[49] "Srebrny łabędź" - Amo Jones

„Witaj, Madison. Możliwe, że nas nie znasz, ale my znamy ciebie. Chcemy zagrać w pewną grę. Oto co się stanie, jeśli przegrasz...”

„Srebrny łabędź” autorstwa Amo Jones to chyba najtrudniejsza do zrecenzowania książka, jaką kiedykolwiek miała. Wszystko przez to, że sama nie wiem, czy jest ona genialna czy beznadziejna. Mam bowiem wrażenie, że można nazwać ją i taką i taką, a to przecież niemożliwe, by powieść należała jednocześnie do tych dobrych i złych lektur…

Rodzina Madison jest na ustach wszystkich, odkąd jej matka odkryła zdradę męża i zastrzeliła jego kochankę z broni własnej córki, a następnie popełnia samobójstwo. Po tym skandalu pan Montgomery szybko jednak znajduje sobie drugą żonę i wraz z Madison postanawia przenieść się w inne miejsce. Dziewczyna trafia do nowej szkoły, gdzie rządzi tajemniczy Elite Kings Club, a jego przywódca nie spuszcza z niej wzroku. Czy Królowie czuwają nad jej bezpieczeństwem czy też mu zagrażają? Kim są i czego od niej chcą? Gra się rozpoczyna, ale co jeśli główny uczestnik nie zna jej reguł?

„Nie jestem ani martwy, ani żywy, nie jestem czymś, co mała Madison może ukryć. Ale kiedy to dobiegnie końca, ty będziesz martwa.”

Początek książki okazał się dla mnie tragiczny. Pierwsze kilkadziesiąt stron pełne było infantylnych dialogów, przydługich i zbyt szczegółowych opisów zwykłych, prozaicznych czynności, a styl autorki całkowicie mnie do siebie odrzucał. Miałam wrażenie, że czytam jakiś fanfik albo mało ambitną twórczość wattpadową. Jednak dość szybko to się zmieniło. Język nagle stał się przyjemny i miły w odbiorze,  a bohaterowie zaczęli ze sobą rozmawiać tak, jak przystało na osoby inteligentne. To był dla mnie prawdziwy szok, ale przyznaję – ulżyło mi. Nadal jednak podchodziłam do lektury z dystansem, który ulatywał z każdą kolejną przerzuconą kartką, a ja całkowicie przepadłam w słowach Jones.

„Sekrety są bronią, a spustem milczenie.”

„Srebrny łabędź” to coś nowego w literaturze kobiecej. Jeszcze nigdy nie czytałam, ani nawet nie słyszałam, o książce będącej z założenia erotykiem, ale mającej również dość wyraźne znamiona thrillera. Zazwyczaj jest odwrotnie. Amo Jones jednak postanowiła stworzyć coś, co stawia na równi wątek relacji dwojga bohaterów oraz motyw tajemnicy, którą trzeba rozwikłać. Muszę przyznać, że było to coś cudownego, szczególnie, że te dwie rzeczy wiązały i przeplatały się ze sobą. Z jednej strony mamy więc burzliwy romans, mogący sprowadzić na wszystkich kłopoty, a z drugiej historię pełną tajemnic, intrygującą i zachęcającą czytelnika do dalszego czytania. Autorka podsyca cały czas ciekawość odbiorcy, namnażając zagadki i mało co wyjaśniając, dzięki czemu książka nie jest kolejnym schematycznym romansidłem. Wyróżnia się na tle innych powieści ze swojego gatunku i to podobało mi się w niej najbardziej.

„Są rozdrażnieni, tajemniczy i apodyktyczni, ale przy tym..urzekający. I właśnie dlatego muszę za wszelką cenę trzymać się od nich z daleka. Zwłaszcza od Bishopa Vincenta cholernego Hayesa. Ten skurwysyn mnie pocałował! A… a mnie się to podobało.”

