[3] "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" - J.K.Rowling/ Jack Thorne/Johnem Tiffany

Harry Potter i Przeklęte Dziecko to jedna z najbardziej kontrowersyjnych pozycji książkowych 2016 roku. U jednych budzi rozczarowanie i prowokuje do wytykania błędów, drudzy są w stanie przymknąć oko na pewne uchyłki w fabule i po prostu cieszyć się lekturą. Zdania są więc mocno podzielone i trudno nie zgodzić się z argumentami obu stron. Z tego powodu ocena książki jest bardzo trudna.

W zamierzeniu twórców książka miała być ósmą częścią serii o Harry’m Potterze. Jednak większość czytelników nie zgadza się z tym i nadają jej status dodatku do cyklu. Jest ku temu wiele powodów. Po pierwsze to nie dzieło J.K.Rowling, ale Jacka Thorne’a, który stworzył fabułę w konsultacji z nią oraz reżyserem Johnem Tiffanym. Poza tym Przeklęte Dziecko to scenariusz sztuki teatralnej a nie powieść.

Głównym bohaterem książki jest młodszy syn Harry’ego – Albus. Poznajemy go już na samym początki, kiedy po raz pierwszy ma wyruszyć do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Późniejsze sceny mają charakter urywków z najważniejszych momentów z życia chłopaka oraz jego najbliższych. Dzięki temu czytelnik może dobrze poznać bohatera w krótkim czasie, co niewątpliwie jest dużym plusem, jeżeli chodzi o scenariusz. W powieści zabieg ten zapewne nie byłby dobrym pomysłem.

Akcja stabilizuje się po pewnym czasie, by następnie ponownie nabrać rozpędu. Zaczynają się podróże w czasie, które są zupełnie inne od tych, jakie poznaliśmy w Więźniu Azkabanu. Z racji tego wielu fanów zarzucała Rowling niekonsekwencję, twierdząc, że zaprzecza sama sobie. Dodatkowo akcja książki toczy się naprawdę szybko, co może wprowadzać czytelnika w dyskomfort i lekko irytować. 

Większość część fanów twierdzi, że Przeklęte Dziecko ma więcej wspólnego z potterowskimi fanfiction niż z serią powieści o młodym czarodzieju i niestety muszę się z tym zgodzić. Scenariusz wprowadza bowiem wiele nowości do świata czarodziejów, którzy fani poznali i zdążyli pokochać. Ponadto wszystko dzieje się w przyspieszonym tempie, a część bohaterów ma zupełnie inne kreacje niż w serii Rowling.

Wszystko to odbierałoby urok powieści. Trzeba jednak pamiętać, iż scenariusz to scenariusz i jego głównym celem jest wystawienie go na scenie, co nie byłoby możliwe, gdyby akcja nie była przyspieszona i uproszczona. Dochodzimy tu więc do kolejnej spornej kwestii a mianowicie tego, czy wydanie książki w takiej postaci było dobrym pomysłem czy wręcz przeciwnie.

Sama forma historii jest równie kontrowersyjna jak jej treść. Początkowo nie mogłam przyzwyczaić się do tego, że jest to scenariusz a nie powieść i myślę, że wielu czytelników też miało z tym problem. Dodatkowym utrudnieniem u mnie było to, że nie przepadam za tego typu formą publikacji. Jednak wraz z liczbą przerzuconych kartek rosła we mnie ciekawość i chęć poznania dalszych losów bohaterów. W rezultacie pochłonęłam Przeklęte Dziecko w jedno popołudnie i z ulgą stwierdziłam, iż jego forma nie zawadzała mi w jakimś znaczącym stopniu. Przyznam jednak, że z większą przyjemnością czytałabym książkę w postaci powieści.

Od samego początku byłam sceptycznie nastawiona do tej pozycji. Słyszałam wiele spojlerów, które utwierdzały mnie w przekonaniu, że książka okaże się klapą. Być może właśnie dzięki takiemu nastawieniu byłam pozytywnie zaskoczona, czytając ją, gdyż spodziewałam się czegoś gorszego. Cieszę się, że została napisana, ponieważ, mimo wielu uchybień i kwestii spornych, pozwoliła mi powrócić do świata Harry’ego Pottera, w którym już dawno się zakochałam. Nic jednak nie jest w stanie przekonać mnie do uznania Przeklętego Dziecka za ósmą część serii Rowling. Zostanie ono dla mnie już na zawsze miłym dodatkiem do niej.

Sądzę, że książkę mimo wszystko warto przeczytać, nawet jeżeli nie jest to wierna kontynuacja Harry’ego Pottera. Pozwala bowiem wrócić do świata magii, wciąga i zdecydowanie oczarowuje czytelnika. Polecam ją także wszystkim tym, którzy nie mieli jeszcze przyjemności zapoznania się z serią Rowling. Na pewno nie będziecie żałować!