[62] "Kroniki Jaaru. Księga luster" - Adam Faber

Kate to zwykła dziewczyna, której trudno uwierzyć w zjawiska nadprzyrodzone. Jednak kiedy trafia do tajemniczego sklepu i otrzymuje od ekspedientki pewną księgę, wszystko się zmienia. Nastolatce udaje się rzucić miłosny urok, mimo że nie uzyskuje zamierzonego efektu. Natomiast jej kolejne magiczne praktyki przenoszą ją do krainy wyjętej niczym z bajki. Tam poznaje tchórzliwego jednorożca oraz nietypową rodzinę ferów. Będzie musiała wraz z nimi stawić czoło niebezpiecznym wrogom i przeżyć ogrom ekscytujących przygód, które z całą pewnością na długo utkwią jej w pamięci.

Kate wyobrażała sobie, ze trudno kłócić się w domu ferów, gdzie nie ma nawet drzwi, którymi można w razie potrzeby trzasnąć.

„Gdyby Harry Potter był dziewczyną, nazywałby się Kate Hallander!” – taki napis widnieje na tyle okładki „Księgi luster”. Wzbudził on wiele kontrowersji i szczerze mówiąc, mnie początkowo odrzucił. Bałam się czegoś totalnie zerżniętego z Rowling, ale w sumie nie było źle. Zamysł fabularny jest tutaj zupełnie inny. Rzecz nie dzieje się w szkole magii, same zasady rządzące światem nie są ani trochę podobne do tych z serii o młodym czarodzieju. Jednak pojawiają się elementy, które niezaprzeczalnie kojarzą się z „Harry’m Potterem”. Na przykład czarne charaktery chcą zdobyć kamień, co prawda nie filozoficzny, ale wszystko w dużej mierze toczy się wokół niego. Jest walka ptaka z ogromnym wężem. Rozwiązanie akcji ma miejsce w jakieś komnacie, a zdobycie kamienia może nie było żywcem wzięta z książek Rowling, ale to one zapewne podsunęły autorowi pomysł na nie. Podsumowując, nawiązania do serii są jawne, ale otaczają je różne wydarzenia i świat. Jeśli miałabym to oceniać, stwierdziłabym, że książka zyskałaby dużo, gdyby nic jej z Harry’m nie łączyło, bo niestety przez fakt, że jest inaczej, traci w moich oczach.

Jednak sama historia jest ciekawa. Początkowo nie mogłam wczuć się w jej klimat, ale potem zatonęłam w niej i w sumie byłam zaintrygowana losem bohaterów. Przeżywają oni bowiem fantastyczne przygody, jedne bardziej inne mniej oryginalne czy ciekawe, ale jednak niepozwalające czytelnikowi nudzić się podczas lektury. Czasami zdarzały się zgrzyty i widać było, że autor czegoś nie dopracował, ale dało się to łatwo mu wybaczyć. Ponadto widać już w tej jednej książce, że pisarz się powoli rozwija i na końcu powieści widać ogromny postęp zarówno w stylu jak i logice tekstu.

Muzyka unosiła się na wietrze, ale była tak delikatna, że nie dało się jej dokładnie uchwycić. Kate słyszała ją zresztą bardziej w sobie samej niż w uszach.

Największym plusem powieści jest jednak kraina Jaaru. To naprawdę niesamowite miejsce przywodzące na myśl bajkowe światy, które odwiedzałam jako dziecko, czytając przeróżne historie dla najmłodszych czytelników. Jest on różnorodny i niebanalny, a przy tym zarówno piękny jak i chwilami niebezpieczny. Można w nim też spotkać wspaniałe istoty, które mogą uratować komuś życie lub wręcz przeciwnie – odebrać je.    Jaar to naprawdę magiczne miejsce, do którego chętnie bym się przeniosła.

Wiatr, słońce i niebo zdawały łączyć się z nią. Każda część tego świata była jej częścią i nawet gdyby Kate teraz spadła, nie zginęłaby, tylko stopiła się z tym wszystkim.

Bohaterowie są różnorodni. Mamy Kate, typową nastolatkę, którą da się polubić i nie męczy czytelnika. Jest odważna, momentami złośliwa i ciekawska. Nie irytowała, w odróżnieniu od swojej przyjaciółki Mel, która doprowadzała mnie do szału. Dobrze, że tej dziewczyny było w powieści bardzo mało, bo po prostu miałam ochotę ją ukatrupić ilekroć była o niej mowa. Tak kapryśnej, pustej i nieznośnej bohaterki naprawdę ze świecą szukać! Szczerze zastanawiam się, jakim cudem Kate udało się z nią wytrzymać i jeszcze się przyjaźnić. Natomiast ogromnie spodobała mi się postać Fiona, fera będącego przewodnikiem i pewnego rodzaju nauczycielem Kate. Jest to istota dość fajtłapowata, przez co wprowadza do powieści ogromną dozę humoru. Jednocześnie jednak pragnie on udowodnić swoim bliskim swoją wartość i szuka okazji, by się wykazać. To wszystko czyni z niego chyba najbardziej złożoną postać w całej książce, przez co polubiłam go zdecydowanie najmocniej.

„Księga luster” nie jest taka zła, jak się obawiałam. Jawne nawiązania do Harry’ego Pottera nieco odbierają jej uroku, szczególnie w oczach takiego potterheada jak ja. Niemniej książka zaciekawia i momentami nie pozwala się od siebie oderwać. Mimo pewnych zgrzytów, czyta się ją szybko i przyjemnie. Nie jest to jednak coś, co oczaruje wymagającego fana fantasy. Niemniej mimo jej wad, polecam ją serdecznie wszystkim, którzy chcą spędzić kilka miłych wieczorów przy niewymagającej lekturze z tego gatunku.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona/ We need YA.