Kreacja bohaterów jest także bardzo ciekawa i dość nietypowa. Książka przenosi nas bowiem w świat bogatych nastolatków, którym w głowach przede wszystkim dobra zabawa. Madison jest więc typem dość wyluzowanej postaci. Nie należy do cnotek, lubi poszaleć i czasem pokazać pazur. Niektórych mogłoby to odstraszać, ale szczerze mówiąc, mi akurat to ani trochę nie przeszkadzało. Miałam już dość szarych myszek i miło było w końcu dostać kogoś z charakterkiem, nawet jeśli czasami zachowywał się jak zdzira (sama bohaterka tak o sobie powiedziała). Madison przynajmniej nie jęczy przez całą książkę, jak jej źle w życiu. Znajduje się po uszy w kłopotach, tajemnicach i prawdopodobnie niebezpieczeństwach, ale nie przejmuje się tym i idzie dalej. I to mi się w niej najbardziej podobało. Pozostali bohaterowie również mają swoje za uszami, ale i ich nie sposób nie polubić. Szczególnie Bishopa i Nate’a. To zdecydowanie bad boye, jednak o ile ten drugi wpisuje się w schemat złego chłopca z romansideł idealnie, o tyle pierwszy z nich ma już z tym problem. Zazwyczaj bowiem pod maską niegrzecznego chłopaka kryje się wrażliwa osoba, ciepła i wylewna. Nate w pewnym sensie taki jest. To drań, ale potrafi zaopiekować się Madison, mimo że czasami musi porzucić swoją troskę na rzecz czegoś, czego ani dziewczyna ani czytelnik na razie nie rozumie. Z kolei Bishop to skończony dupek, zimny, obojętny, biorący zawsze to, czego chce i ustanawiający własne zasady. Wydaje się też pozbawiony jakichkolwiek ciepłych uczuć. Nie ma w nim ani odrobiny delikatności i to szalenie przypadło mi do gustu. Akurat przed przeczytaniem tej książki, pomyślałam, ze chciałabym przeczytać taką, w której zimny drań pozostanie zimnym draniem do końca, zamiast w międzyczasie zamienić się w groźnie wyglądającego pluszowego misia. I właśnie to dostałam!

„- Dlaczego jest tyle sekretów? – pytam, odwracając się w jego stronę.

[…]

- Na tym świecie sekrety to broń, kiciu. One właśnie dzielą nas od sześciu stóp pod ziemią.”

Powieść ma też sporo niedociągnięć, na przykład pojawia się w niej treść pewnej książki, którą czyta dziewczyna. Madison mówi o niej, jak o grubym tomiszczu, zajmującym bardzo wiele czasu. W rzeczywistości jednak to kilka stron, które czytelnik pochłania momentalnie. Może się czepiam, ale akurat to strasznie rzuciło mi się w oczy. Czasami też pojawia się inne niedociągnięcie: bohaterowie podejmujący dziwne decyzje, zgrzyty w szyku zdania lub w dialogu. Jednak co niesamowite, mimo że jestem osobą wyczuloną na każde nawet najdrobniejsze potknięcie autora, w ogóle mi to nie przeszkadzało. Przez całą lekturę miałam tylko jedno podejście: „Coś jest nie tak? Trudno, nic mnie to nie obchodzi, chcę wiedzieć, co będzie dalej!”.

„- Jesteś na miejscu.
- Czyli gdzie?
- W piekle.”

„Srebrny łabędź” opowiada historię bardzo tajemniczą i momentami brutalną. Nie wszystko zostało w nim wyjaśnione, co daje autorce pole do popisu przy pisaniu kolejnych części, a czytelnikowi każe czekać z niecierpliwością na to, jak rozwinie się akcja. Książka jest też pewnego rodzaju powiewem świeżości w swoim gatunku. Mało w niej schematów, a dużo dość odważnych posunięć, co jednych może zniesmaczyć a innych oczarować. Ze swojej strony jednak gorąco polecam tę pozycję, bo jestem pewna, że większość z Was w niej przepadnie i po jej skończeniu razem ze mną będzie oczekiwać kolejnego tomu!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.