[700] "Sposób na szefa" - Katarzyna Mak

 

Niedawno przeczytałam książkę „Sposób na szefa”, która niestety nie przypadła mi do gustu. Ciężko mi znaleźć choć jedną rzecz, która by mi się w niej podobała, a już bardzo dawno nie miałam takiej sytuacji.

Maja Sokołowska udaje się na rozmowę o pracę, która od samego początku przebiega źle. Jej mocno podkoloryzowane CV nijak nie odnosi się do jej kompetencji, jednak dziewczyna jest uparta. Mimo najszczerszych chęci Maksymilian nie może obsadzić ją na stanowisku enologa, za to ma dla niej nietypową propozycję. Ma przez jakiś czas udawać jego dziewczynę, dzięki co stworzy mu szansę na podpisanie korzystnego dla niego kontraktu.

Zacznijmy od głównych bohaterów, bo to oni przede wszystkim tworzą tę historię. Maja niemal od samego początku niemiłosiernie irytowała mnie swoim zachowaniem. Jawiła się jako arogancka, roszczeniowa, naiwna i niekonsekwentna w swoich czynach osoba. Maks natomiast na początku wydawał się sympatycznym mężczyzną. Niestety przy bliższym poznaniu bardzo tracił. On również wykazywał się skrajną arogancję, uważał się za wszechmocnego, a jego zachowanie w stosunku do Mai bardzo często było toksyczne. Kontrolował ją, osaczał, uważał, że „wchodzi mu na głowę”, mimo że niczego takiego nie robiła. W konsekwencji nie polubiłam żadnego z głównych bohaterów. To samo mogę powiedzieć o pobocznych postaciach, które również wydawały się infantylne i wkurzające.

Relacja pomiędzy bohaterami również nie była zbyt realna. Przez większość czasu się nie znosili. Maks wielokrotnie powtarzał, że Maja nie jest w jego typie, za to zachowuje się dziecinnie i nielogicznie. Bohaterka zarzucała swojemu udawanemu bohaterowi gburowatość i uważała, że za bardzo się rządzi. Jednak mimo wszystko jakimś cudem się w nim zakochała. Nie było ku temu żadnych przesłanek, nic nie połączyło tej dwójki, a mimo to rozkwitło między nimi uczucie. Niestety zabrakło mi tu logiki.

Fabuła książki jest mocno nielogiczna i momentami absurdalna. Brakuje jej przede wszystkim realności i związku przyczynowo-skutkowego. Bohaterowie bardzo często zachowują się w sposób nielogiczny, co bardzo mnie irytowało i wytrącało z czytania. Przykładowo przyjaciółka Mai wyrzuciła ją z mieszkania z dnia na dzień bez podania przyczyny. Wkurzylibyście się? Maja w sumie też, ale po kilku dniach odbiera telefon i normalnie rozmawia ze swoją „przyjaciółką”. To jeden z „lżejszych” przykładów. Z perspektywy czasu uważam, że cały zarys fabuły jest mocno nierzeczywisty, co chyba najbardziej przeszkadzało mi w tej książce.

Dialogi również pozostawiają wiele do życzenia. Przede wszystkim miałam wrażenie, że niektóre są prowadzone na siłę, ponieważ trzeba było wprowadzić jakiś wątek/ temat, który nie wynikał z historii, ale był akurat potrzebny. Dlatego bardzo często wydawały się sztuczne. Na dodatek autorka po wypowiedzi dodatkowo jeszcze dopisywała do niej „wyjaśnienie”. Na przykład Maja coś mówiła, po czym w myślach uzasadniała swoją wypowiedz, co niejednokrotnie było niepotrzebne, a wręcz męczące.

„Sposób na szefa” niestety strasznie mi się dłużył. Był dość przewidywalny i napisany w taki sposób, że książka zamiast sprawić przyjemność, męczyła mnie. Czytałam bez większego zainteresowania, za to z rosnącym poziomem irytacji. Niestety nie mogę jej Wam polecić.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Editio.

Sara