[9] "Klątwa przeznaczenia" - Monika Magoska-Suchar/Sylwia Dubielecka

      Kiedy na stronie innego blogera przeczytałam recenzję Klątwy przeznaczenia, natychmiast zapragnęłam poznać treść, jaką skrywa. Ułatwiła mi to Ola z bloga Stan: Zaczytany. Dzięki niej udało mi się nawiązać współpracę z autorkami książki i już kilka dni później mogłam cieszyć się jej lekturą.

Młoda czarodziejka trafia do Czarnej Twierdzy – siedziby Związku rządzonego przez bezwstydnych i nienawidzących nieposłuszeństwa mężczyzn. Niemal od razu staje się też kochanką jednego z nich i zostaje naznaczona Znakiem Lwa. Od tamtej pory jej życie ulega diametralnej zmianie, a wszystkie wartości, jakie dotychczas jej wpajano, przestają mieć jakiekolwiek znaczenie. W siedzibie Związku doświadcza wielu upokorzeń, jednak jej obecność tam nie jest przypadkowa. Na barkach młodej dziewczyny spoczywa bowiem ciężar misji, którą wyznaczyło jej Przeznaczenie.

        Pierwsze, na co warto zwrócić uwagę w tej książce, to nietypowa narracja. Dominuje w niej forma trzecioosobowa, jednak równorzędna z nią jest ta pierwszoosobowa. Ten zabieg jednak został zastosowany w wielu książkach, wiec pewnie chcecie wiedzieć, co w nim niezwykłego? Otóż inne powieści opowiadane są zazwyczaj z perspektywy obserwatora, jedynie poszczególne rozdziały są opisywane przez jednego z bohaterów. Tutaj tak nie jest, ponieważ narracja pierwszoosobowa została wpleciona w trzecioosobowa i zajmuje przykładowo jeden akapit. Początkowo myślałam, że będzie mi to utrudniać czytanie, tak się jednak nie stało. W ogóle nie przeszkadzało mi, że występują nagłe przeskoki tekstu i historia jest pokazywana z perspektywy głównej bohaterki. Ten zabieg według mnie wzbogacił historię. Dzięki niemu możemy obserwować świat obiektywnym okiem, a w najważniejszych momentach dotyczących samej czarodziejki zorientować się w jej uczuciach i przemyśleniach. Pozwala nam to dużo bardziej zżyć się z bohaterem.

        Kolejnym plusem tej książki jest kreacja postaci. Autorki stworzyły żywe i ciekawe osobowości, z których każda wyróżnia się spośród innych. Nie są one płytkie i oczywiste. Na początku wydaje się, że każdą można poszufladkować. Jednak podczas trwania akcji poznajemy je coraz lepiej, a wtedy odkrywamy w nich drugie dno. To nadaje im prawdziwość i sprawia, że mamy wrażenia, jakbyśmy mieli do czynienia z żywym człowiekiem. W końcu kiedy kogoś poznajemy, zazwyczaj wyrabiamy sobie o nim zdanie na podstawie naszego pierwszego wrażenia, a dopiero potem, pod wpływem upływu czasu, lepiej go poznajemy.

        Szczególnie przypadła mi do gustu postać głównej bohaterki. Dziewczyna ma dopiero kilkanaście lat, co wielokrotnie podkreśla się w książce, nazywając ją dzieckiem. Wielu autorów takie młode postacie opatruje dziecinnym ciałem i umysł dorosłego człowieka, zupełnie nieadekwatny do ich wieku. Tutaj jednak tego nie było. Zachowanie Arienne, jej decyzje i przemyślenia bowiem idealnie odzwierciedlają jej lata oraz status społeczny. Dziewczyna wchodzi w dorosłość, zachowując swoją dziecinną naiwność. Mimo że jej Mistrz usilnie próbuje wytłumaczyć jej, że życie to nie bajka, ona nadal twa przy swoim i snuje  fantazje o wyśnionej przyszłości. Owszem, kilka razy lekko mnie tym irytowała, jednak mimo wszystko wyszczekana, pewna siebie i swoich racji czarodziejka wzbudza sympatię czytelnika.

