[13] "Raj na kredyt" - Krystyna Bezubik

Nigdy wcześniej nie czytałam powieści poetyckiej. Nie sądziłam też, że to kiedykolwiek się zmieni. Jednak los lubi zaskakiwać i oto na godzinę zniknęłam z realnego świata i zatopiłam się w tym wykreowanym przez Krystynę Bezubik. Przyznam szczerze, że trochę się tego obawiałam. Bałam się, że książka mnie wymęczy, jednak naprawdę okazała się ciekawym doświadczeniem.

Jest to historia pewnej kobiety pracującej jako nauczycielka. Jej życie jest nudne. Przeraźliwie nudne. Bohaterka czeka, aż w końcu coś się zmieni i cała monotonność zniknie z jej życia. Jednak jest pełna obaw, a strach sprawia, że cały czas stoi w miejscu. W końcu jednak postanawia ruszyć na przód. Odważa się spełnić swoje marzenie, mimo że nikt tak naprawdę nie widzi w jej staraniach sensu.

Drogę ku szczęściu bohaterki wyznaczają metaforycznie schody. Jest ich siedem. Kobieta wspina się po nich z trudem, jednak jest staranna i nieustępliwa w tym, co robi. Nie zważa na ludzi, którzy nie rozumieją, po co wieloletniej nauczycielce studia. Nie słucha tych, którzy próbują ją zatrzymać, sprawić, żeby zmieniła zdanie. Obrała sobie za cel dojść na szczyt i wspinając się coraz wyżej, nie tylko jest bliżej celu, ale zyskuje coś jeszcze. Pewność siebie, której jej tak bardzo brakowało, stopniowo buduje się i umacnia, wypierając strach.

W książce dominują krótkie zdania pojedyncze. Dzięki temu autorce udaje się sprawić, że czytelnik przeżywa emocje bohatera, jakby to on nim był. Tym prostym zabiegiem wprowadza też nieco dynamiki do historii, która na pierwszy rzut oka mogłaby wydawać się nudna i zwyczajna. Taka jednak nie jest, mimo że dotyka tak powszechnego problemu, jak strach przed spełnianiem własnych marzeń. Czytelnik z łatwością może też utożsamić się bohaterką. Na świecie jest mnóstwo ludzi, którzy rezygnują z pragnień, bo się boją, bo inni ich nie rozumieją czy wyśmiewają albo dlatego że sami nie widzą w nich sensu. Ta krótka historia może być więc apelem do nich wszystkich, by przestali sami sobie podcinać skrzydła. Jeżeli ktoś nie weźmie spraw w swoje ręce i sami nie stanie się panem własnego losu, nigdy nie osiągnie tego, o czym marzy.

Książka przepełniona jest metaforami. Mamy tu postać z cienia o żółtej twarzy i sześciu parach skrzydeł, schody prowadzące na szczyt marzeń, postacie świętych jako wykładowców. Jeżeli potraktujemy wszystko dosłownie, niczego nie wyniesiemy z tej opowieści, a ona sama stanie się dla nas stekiem bzdur. Historia wymaga bowiem byśmy się na chwilę zatrzymali i oddali refleksji. Pomyśleli nad nią i nad sobą. Musimy dokładnie wczytać się w treść, spróbować ją zrozumieć.

Książka nie jest szczególnie trudna w odbiorze. Owszem, wymaga krótkiej chwili spokoju, by nad nią pomyśleć, jednak przy odrobinie chęci wnioski wysuwają się same. Nie trzeba być znawcą literatury, by pojąć przesłanie, jakie niesie. Jedynym wyzwaniem dla czytelnika jest znalezienie chwili spokoju w swoim zabieganym życiu. Jednak to chyba nie problem, bo książka jest naprawdę krótka i szybko się ją czyta.

Jeżeli macie moment na wyłączenie się i odcięcie od świata, gorąco polecam wam tę lekturę. Na pewno czas jej poświęcony nie pójdzie na marne, a wy coś z tej historii wyniesiecie.

Za egzemplarz dziękuję autorce.