[24] "Kirkhammer" - Wojciech Karolak

Tuż przed tym, jak sięgnęłam po książkę Wojciecha Karolaka „Kirkhammer”, miałam bardzo zły czytelniczy okres. Na szczęście dzięki wcześniej wspomnianej pozycji w końcu mogłam się zrelaksować i zacząć czerpać przyjemność z lektury. Muszę przyznać, że gdyby nie to pewnie przez jakiś czas musiałabym odpocząć od literatury, by na nowo zyskać chęci do czytania.

Tytułowy bohater należy do organizacji zwanej Kościołem. Nie ma ona jednak za wiele wspólnego z jakąkolwiek religią. Zrzesza bowiem morderców potworów, do których zalicza się także Kirhammer. Jest on jednym z czterech Ostrzy, znanym ze swych nieprzeciętnych umiejętności. W wielu miastach można znaleźć jego pomniki, a ludzie zarówno go podziwiają jak i się go boją. Kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach ginie przyjaciel Kylvena, ten nie zastanawia się długo i wiedziony chęcią zemsty wyrusza na samotne łowy. Jednak nie wszystko potoczy się tak, jakby tego chciał. Od tamtej pory mężczyzna będzie musiał stoczyć wiele walk, także tych z samym sobą, jak i również przeżyć cierpienia, z którymi zwykły człowiek mógłby sobie nie poradzić.

Kylven to postać bardzo ciekawa i dobrze nakreślona. Ma problemy z akceptacją siebie samego i walczy w imię idei, w które nawet do końca nie wierzy. Dodatkowo od dawna nie widzi już sensu własnej egzystencji, przez co rzuca się naprzemiennie w wir pracy bądź sowicie zakrapianych zabaw z przyjaciółmi. Już w wieku młodzieńczym nie miał łatwo – stracił oboje rodziców przez poczwarę, która próbowała zabić także i jego. Od tamtej pory zyskał nadludzką siłę i niesamowite zdolności regeneracyjne, jednak ludzie zaczęli się go bać, a on czuć wyobcowanym z powodu swoich mocy. Na domiar złego jego ukochana postanowiła znaleźć sobie innego i ułożyć z nim życie pod jego nosem. Krótko mówiąc, los wymierzał mu cios za ciosem. Można by się więc spodziewać, że dostaniemy wkurzającego, użalającego się nad sobą bohatera. Jednak tak się nie dzieje. Kirkhammer nie denerwuje czytelnika, mimo że ten poznaje jego myśli i powodu braku poczucia własnej wartości. Nie jest mięczakiem. Co prawda ma wady, chwile załamania, ale właśnie to sprawia, że tak bardzo ta postać mi się podoba. Nie jest wykreowana na niepokonanego, potężnego i niezłomnego wojownika, którego nic nie może zranić. Owszem, fizycznie właśnie taki jest, jednak jego psychika funkcjonuje jak u każdego innego człowieka, dzięki czemu  nie staje się męskim odpowiednikiem Mery Sue. Siła i słabość idealnie się w nim połączyły i utworzyły realną, nienaciąganą całość.

„Równowaga to jedyna siła, która utrzymuje ten świat w harmonii. Jest ślepa na sprawiedliwość, cierpienie, winę i zemstę. Jest ponad to wszystko. Nie jest ludzka ani potworna. Jest znienawidzona przez każdą cząsteczkę świadomości we Wszechświecie, ponieważ jest konieczna, niezastąpiona i niezwyciężona.”

Również klimat powieści jest fenomenalny. Chciałoby się rzec „wiedźmiński”, jednak to nie do końca prawda. Atmosfera w obu powieściach fantasy jest podobna, ale historie diametralnie się od siebie różnią i przyznam szczerze, że opowieść o Kylvenie bardziej mi się podobała. Mamy tutaj krwawe, dobrze opisane walki, które nie zanudzają czytelnika. Dodatkowo pojawia się ich bardzo wiele, ale wszystkie są zupełnie inne, więc nie można powiedzieć, że każda przebiega tak samo tylko została przedstawiona innymi słowami, a przyznam, że się trochę tego obawiałam. Ponadto w książce jest coś, co raczej rzadko spotykam – połączenie magii z technologią. Świat przedstawiony nie jest wykreowany na wzór średniowiecza, jak to często bywa w tego typu powieściach. Członkowie kościoła używają mieczy, ale zaraz potem komunikują się przez komórki lub też wracają do domu samochodami napędzanymi magicznymi artefaktami. Autorowi wyszło to rewelacyjnie i należy mu się za to pochwała.

Bardzo przypadł mi do gustu także wątek miłosny. Nie liczcie, że będzie on oklepany, nudny czy powtarzalny. O nie, w „Kirhhammerze” nic takiego nie występuje. Uczucia między bohaterami są skomplikowane, burzliwe, ale niezwykle ciekawe! I co najważniejsze – nie są słońcem historii wokół którego wszystko się kręci.

Jedyne co mi się nie podobało w książce to jej korekta. Rozumiem, że nikt nie jest idealny i nie zawsze stawia się przecinki tam, gdzie być one powinny, ale tutaj takich błędów jest mnóstwo. Dodatkowo czasami brakuje kropek na końcu zdania czy też innych znaków. Na szczęście w ogóle nie przeszkadza to w pochłanianiu historii, bowiem czytelnik jest tak zaczytany, że przeważnie ignoruje wszelkie niedociągnięcia.

Myślę, że nie trzeba już nic więcej mówić, żeby zachęcić Was do sięgnięcia po te rewelacyjną książkę. Dzięki niej wróciły mi chęci do czytania i w końcu zaczęłam mieć dobrą passę w wyborze książek. Z niecierpliwością czekam na chwilę, w której sięgnę po drugi tom powieści autora.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorowi.