[166] "Strażnicy Starego Lasu. Biała wieża" - Grzegorz Gajek

Od dłuższego czasu w polskiej literaturze fantasy pojawia się coraz częściej motyw słowiańskich wierzeń. Odkąd „Wiedźmin” odniósł światowy sukces to zjawisko jeszcze się nasiliło. Szczerze mówiąc, cieszę się z takiego obrotu sprawy. Uwielbiam czytać o leszych, strzygach i innych potworach z dawnych wierzeń. Słowiańska kultura ma w sobie coś niesamowitego. Kocham jej klimat i magię, w związku z czym nie zastanawiałam się oni chwili, gdy zaproponowano mi zrecenzowanie kolejnej ktkowosiążki opartej na jej motywie. Mowa tu o „Białej wieży” stanowiącej pierwszy tom cyklu „Strażnicy starego lasu” autorstwa Grzegorza Gajka.

Na Stary Las opada mgła, jednak nie jest to zwykłe zjawisko atmosferyczne. Zabija ona bowiem rośliny, a zwierzęta zaczynają chorować. Nie podlega więc wątpliwości fakt, że jest ona magiczna i być może stanowi boską karę. Strażnicy kniei za jej pojawienie obwiniają ludzi, którzy coraz liczniej przybywają ze wschodu. Jedynie żyjący na uboczu z dala od swojego plemienia Lelek uważa inaczej i postanawia udowodnić, że problem leży gdzie indziej. Pojawienie się mgły poprzedziło bowiem spadnięcie siedmiu gwiazd. Bohater postanawia je sprawdzić i wyrusza w podróż podczas której czekają go piękne widoki, niebezpieczne przygody i wspaniali towarzysze.

Kiedy sięgałam po „Białą wieżę” spodziewałam się lekkiej, baśniowej historii dla młodzieży. Opis książki, jej okładka – wszystko wskazywało na to, że mam przed sobą właśnie tego typu pozycję. Ogromnie byłam więc zdziwiona, że książka okazała się dużo bardziej wymagająca i dojrzała niż mogło się wydawać na pierwszy rzut oka. Młodzież kochająca fantastykę na pewno jest główną grupą docelową tej pozycji, ale śmiało poleciłabym ją także starszym czytelnikom.

Bohaterowie książki nie są bardzo mocno skomplikowani. Ich kreacja jest raczej prosta, ale mimo wszystko dobrze się o nich czyta. Mamy tu też ich dużą różnorodność. W historii występuje bowiem żyjący na uboczu Lelek, Fafkel – niewielkich rozmiarów skrzat o walecznym sercu, wojownika Mojmira oraz zielarkę i czarodziejkę – Modraszkę. Wszyscy oni mocno się od siebie różnią i mają swoją własną osobowość. Nie jest ona do końca wykreowana tak, jakbym sobie tego życzyła, ale mimo wszystko mi się podobała. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach autor nieco bardziej zwróci uwagę na pogłębienie kreacji postaci, a wtedy będą one jeszcze lepsze.

Dzięki wcześniej wymienionym bohaterom mamy możliwość zwiedzenia Starego Lasu. Odwiedzamy podczas swojej podróży wiele ciekawych miejsc, gdzie na postacie i na nas czekają zarówno wielkie niebezpieczeństwa jak i fascynujące przygody. Tempo akcji jest dość umiarkowane, ale nie nuży czytelnika. Dużo się tutaj dzieje i może nie zawsze są to jakieś spektakularne zdarzenia, niemniej bardzo szybko zostajemy wciągnięci w opowieść. Muszę jednak przyznać, że pojawiły się co jakiś czasu niedociągnięcia i niejasności, jakby autor nie do końca wiedział, jak daną sytuację przedstawić. Innym razem wręcz miał na to zbyt wiele pomysłów, przez co czasami irytowałam się na fabułę. Myślę jednak że to kwestia doszlifowania swoich umiejętności i warsztatu, dlatego podczas czytania przymykałam na to oko. Mam jednak nadzieję, że kolejne części będą już wolne od takich potknięć.

„Biała wieża” okazała się dość ciekawą lekturą, którą dość szybko się czyta. Widać tutaj pewne zgrzyty, jednak suma summarum powieść wypadła w moich oczach pozytywnie i chętnie sięgnę po jej kontynuację.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Jaguar.

Sara