[199] ‘’Córka gliniarza” – Kristen Ashley

Lubię mroczne klimaty, gustuję w powieściach raczej idących w kierunku kryminałów i thrillerów, więc z chęcią sięgnęłam po ,,Córkę gliniarza”, ponieważ wydawało mi się, że nie będzie to tylko romans. Połączenie różnych gatunków bardzo często świetnie wypada i po prostu zdaje egzamin, więc miałam nadzieję, że i tym razem się nie zawiodę. Jak było?

Indy jest właścicielką księgarni, którą odziedziczyła po swojej babci i wiedzie życie spokojne, otacza się przyjaciółmi oraz stara spełniać się marzenia. Wydawałoby się, że jest szczęśliwa, ale w jej życiu brakuje jeszcze jednego elementu – mężczyzny, w którym kocha się odkąd skończyła pięć lat. Lee traktuje ją jak siostrę i głośno o tym mówi. Jednak pewne wydarzenia sprawiają, że ich losy zaczynają się mocno łączyć, co rozbudza między nimi uczucia. Czy ten związek będzie miał szansę przetrwać?

Już na wstępie chyba muszę jasno i wyraźnie napisać, że mam mocno mieszane uczucia co do tej książki. Oczywiście w kolejnych akapitach postaram się wyjaśnić, co dokładnie mam na myśli i jakie elementy mi się podobały, a jakie nie. Mam dość sporo różnych przemyśleń na temat tej powieści i postaram się ująć wszystko zwięźle w słowa.  

Zacznę chyba od zalet, żeby nie zniechęcić Was do tej powieści zanim dotrzecie do końca recenzji. Sam pomysł jest naprawdę fajny, bo połączenie romansu z kryminałem od zawsze mi się podobało i tak było również tym razem. Autorka ciekawie sobie wykreowała świat przestępczy, który współgra z normalnością i bez wątpienia to wszystko się skleiło, nie czułam, że toczą się dwie odrębne opowieści.

Książkę czyta się szybko, akcja jest dynamiczna, a styl autorki jest raczej zwykły, ale przeważnie mi to nie przeszkadzało. Muszę przyznać, że nawet wciągnęłam się w fabułę i ciekawiło mnie, jak to wszystko się skończy. Z rozdziału na rozdział sytuacja zmieniała się bardzo szybko, więc nie miałam zielonego pojęcia, co stanie się na samym końcu.

Kilka rzeczy mnie jednak dość irytowało, a zaczęło się już na pierwszej stronie, gdy zobaczyłam jakieś dziwne dopiski w nawiasach. Na samym początku pojawiało się to bardzo często, później trochę mniej, ale moim zdaniem można było tego uniknąć, bo całość została napisana w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Z takich kwestii w pewnym sensie stylistycznych, to żałuję, że nie liczyłam ile razy padły słowa ,,spłowiałe spodnie”. Naprawdę sporo autorek tak pisze i zastanawiam się, o co chodzi… Lee miał pieniądze, więc stać go na zakupy, a on jednak ciągle chodził w spranych spodniach, co podkreślała główna bohaterka.

Pierwsze strony tej książki mnie kompletnie nie zachwyciły, panował tam duży chaos, działo się zbyt wiele w jednym momencie. Na szczęście to później się zmieniło, autorka wprowadziła większy porządek, trochę lepiej wprowadzała w wydarzenia i to z pewnością sprawiło, że udało mi się doczytać tę książkę do końca.

Co do bohaterów mam tak samo mieszane uczucia, jak do całej książki. Indy ma trzydzieści lat, ale zachowuje się niczym nastolatka i to doprowadzało mnie do szału. Każda jej decyzja, większość jej słów i czynów, po prostu mnie wnerwiała. Miałam wrażenie, że w żadnej sytuacji nie jest w stanie zachować się adekwatnie do wieku. Sam Lee był specyficzny, ale z pewnością mądrzejszy od niej, chociaż był niewiele starszy. Nie podobała mi się jego władczość, zdecydowanie nie potrafił odpuścić i zgodzić się na kompromisy.

O ile samo połączenie światów mi się podobało, tak uważam, że książka ta to trochę telenowela. Ma pięćset stron i ciągle pojawiały się jakieś porwania, strzelaniny i opisy dziwnego światka mafijnego. Z miłą chęcią poczytałabym więcej o uczuciach, o codziennym życiu i wydaje mi się, że powieść tę z dużym powodzeniem można było trochę skrócić, pominąć kilka pościgów i akcji z bronią w ręku.

,,Córka gliniarza”, to książka, którą przeczytałam w całości, stosunkowo szybko i nawet z przyjemnością. Nie jest ona pozbawiona wad, ale z pewnością zadowoli wielu czytelników, zwłaszcza miłośników romansów z wątkiem kryminalnym. Nie chcę Wam jej polecać, ale też nie odradzam, bo każdy samodzielnie powinien wyrobić sobie opinię na jej temat. W recenzji wyszczególniłam wszystko, co wydało mi się najważniejsze, opisałam wady, a także zalety, więc mam nadzieję, że pomogłam Wam w podjęciu decyzji dotyczącej tej książki.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Akurat

Patrycja