[59] [PRZEDPREMIEROWO] "Marionetka" - Amo Jones

„Srebrny łabędź” to książka, którą czytelniczki albo pokochały, albo znienawidziły. Opinie na jej temat były przeróżne, jednak ja zdecydowanie zakochała się w tej historii. Z utęsknieniem wyczekiwałam kolejnego tomu – „Marionetki”. Czy nowa powieść Amo Jones dorównała swojej poprzedniczce? A może wzbudziła jeszcze większą konsternacje niż ona?

Madison musi uciekać. Była świadkiem czegoś, czego nie powinna widzieć i teraz jej życie jest zagrożone. Wraz z przyjaciółką postanawia więc wyjechać i rozpocząć wszystko na nowo, jednak nie należy to do łatwych zadań. Elite Kings Club depcze im po piętach, a one mają świadomość tego, że nigdy już nie będą mogły poczuć się bezpiecznie. Udaje im się jednak ukryć i normalnie funkcjonować, a przynajmniej tak im się wydaje. Rzeczywistość jednak okazuje się inna i dziewczyny znowu wpadają w niemałe kłopoty.

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy podczas czytania tej książki, to fakt, że jest ona nieco spokojniejsza niż swoja poprzedniczka. „Srebrnemu łabędziowi” można było momentami zarzucić wulgarność, ale tutaj jest wszystko bardziej stonowane. Nie sądźcie jednak, że powieść straciła swój charakter, bo tak zdecydowanie nie jest. Po prostu stała się troszeczkę grzeczniejsza, co niektórym może się spodobać. Zachowała jednak swój pazur, co niezmiernie mnie cieszy.

Pierwsza część stanowiła jedną, wielką zagadkę. Praktycznie nic w niej nie zostało wyjaśnione, przez co czytelnik szalał momentami z ciekawości. „Marionetka” także jest tajemnicza, ale tutaj już autorka powoli zaczyna dzielić się z nami informacjami, klarując nam pewne sprawy. Nadal jest tego niewiele, ale zdecydowanie więcej niż wcześniej. Co cudowne, mimo nielicznych wyjaśnień, czytelnik nadal w takim samym stopniu co poprzednio jest zaciekawiony tym, co będzie dalej. A może i nawet bardziej, bo rozwiązania jednych zagadek wywołują kolejne zagwozdki, przez co ciągle coś się dzieje, a aura tajemnicy w dalszym ciągu zostaje podtrzymana.

Również kreacja głównej bohaterki uległa zmianie. Wiele czytelniczek zarzucało jej rozwiązłość i denerwowało się, kiedy po raz wtóry rozkładała nogi przed kolejnym chłopakiem. Tutaj tego nie ma. Madison może i nie jest grzeczną dziewczynką, ale zdecydowanie nie przypomina już pierwszej lepszej. Myślę, że jest to krok w dobrą stronę. Ponadto nastolatka zaczyna wykazywać się charakterem. Z całych sił stara się nie dać sobą pomiatać. Często i tak nic z tego nie wychodzi, ale przynajmniej się stara. Jedyne czym główna bohaterka denerwowała mnie (oraz inne postacie) było to, że nie czytała znalezionej „książki”. To znaczy robiła to, ale przeczytała dwie strony i ją odkładała, mimo że poznanie jej było kluczem do rozwiązania wielu zagadek. Jednocześnie wkurzała się, że nikt jej nic nie mówi i trzymają ją w nieświadomości. Z jednej strony rozumiem autorkę, dzięki temu chciała najpewniej przedłużyć oczekiwanie u czytelnika i utrzymać aurę tajemniczości, ale z drugiej sądzę, że mogła wymyślić coś innego, by to osiągnąć. Jest to jednak drobny mankament, na który można z łatwością przymknąć oko.

Książka kwalifikowana jest do erotyków, ale szczerze mówiąc, jest tutaj jak na ten gatunek bardzo niewiele seksu. W sumie scena łóżkowa jest jedna i kilka razy między bohaterami dochodzi do potyczki słownej na ten temat. Wydaje mi się, że tym razem autorka postanowiła na akcję i bardziej zmierza w stronę thrillera, chociaż nim także nie do końca można nazwać tę powieść. Szczerze mówiąc, podobało mi się to. Widać chemię miedzy postaciami, ale jest ona umiarkowana, co tylko dodaje książce uroku.

Jest jednak coś, czego autorce nie wybaczę, bo stanowi największą wadę tej książki. Ta powieść zdecydowanie liczy sobie zbyt mało stron. Można ją pochłonąć w kilka godzin i zostać z oczekiwaniem na kolejny tom, który nawet nie został jeszcze wydany w kraju Jones, a co tu dopiero mówić o polskim tłumaczeniu. To po prostu niesprawiedliwe, by zostawiać czytelnika z takimi znakami zapytania w głowie. Mam nadzieję, że „Szepty umarłych” będą o wiele grubsze, bo złoże zażalenie do autorki!

Amo Jones poszła w dobrą stronę, zmieniając nieco charakter drugiego tomu „Elite Kings Club”. Udało jej się jednak mimo wszystko zachowała brutalność i tajemniczość tej historii. Jednocześnie sprawiła, że sceptycznie nastawieni czytelnicy popatrzą na tę książkę łagodniejszym okiem i bardziej im się spodoba niż tom pierwszy. Twórczość autorki rozwija się i staje coraz lepsza.  Mam nadzieję, że jeszcze bardziej widoczne to będzie w trzecim tomie, na który czekam z niecierpliwością. 

PREMIERA: 17 MAJA 2018

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.