[109] "Odwyk" - Adam Widerski

Uzależnienie to choroba, która niszczy człowieka, jednocześnie utrzymując go w przekonaniu, że dzięki niej jest szczęśliwszy. Mało tego, ma także bardzo negatywny wpływ na otoczenie uzależnionego. Niszczy relacje międzyludzkie, prowadzi do nieszczęść i rozpadu rodzin. Na szczęście istnieją miejsca, gdzie osoby chore mogą odnaleźć schronienie i uzyskać potrzebną im pomoc. Takim miejscem jest klinika leczenia uzależnień, czyli w teorii azyl dla uzależnionych. Jednak przestaje nim być, gdy grasuje po nim morderca.

Łódź. W renomowanej klinice leczenia uzależnień zaczyna grasować morderca. Jego ofiarą są ludzie mający powiązania z narkotykowym półświatkiem. Dochodzenie nad sprawą obejmuje Ryszard Walski. Szybko jednak on i jego współpracownicy stają się częścią gry, którą prowadzi poszukiwany. Nie znają jej zasad i czasami mają wrażenie, że błądzą po omacku, jednak nie poddają się. Morderca mimo wszystko pozostaje jednak nieuchwytny. Czy policji uda się w końcu połączyć wszystkie elementy układanki i rozwiązać sprawę? Ile ofiar potrzeba, by w końcu ująć sprawcę?

Muszę przyznać, że początkowo objętość książki mnie przerażała. Nie dlatego, że nie lubię cegiełek, ale dlatego że została napisana przez debiutanta. Z reguły nie ufam tego typu powieścią z jednego powodu: początkujący pisarze mają problem ze skupianiem się na rzeczach ważnych i posiadają skłonność do rozwlekania fabuły. Na szczęście to nie dotyczy Adama Widerskiego. Autor świetnie się odnalazł w tym, co pisze i potrafił przekazać wszystko w sposób stonowany bez niepotrzebnych zapychaczy fabularnych. Było to bardzo miłe zaskoczenie i nie ukrywam, że mi ulżyło.

Ten, kto czyta moje recenzje regularnie, wie, że w książce cenię przede wszystkim dwie rzeczy: realność oraz zakończenie. Pod tym kątem pisarz także mnie nie zawiódł. Po pierwsze jego opowieść wydaje się niesamowicie prawdziwa. Wszystko dzięki postaciom z krwi i kości, które posiadają wnętrze i nie są jedynie pustymi marionetkami oraz klimatyczność miejsca akcji. Łódź w książce jest świetnie odwzorowana. Często ma się wrażenie, że właśnie tam znajdujemy się razem z bohaterami książki. Do tego wszystkiego dochodzi aura tajemniczości i nutka mroku, co jedynie podkręca ciekawość czytelnika i atmosferę grozy.

Zakończenie powieści to jej meritum, coś, bez czego książka nigdy nie będzie kompletna. Nieraz zdarzało się, że wspaniała historia kończyła się tak beznadziejnie, że rzutowało to na obraz całości. „Odwyk” natomiast wieńczy dość niespodziewane zakończenie. Może nie należy ono do najgenialniejszych, ale zdecydowanie ma w sobie to coś, co sprawia, że powieść zapamiętamy na trochę dłużej. Mogło by być nieco mocniejsze, jednak i tak wypadło dość dobrze i przekroczyło moje oczekiwania.

Wcześniej wspomniałam, że bohaterowie powieści są bardzo dobrze wykreowani i wiarygodni. Stworzenie takich postaci zdecydowanie nie było łatwym zadaniem dla autora. Przede wszystkim dlatego że przez kartki książki przewija się bardzo dużo osób. Mamy tutaj przeróżne osobowości i każda czymś się wyróżnia i przyciąga uwagę czytelnika. Pisarz dba o swoich bohaterów, żadnego nie pomija i każdemu stara się dać jego „pięć minut”. Dzięki temu większość postaci bardzo dobrze poznajemy, niektóre lubimy, inne kochamy, a kolejne nienawidzimy. Wywołują w nas więc takie same emocje jak prawdziwi ludzie, co jest jak dla mnie ogromnym plusem.

„Odwyk” to emocjonująca powieść, która skupia się na ludzkiej psychice. Za jej pomocą możemy wejść do ludzkiego umysłu, zrozumieć, czym tak naprawdę jest uzależnienie i jak myśli osoba, która ono dotknęło. Stajemy się uczestnikami śledztwa, które jest swoistą grą psychopaty. Wciąga, zaciekawia i pozostaje w pamięci, dlatego serdecznie Wam ją polecam.