Biblioteka Feniksa: [307] "Prawda"

Ostatnio trafiam na książki, które są strasznie trudne do ocenienia. Z jednej strony są wręcz genialne, ale pojawiają się w nich też niedociągnięcia czy niedopatrzenia, przez co ich ocena nie jest tak wysoka, jak mogłaby być. Jedną z nich jest „Prawda” autorstwa Melani Raabe, którą niedawno miałam okazję przeczytać.

Siedem lat temu życie Sarah uległo diametralnej zmianie. Jej ukochany mąż – Phillip – zaginął bez śladu podczas swojej podróży biznesowej do Ameryki Południowej. Nikt nie potrafi powiedzieć, co się stało i czy mężczyzna jeszcze żyje. Po upływie tak długiego czasu oczekiwania, kobieta postanawia rozpocząć nowe życie, jednak los płata jej figla. Dostaje telefon, że Phillip odnalazł się i jutro wróci do rodzinny. Sarah jest w szoku, ale pełna nadziei idzie powitać męża na lotnisku. Jednak mężczyzna, który wychodzi z samolotu i którego otaczają dziennikarze nie jest jej małżonkiem. Kim jest oszust i czego chce od Sarah i jej małego synka?

Początkowo fabuła książki wydawała mi się totalnie absurdalna. Nie lubię nierealnych historii, a ta zdecydowanie nie mogła zdarzyć się w prawdziwym życiu. Jednak autorka napisała swoją powieść w taki sposób, że nie można było jej porzucić, dopóki nie uzyskało się odpowiedzi na nasuwające się pytania. Ta książka potrafi zahipnotyzować i uzależnić od siebie. Jeśli raz damy się jej porwać, to nie będzie już odwrotu. Co więcej z czasem wszystkie absurdy nikną, a to co wydawało się nam całkowicie nierealne nagle nabiera sensu. Pod koniec byłam tak zszokowani obrotem sprawy, że zupełnie nie wiedziałam, co myśleć o tej historii. I jeśli mam być szczera, nadal nie wiem.

„Prawda” jest wciągająca, pełna zwrotów akcji i emocji, które oddziałują na czytelnika. Jej fabuła początkowo niedorzeczna, stopniowo nabiera sensu. Jednak posiada kilka niedociągnięć, przez które początkowo traciła w moich oczach. Problem z tą pozycją jest jednak taki, że autorka specjalnie tworzy takie „niedociągnięcia” i duża część jest starannie przez nią zaplanowana. Na końcu większość z nich okazuje się doskonale przemyślaną intrygą, a nie niedopatrzeniem. W rezultacie po skończeniu lektury, ciężko odróżnić te celowe niejasności, mające na celu zmylenie czytelnika, od tych prawdziwych wynikających z nieuwagi pisarza. Z jednej strony niemożność rozróżnienia ich mnie irytuje, ale z drugiej niesamowicie fascynuje mnie to, że autorka tak doskonale manipuluje czytelnikiem.

Pierwszoplanowymi bohaterami książki są Sarah i Obcy. Głównie poznajemy wszystko z perspektywy kobiety i to ona relacjonuje nam teraźniejszość oraz przeszłość jej i Phillipa. Muszę powiedzieć, że bywały momenty, kiedy najchętniej potrząsnęłabym nią i powiedziała, że zachowuje się irracjonalnie. Jednak szczerze mówiąc, jej zachowanie było adekwatne do sytuacji. Nagle znalazła się w koszmarze, a każdy poproszony o pomoc człowiek, patrzył na nią jak na wariatkę. Z drugiej właśnie tak się zachowywała – szalała z bezsilności i rozpaczy, a także z narastającej w niej wściekłości. Właśnie dlatego ciężko mi ją ocenić. Niby rozumiem jej motywy i zachowanie, ale nieco mnie one irytowały. Nie potrafiła zachować zimnej krwi, a jej próby podjęcia jakiegokolwiek działania zazwyczaj okazywały się bezsensowne.

Nie umiem jednoznacznie stwierdzić, czy powieść jest w mojej ocenie genialna czy absurdalna, może po części jedno i drugie. Wiem jednak, że nie żałuję ani chwili spędzonej z tej książką. Przez całą historię czuć było napięcie. Czytałam, nie wiedząc, jakie odczucia ostatecznie we mnie wywoła. Dostałam jednak spektakularny finał, na który cichutko liczyłam i zostałam nim oczarowana.

„Prawda” nie zachwyca od razu. Początkowo będzie wydawać się niedorzeczna, będziesz chciał dać sobie z nią spokój, ale ona Ci na to nie pozwoli. Wciągnie cię w swoją opowieść i nie wypuści, dopóki jej nie docenisz. A zrobisz to, gdy dotrzesz do końca.