nowość. Jestem na bieżąco z propozycjami wydawniczymi i niestety od pewnego czasu większość z nich jest taka nijaka i jednakowa.  Dlatego zawsze chętnie sięgam po coś, co w moim mniemaniu będzie nieoczywiste i intrygujące.

Fabuła być może nie jest ani dynamiczna ani nieprzewidywalna, ale to nie ma znaczenia. Można się domyślić, jak wszystko się skończy, ale to nie sprawia, że czytelnik przestaje czerpać przyjemność z poznawania historii Debory i jej bliskich. Coś w stylu pisania autorki sprawia, że całość jest po prostu wciągająca i trudno jest się oderwać.

,,Syn pszczelarza”, to książka, która naprawdę mnie zaskoczyła i cieszę się, że po nią sięgnęłam. Autorka sprawiła, że weszłam w świat amiszów i zapragnęłam się tam znaleźć osobiście. Myślę, że powieść ta zachwyci wiele osób, zwłaszcza tych zaciekawionych opisem rzeczywistości, która jest absolutnie abstrakcyjna dla zwykłego śmiertelnika. Polecam!

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka

Patrycja