[254] ‘’Pies” – Jakub Gończyk

Literaturę faktu uwielbiam i sięgam po naprawdę przeróżną tematykę, bo mam wrażenie, że dzięki takim książkom w pewien sposób lepiej poznaję świat, co jest dla mnie bardzo ważne. Jestem osobą, która uważa, że policja to potrzeba instytucja i w żadnym wypadku nie chciałabym jej zamknięcia, bo zdaję sobie sprawę z konsekwencji takiej decyzji. Oczywiście nie mogę powiedzieć, że wszystkie działania tej formacji są odpowiednie, ale w końcu każda instytucja ma swoje dobre i słabe strony, ważniejsze dla mnie jest to, aby wyłapywać wszystkie błędy i starać się je naprawiać, a nie powielać.

Nie miałam co do tej książki jakiś szczególnych oczekiwań, ale liczyłam na lekturę, która będzie w pewnym sensie wyjaśniała, jak wygląda praca policjanta w prewencji. Autor doskonale wcielił się w rolę przewodnika i opisał czytelnikom wszystko, co istotne i rozwiał pewne wątpliwości, a także odniósł się do niektórych kontrowersji. Mi się taka forma spodobała, bo naprawdę nie miałam ochoty czytać poradnika o tym, jak służba jest ciężka, co trzeba zrobić, aby zostać policjantem i tak dalej. Być może są osoby, które chętnie by coś takiego przeczytały, ale wydaje mi się, że jeśli nie istnieje książka o takiej tematyce, to z pewnością Internet pęka w szwach od takich informacji.

W książce tej podobają mi się krótkie rozdziały, które są tematyczne, więc każdy dotyczy jakiegoś oddzielnego wątku lub innej sytuacji. Nie jest to pozycja, którą trzeba czytać od początku do końca w obawie, że czegoś się nie zrozumie, ponieważ nie zawiera ona żadnej fabuły, rozdziały między sobą nie są raczej w żaden sposób powiązane. Całość opiera się na zasadzie kilkunastu różnych opowieści, ciekawostek, przemyśleń tematycznych i streszczeń najciekawszych interwencji w karierze autora oraz jego znajomych. Mi taka forma jak najbardziej odpowiada.

Kwestią, o której warto wspomnieć to sam styl pisania oraz język, jakim operuje autor. Z pewnością znajdą się osoby kompletnie przeciwne tej książce właśnie przez to, jak została napisana. Jakub Gończyk operuje naprawdę potocznym stylem, w treść wplata wiele przekleństw, słów typowo ,,z ulicy” czy z żargonu policyjnego. Jednocześnie to wszystko jest tak skonstruowane, że książkę tę czyta się naprawdę szybko i dość przyjemnie. Sama nie jestem fanką takiego języka, ale do tej tematyki i formy relacji pasuje on wręcz idealnie. Dlatego w tym miejscu szczerze mogę powiedzieć, że mi nie przeszkadzały wszechobecne przekleństwa i potoczny styl, bo bardzo szybko się do tego przyzwyczaiłam.

Książka ta z pewnością obrazuje czytelnikom kilka kwestii. Zacznę od tego, że autor pokazuje ciemne i jasne strony służby, trochę żali się na niskie zarobki, system i masę papierów, które codziennie trzeba wypełniać. Oczywiście wspomina też o brakach w wyposażeniu, dziwnym systemie nadgodzin i tak dalej. W pewnym momencie pomyślałam, że skoro widzi w tej pracy tyle wad, to może powinien zmienić profesję? Oczywiście później dostrzegłam, że jednak bycie policjantem jest w pewnym sensie jego powołaniem, a w tej książce nie tyle żali się na swój straszny los, a po prostu wyjaśnia zwykłym ludziom, jak to wszystko wygląda w oczach funkcjonariusza. Dzięki temu staniemy się może bardziej tolerancyjni wobec stróżów prawa, którzy działają według określonych odgórnie reguł i na wiele spraw nie mają żadnego wpływu.

Oprócz opisu aspektów technicznych związanych ze służbą, pojawiają się również opisy interwencji, w które zaangażowany był autor. Z tego co wiem, to wszystkie są one prawdziwe, ale wiadomo, że zostały zmienione imiona i najbardziej charakterystyczne szczegóły, aby zachować anonimowość i utrudnić identyfikację. Z tych opowieści można wywnioskować, że autor w pewnym sensie nabrał już odporności i dystansu, co wcale mnie nie dziwi, ponieważ taka praca wymaga wypracowania w sobie mechanizmów obronnych. Streścił on wydarzenia z naprawdę przeróżnych kategorii – pisze o samobójcach, gwałcicielach czy patologii. Wspomina o pierwszych interwencjach w karierze, ale też o tych późniejszych, więc jest to przegląd po sytuacjach, które najbardziej zapadły mu w pamięci. To wszystko jeszcze lepiej pokazuje, jak trudna jest praca policjanta i nie mam tu na myśli tylko obcowania z często agresywnymi obywatelami.

,,Pies”, to książka napisana z wielkim dystansem, ale jednocześnie dość ciekawie pokazuje przeróżne aspekty pracy policjanta prewencji. Nie jest to pozycja długa i obszerna, jednak znaleźć można w niej naprawdę wiele informacji dotyczących specyfikacji pracy, jaką wykonuje autor. Mi naprawdę podobała się ta książka i całokształt oceniam bardzo wysoko, bo po wielu przemyśleniach dostrzegłam mądrość zawartą w tych tekstach, które napisane są dość wulgarnie i potocznie, ale dzięki temu emanują odpowiednią mocą i przekazem.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Akurat

Patrycja