[6] "Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć" - J.K.Rowling

Jeżeli jesteście spłukani i idziecie do księgarni po to, by popatrzeć sobie na książki, to lepiej nie zabierajcie ze sobą przyjaciół, bo jeszcze któremuś przyjdzie do głowy kupić Wam długo wyczekiwaną pozycję! Tak bowiem było w moim przypadku, kiedy to moja kochana Gosia postanowiła obdarować mnie egzemplarzem Fantastycznych zwierząt i jak je znaleźć. Mimo że na początku miałam ochotę ją za to udusić, to jestem jej ogromnie wdzięczna za otwarcie mi drzwi powrotu do magicznego świata Harry’ego Pottera.

W ubiegłym roku autorka bestsellerowej serii ucieszyła fanów nastoletniego czarodzieja wiadomością, że na podstawie jej scenariusza zostanie wyprodukowany film opierający się na uniwersum Harry’ego Pottera. Radość była tym większa, że autorka na tym nie poprzestała i poinformowała, że to pierwsza z pięciu części nowego cyklu. Kolejna ma ukazać się już w przyszłym roku!

Tym razem Rowling zaprosiła nas do świata czarodziejów w Stanach Zjednoczonych. Akcja książki toczy się siedemdziesiąt lat przed narodzinami Chłopca, który przeżył. Nie jest to jednak powieść ale scenariusz filmowy, na bazie którego powstał film o tym samym tytule. Głównym bohaterem staje się w nim Newt Skamander – badacz i hodowca magicznych sworzeń. W tamtych czasach fantastyczne zwierzęta postrzegano jako bestie, które należało zabijać. Jednak młody mężczyzna przeciwstawia się takiej postawie i pragnie uczyć czarodziei prawdy o nich.  Przypływa do Nowego Jorku wraz z walizką pełną niesamowitych stworzeń, czym łamie tamtejsze prawo. Przywożenie bowiem jakichkolwiek zwierząt bądź też ich hodowla w mieście jest zabroniona.

W tym samym czasie Nowy Jork terroryzuje nieznana magiczna siła. Świadkowie opowiadają o czarnej masie zdolnej zniszczyć całą ulicę. Aurorzy pracują z całych sił, by rozgryźć zagadkę niszczycielskiego zjawiska, jednak z marnym skutkiem. W takich okolicznościach pojawienie się czarodzieja z walizką pełną dziwnych i niespotykanych zwierząt może wzbudzić zdenerwowanie pewnych osób.

Na początku miałam obawy, czy książka nie będzie mnie męczyć ze względu na swoją formę, jednak absolutnie nie przeszkadzało mi to, że jest scenariuszem filmowym. Wręcz przeciwnie! Czytało się ją z zapartym tchem, mimo że właściwie znałam jej fabułę, bo byłam obecna na premierze filmowej. Nadal jednak potrafiła mnie zaskoczyć i zachwycić, co nie często się zdarza. Wszystko przez to, że przez cały czas było w niej widać pióro J.K.Rowling, czego niestety zabrakło w Przeklętym dziecku.

Sam pomysł na fabułę jest niesamowicie ciekawy. W książce znajdziemy mnóstwo akcji, ciekawych jej zwrotów oraz wiele całkowicie odmiennych i dobrze wykreowanych bohaterów. Kolejny też raz Rowling dostarcza nam dużą dawkę humoru, ale także porusza wiele poważnych tematów. Dzięki temu książka nie tylko bawi, ale i uczy, pokazując, do czego prowadzi brak miłości i zrozumienia społeczeństwa, przemoc oraz brak akceptacji samego siebie.

Recenzując książkę, nie sposób nie odwołać się do filmu. Jest ona bowiem doskonałym jego uzupełnieniem. Dzięki niej poznajemy bardziej uczucia poszczególnych postaci oraz lepiej rozumiemy niektóre wydarzenia, które po samym obejrzeniu ekranizacji pozostawiały w głowie duże znaki zapytania. Ponadto dzięki książce bardziej polubiłam niektóre postaci, które strasznie denerwowały mnie w ekranizacji.

Każdy, kto widział okładkę scenariusza, musi przyznać, że jest fenomenalny. Na początku wydawał mi się zbyt ozdobny, jednak teraz, widząc go na swojej półce, zakochałam się w nim. Projektant odwalił kawał dobrej roboty, tworząc to cudo.

Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć należą do niewielu pozycji książkowych, które radziłabym najpierw obejrzeć, a dopiero przeczytać. Poza tym gorąco polecam osobom, które mogą sobie na to pozwolić, zapoznać się i ze scenariuszem i z filmem, gdyż dla mnie stanowią doskonałą jedność. Nic jednak nie stanie się, jeżeli odpuścimy sobie kupno scenariusza, chociaż myślę, że większość potterhead nie zaniecha zdobycia go.







Pragnę Was poinformować, że założyłam fanpage na facebooku. Byłoby mi mimo, gdybyście tam zajrzeli i polajkowali go. Oczywiście standardowo zachęcam do obserwowania bloga i komentowania :)