[345] "Likwidacja" - Nadia Szagdaj

 

Nigdy dotąd nie spotkałam się z twórczością Nadii Szagdaj, jednak jej najnowsza powieść „Likwidacja” wzbudziła we mnie ciekawość i postanowiłam po nią sięgnąć. Rzadko decyduje się na thrillery polskich autorów, gdyż niejednokrotnie zawodziłam się na naszych rodzimych pisarzy próbujących sił w tym gatunku. Czy ta pozycja przełamała złą passę?

Kaja postanawia umówić się z pewnym mężczyzną za pomocą aplikacji randkowej i specjalnie dla niego przyjeżdża do Opola. Nie ukrywa, że liczy na upojną noc w objęciach Daniela, jednak jej plany zostają szybko pokrzyżowane. Na miejscu okazuje się, że mężczyzna ma żonę. Kaja jednak nie żałuje przyjazdu. Zaprzyjaźnia się bowiem z przyjaciółką Daniela – Moniką. Z czasem ich relacja zacieśnia się i być może wyjdzie z tego coś więcej?

Jak wspomniałam na wstępie, było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i szczerze mówiąc, mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony przyjemnie i szybko się ją czytało, miała dość oryginalny pomysł i intrygę w tle, jednak wydawała mi się nieco niedopracowana, a zakończenie zdecydowanie nie przypadło mi do gustu. Przez jedną trzecią powieści w zasadzie nie działo się nic, co mogłoby wskazywać, że będzie to thriller psychologiczny. Bardziej przypominała ona obyczajówkę. Dopiero później stopniowo zaczęły pojawiać się pewne „smaczki” i dzięki nim autorka zmieniła tor swojej historii na bardziej mroczny, typowy dla thrillerów. Takie rozwiązanie nawet mnie zaintrygowało i dzięki niemu pisarce udało się zbudować napięcie i zaciekawić czytelnika. Z niecierpliwością czekałam na rozwinięcie się akcji i ujawnienie pełnej tożsamości głównej bohaterki. Niestety zabrakło mi tutaj aspektu psychologicznego, dlatego nie nazwałabym tej pozycji thrillerem psychologicznym.

Bohaterowie powieści są dobrze wykreowani. Szczególnie intrygująca okazała się Kaja, o której prawie do samego końca niewiele wiemy. Dopiero później jej sekrety wychodzą na jaw i poznajemy szokującą prawdę o kobiecie. Taka konstrukcja bohatera bardzo mi się spodobała, bo ostatnio rzadko się z nią spotykam. Pozostałe postaci także wydawały się stworzone z krwi i kości. Co więcej wzbudzały w czytelniku emocje. Jedne wywoływały współczucie, inne wściekłość, a jeszcze inne po prostu od siebie odpychały. Nikt jednak nie okazał się irytujący. Jeżeli kogoś nie lubiliśmy, to znaczyło, że autorka chciała, żebyśmy go nie polubili i specjalnie go tak wykreowała.

W „Likwidacji” zostały poruszone także ważne tematy społeczne, takie jak obojętność policji, alkoholizm, przemoc domowa. Mąż Moniki jest bowiem policjantem, który w wolnym czasie lubi pić na umór, bić swoją żonę i zastraszać syna. Jako szanowany stróż prawa jest niemal nietykalny, a sądy z wiadomych przyczyn są mu przychylne. Prawdę zna tylko kobieta oraz jej małe dziecko. Podobało mi się wykorzystanie tej tematyki, szczególnie że nie była ona upchnięta na siłę czy nachalna, jak niestety często bywa w thrillerach poruszających problemy społeczne. Jednocześnie stanowiła jeden z głównych filarów historii. Pisarce udało się w tym przypadku zachować równowagę, co bardzo mi się podobało.

Jak wyżej wspomniałam, zakończenie totalnie nie przypadło mi do gustu. Niewiele wyjaśniało i nie kończyło wszystkich wątków. Historia wygląda na urwaną i niedopowiedzianą. Jeżeli będą kolejne części, to jestem w stanie przymknąć oko na nieco niefortunne zakończenie książki, jednak nigdzie nie znalazłam informacji, że to pierwszy tom i będzie kontynuacja.

„Likwidacja” ma wiele słabszych i mocniejszych stron. Nie jest to książka, która wbiła mnie w fotel, ale przyjemnie spędziłam z nią czas i nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Dla czytelników szukających mocnych wrażeń raczej się nie nada, ale dla osób lubiących lekkie thrillery jak najbardziej.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Dragon.

Sara