       W książce nie było także przeskoków w relacjach bohaterów czy fabule. Wszystko było dokładnie przemyślane i zaplanowane. Uczucie między głównymi postaciami rozwijało się stopniowo i przemieniało w bardzo realny sposób z pełnego złości i nienawiści do czystej miłości. I mimo że początkowo miałam nieodparte wrażenie, że autorki zbyt szybko stworzyły między nimi uczucie, to wszystko logicznie się wyjaśniło i po zakończeniu lektury nie mam co do tego aspektu powieści żadnych obiekcji.

       Na uwagę zasługuje także świat, który wykreowały autorki. Czasy, w jakich dzieje się akcja, można by porównać do średniowiecza, w które wszczepiono pewne nowoczesne niuanse, tworząc z niego coś niepowtarzalnego. Światem rządzą mężczyźni, a kobiety w wieku osiemnastu lat uznawane są za stare panny, jednak ludzie nie są tak pruderyjni, jak ci żyjący w prawdziwym średniowieczu. Przykładowo kilkunastoletnie księżniczki wydawane są za mąż i wcale nie ukrywa się ich alkowianych ekscesów z innymi mężczyznami.

       Książka przepełniona jest magią, tajemnicą oraz dobrym humorem! Wielokrotnie uśmiechałam się lub wybuchałam śmiechem podczas lektury. Bywały też jednak momenty zachwytu, nad pięknem czy potęgą dziejących się w niej wydarzeń, oraz powagi, kiedy poruszano trudne tematy. Ponadto powieść zawiera zarówno przewidywalne jak i bardzo oryginalne i pomysłowe zwroty akcji, co sprawia, że nigdy nie możemy być pewni, co za chwilę się wydarzy. Zakończenie zaś po prostu zwala z nóg i każe z niecierpliwością wyczekiwać jakichkolwiek wzmianek o kolejnych częściach.

      Żeby jednak nie było tak kolorowo, trzeba wspomnieć taż o rzeczach, które nieco mnie irytowały. Pierwsza z nich wynika z moich subiektywnych upodobań i dotyczy nazw własnych. Nie lubię, jak autorzy nadużywają wielkiej litery. O ile w pewnych sytuacjach jest to wręcz wskazane, o tyle w innych wydaje się zbędne. Na szczęście ten niuans nie uprzykrzał mi lektury i jestem w stanie go zaakceptować, uznając wyższość zamysłu autorek ponad własne preferencje.

      Drugą rzeczą, która w sumie nie przeszkadzała, ale nad którą warto byłoby według mnie popracować, to trochę zbyt szybkie wyjawianie tajemnic historii. Niekiedy autorki budowały aurę tajemniczości i wodziły czytelnika za nos, a innym razem podawały rozwiązanie jak na tacy.

      Książka jest idealną mieszanką fantastyki, płomiennego romansu i wartkiej akcji. Porywa czytelnika i nie pozwala się od siebie oderwać przez wiele godzin. Kiedy zostały mi już ostatnie strony, zostawiłam ją na jakiś czas, bo żal było mi opuszczać niesamowity świat, jaki stworzyły autorki. Z racji tego gorąco polecam tę książkę wszystkim, chcącym poznać Los słodkiej, oddanej przyjaciołom i wiernej Przeznaczeniu Arienne oraz walecznego Lwa obdarzonego wielkim poczuciem humoru i ciętym językiem.

       Za możliwość przeczytania książki dziękuję jej autorkom – Monice Magoskiej-Suchar oraz Sylwii Dubieleckiej. Za pośrednictwo w nawiązaniu współpracy dziękuję również Oli Szoć z bloga Stan: Zaczytany.